ผมเชื่อว่ามีเพื่อนบางคนสายตาสั้นแต่ไม่กล้าบอกพ่อ-แม่

โดยผมสายตาสั้นตั้งแต่ป.4โดยตอนนั้นก็นั่งแถวกลางๆแต่ก็เริ่มมองเห็นกระดานไม่ชัด ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร

จนขึ้นป.5 ก็มารู้ตัวเองว่าสายตาสั้นผมก็ใช้ชีวิตในการเรียนอย่างลําบาก
บางที่ก็ขอดูเพื่อนบ้าง เพื่อนก็ให้ดูแต่ผมก็เกรงใจเขาบ้าง


จนขึ้นป.6เทอม1มันเริ่มดูอะไรไม่รู้เรื่องบ้างแล้วผมก็เลยหาหนทาง ไปเปิดดูยูทูปวิธีบําบัดสายตา ก็ไม่สําเร็จ

จนป.6เทอม2ผมคิดว่าเจอทางหนึ่งที่น่าจะใช้ได้ โดยไม่ต้องบอกพ่อ-แม่
คือซื้อแว่นจากShopee ผมก็ถามเจ้าของร้านทั้งต่างๆนานาทั้งวิธีการส่งจนอื่นๆ โดยตอนนั้นผมไม่มีบัญชีธนาคาร ก็คิดว่าจะใช้การเก็บเงินปลายทาง ผมก็ไม่รู้ว่าผมสายตาสั้นเท่าไร ก็เลยแอบทดลองใส่ของพี่(พี่สายตาสั้น) ก็ไปหลอกถามพี่ว่าสายตาสั้นเท่าไร ผมกําลังศึกษาเรื่องสายตาอยู่ จนได้คําตอบ
จนวันพฤหัสบดี ที่เท่าไรไม่รู้ แต่ผมสั่งตอน21:55 ก็ตอนนั้นโคตรลุ้น ก็ในใจขอให้มาส่งวันเสาร์-อาทิตย์ เพราะถ้ามาส่งวันอื่น ผมไปโรงเรียนเดียวพ่อ-แม่รู้ จนสินค้ามาส่งวันเสาร์ผมก็ไปรับ พ่อ-แม่ก็บอก ขอลองใส่แว่นหน่อย ในใจก็คิด เอาแล้ว
ก็ให้พ่อ-แม่ใส่ พ่อก็บอกเห้ยแว่นสายตานิ ผมก็เออๆ แต่พ่อก็ไปธุระก่อน เลยเอาแว่นไปซ่อน จนพ่อกลับมา พ่อก็ถามว่าแว่นอยู่ไหน ก็บอกมันหายแล้ว พ่อก็ไม่ได้อะไร ผมก็เลยเอาแว่นใส่ในกระเป๋าแล้วใส่เฉพาะที่โรงเรียน