เรามักได้ยินการพูดกันว่าทำบุญทำทานมาก ๆ ชาติหน้าเกิดมาจะได้ร่ำรวย หรือชาตินี้ก็ร่ำรวยได้หรืออย่างน้อยก็ไม่จนไม่ตกต่ำอนาถา
 
ศาสนาพุทธเป็นศาสนาแห่งเหตุผลและเชื่อในเหตุปัจจัย  พยายามมองเหตุปัจจัยเชื่อมโยงการให้ทานแล้วจะส่งผลให้รวยแล้วยังมองไม่เห็น  เหตุปัจจัยของความร่ำรวยก็ต้องมาจากการทำการทำงานอย่างขยันทุ่มเท หนักเอาเบาสู้ ไม่ย่อท้อ มีความรู้ ใฝ่หาความรู้วิชาการวิธีการใหม่ ๆ ในการทำธุรกิจ ศึกษาตลาดศึกษาคู่แข่ง ค่าขายเก่ง หรือถ้าเป็นพนักงานก็ซื่อสัตย์ ขยัน ทำงานเก่ง มีความรู้ มีมนุษยสัมพันธ์ เป็นที่ไว้วางใจของบริษัท เหล่านี้เป็นเหตุปัจจัยที่ปฏิเสธไม่ได้ ไม่ใช่บอกไปทำทานแล้วอยู่ ๆ ก็จะรวยขึ้นมาได้
 
วัตถุประสงค์ของการให้ทานก็เพื่อขัดเกลากิเลสลดความตระหนี่เห็นแก่ตัวเพื่อยกระดับคุณภาพใจให้เอื้อต่อการทำสมาธิและเจริญภาวนาปัญญาเพื่อสู่มรรคผลนิพพาน มิใช่หรือครับ