สวัสดีค่ะ สมาชิกทุกท่าน

เราเป็นคนหนึ่งที่ต้องคอยดูแล แม่ที่ป่วยเป็นมะเร็งเต้านม ที่อยู่ระหว่างการให้เคมีบำบัดอยู่
แน่นอนว่า...จิตใจของคนป่วยมักจะอ่อนไหวง่าย ด้วยกายที่อ่อนแอเป็นทุนเดิม
มีบางครั้งที่ร้องไห้ ตัดพ้อว่าทำไมต้องเป็นเรา (หมายถึงตัวแม่ต้องเป็นโรคนี้)
เราต้องคอยปลอบว่าอย่างน้อย มีความโชคดีที่เรายังเจอเร็วนะแม่  หมอเองก็กล่าวแบบเดียวกัน

ในฐานะ คนที่ดูแลคนป่วยอย่างใกล้ชิด มีบางครั้งที่แอบร้องไห้คนเดียว ไม่รู้จะคุยกับใคร หรือระบายกับใคร
ด้วยจังหวะที่ไม่ตรงกัน กับเพื่อน หรือใครๆ ที่พร้อมจะรับฟัง (เป็นคนมีเพื่อนน้อย) เราเองก็ต้องบริหารอารมณ์ให้นิ่ง ให้ดี 
เพื่อตัวเรา และ คนที่เราดูแลให้รู้สึกได้ว่าเรายังไหว และต้องไหว 

สมาชิกท่านใดมีคำแนะนำบ้างมั้ยคะ  จะได้ขอนำมาเป็นแนวทางปฏิบัติบ้างค่ะ
ขอขอบคุณล่วงหน้าค่ะ