เป็นมานานหลายปีแล้วครับที่จิตชอบคิดปีนเกลียว-ปรามาสกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์และพระรัตนตรัย ที่จริงเหมือนจะเคยเป็นแบบนี้แบบเป็นบ้างไม่เป็นบ้างมาตั้งนานแล้วครับ

แต่เมื่อประมาณ 4-5 ปีที่ผ่านมา เริ่มหันเข้าหาธรรมะมากขึ้น มารู้สึกได้ว่ายิ่งเข้าหาธรรมมากขึ้นก็ยิ่งเจอเหตุการณ์ความวอกแวก ความซน ความปีนเกลียวของจิตต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์และพระรัตนตรัยอยู่เรื่อยๆ (บหรือในบางครั้งจะเป็นบรรดาสาธุชนที่มาเข้าวัด ไหว้พระ ทำบุญ)  โดยสามารถพบเจอได้ในหลากหลายสถานการณ์ เช่น ตั้งแต่ใส่บาตร ถวายสังฆทาน สวดมนต์ ฝึกสมาธิ งานบุญงานกุศล เข้าวัดไหว้พระ (หรือแม้แต่ไปไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ศาลเจ้า).....ยิ่งสองสามปีหลังมานี้ เจอความปีนเกลียวของจิตบ่อยมาก จนบางครั้งก็เกิดความรู้สึกผิดบาป รู้สึกเครียด วิตกกังวล เหนื่อยหน่าย เซง ท้อ 

หลายต่อหลายครั้ง เวลารู้ว่าจิตเรา ความคิดเรานั้น ได้เริ่มปีนเกลียวหรือปรามาส มันก็อดไม่ได้ที่จะต้องขอขมาขึ้นมาในใจทันที.... แต่มันก็ทำให้ความตั้งใจในการรวมสมาธิต้องถูกเบรกไปกระทันหัน หรือ เกิดสะดุดระหว่างทางแบบนี้เรื่อยๆ 

ขอพี่ๆท่านในห้องนี้ ช่วยเมตตาให้คำแนะนำดีๆหน่อยครับ ขอบคุณมากนะครับ