ไม่ขอลงรายละเอียดลึกๆนะคะ เอาเป็นว่า การตัดสินใจคบของเรา เราใช้ใจล้วนๆ ทุกอย่างทำด้วยความจริงใจ(คงเป็นความเข้าใจผิดของเราเองว่าเขาดีในแบบที่เราพอใจ) คำว่าจริงใจ เรื่องเงินก็คือส่วนหนึ่งเขาจะขอให้เราช่วยเราก็พยามยามช่วยมาตลอดคอยซัพพอร์ตทุกอย่างที่ทำได้ จนวันหนึ่งตัวเราเองก็เริ่มแย่ เรากลายเป็นคนที่เครียด รอยยิ้มเราหายไปแล้วจากแรกเริ่มที่เขาเข้ามา เขาเริ่มไปมองหาผู้หญิงคนใหม่ ไปพูดคุยกับผู้หญิงเหมือนที่เคยเข้าหาเรา (เขาในภาพลักษณ์ที่ผู้หญิงคนอื่นมองก็คงคิดเหมือนเราในตอนนั้นดูเป็นคนจริงใจตั้งใจทำการงานเขาฟรีแลนซ์)เรารับราชการ เราทุ่มทุกอย่างกับเขาย้ายมาอยู่ใกล้เขาแต่แล้วทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนจากคนที่คุยกันด้วยเหตุผลเริ่มมีแต่ข้ออ้างหาแต่เรื่องทะเลาะ จนสุดท้ายเราก็มารู้ว่าคือมีเรื่องผู้หญิง พอเรารู้เรื่องครั้งแรกคือมีผู้หญิงทักมาหาเราเองว่าเป็นแฟนเก่าเขามั้ยเลิกกันจริงมั้ย เราอึ้งมาก(มือถือเขาเราไม่เคยแตะไม่รู้รหัสไม่เคยถามไม่เคยยุ่ง)หลังจากครั้งนั้นบอกขอแก้ตัว ยอมเปิดทุกอย่างได้ไม่นาน พอเริ่มมีงานเหมือนว่าจะมีเงิน ก็เริ่มหาเรื่องทะเลาะอีกพยามจะปิดทุกอย่างอีก สุดท้ายก็คือการตามจีบผู้หญิงคนใหม่อีก แล้วเราก็จับได้เรื่อยมา อีกหลายๆคน โดยทุกครั้งอ้างว่าเพื่องาน และก็ตลอดเวลาที่มีเรื่องผู้หญิงเขาหักหลังเราตลอด ในเวลาเดียวกันที่เราต้องลำบากมาก ส่วนนึงก็เพราะความเชื่อใจเขา เราประสบปัญหาด้านการเงินจนมันแย่ไปหมดจากไม่เคยหยิบยืมใครก็ต้องทำเวลาเขาเดือดร้อนเขาจะมาพูดดีกับเราบอกกับเราว่าต้องช่วยกับจับมือกันให้ผ่านไปให้ได้ แต่พอเวลาที่เขาพอมีงานทีไร เขาก็ยังพยามทักไปหาคุยกับผู้หญิงคนอื่นไปเรื่อยตลอด
พิมพ์ไปๆมาๆ ยาวเฉย
สรุปๆเลยนะคะ เรายอมย้ายที่ทำงานยอมห่างบ้านเพราะเลือกเขายอมลำบากบางครั้งถึงขั้นอดอยาก แต่เขาไม่เคยเห็นใจเลยใส่ใจก็ไม่มี หักหลังตลอด ไม่มีอะไรให้ไว้ใจได้เลย ยิ่งอยู่เรารู้สึกว่าชีวิตเรายิ่งแย่ มันไม่มีกำลังใจอะไรเลย มีแต่พลังลบที่สร้างมาบั่นทอนกัน เราตัดสินใจว่าจะแยกทาง เราเคยพยายามคุยหลายครั้งแต่เขาก็ ไม่ยอมคุย จบด้วยการว่าเรางี่เง่ามีแต่จะเลิก แต่เขาไม่เคยยอมรับเลยว่า เหตุผลอะไรที่เราพยายามบอกเลิก

อยากรู้จริงๆค่ะว่าจะคุยยังไงถึงจะเข้าใจว่าถ้ามันอยู่ด้วยกันไม่มีความสุขก็ควรแยกกันได้แล้วค่ะ