ตกงานมาครึ่งปีแล้ว. . .T T
จิตตกนิดๆ หลอนคิดถึงที่ทำงานเก่าบ่อยๆ นี่ก็เลยแก้เครียดด้วยการแต่งนิยายบ้าบอทะลุมิติ. . ขอฝากด้วยนะคะ //\\

ม า อ่ า น กั น เ ล ย . .

ชื่อเรื่อง : ๑๔วันทะลุมิติ เดอะวันเดอแลนด์ แดนมะม่วงหิมพานต์
 (นวนิยายแฟนตาซีแนวนิทานพื้นบ้านผสมผสานกับ ดิ อเวนเจอร์สนะคะ)
 

-บทนำ-

ใ ค ร กำลังรู้สึกเหมือนอย่างเธอบ้าง?

ห่อเหี่ยว หดหู่  ชีวิตปกติๆ ดันมาถูกจำกัด

เป็นเพราะพิษสถานการณ์ไวรัสมรณะเป็นต้นเหตุ!

เธอ  . . .  รดา . . . กลับจากต่างประเทศมาถึงเมืองไทย ผ่านการกักตัว 14 วันในสถานที่ที่ภาครัฐจัดให้ครบแล้ว ยังไม่พอ พอกลับมาที่บ้าน ก็โดนพ่อแม่พี่น้องกักตัวอีกทอด สั่งห้ามโผล่หน้าออกไปจากห้อง ต้องขังตัวเองต่ออีก 14 วัน   ส่วนถ้าต้องการอะไร ไลน์บอกในกลุ่มบ้าน  จะมีคนเอาของมาแขวนไว้หน้าประตูให้เอง
 
ซึ่งนี่ก็ผ่านมาเป็นชั่วโมงที่ 8 ที่เธอถูกขังอยู่ในห้อง

เกมออนไลน์ใหม่ล่าสุด 2021 ก็โหลดมาเล่นแล้ว

ซีรีย์วาย ซีรีย์เกาหลี ก็ดูจบไปหลายเรื่อง ยังไม่หายเซ็ง

เบื่อ เหงา เอนตัวลงนอนอีกรอบ หลับๆ ไปซะ ตื่นมาจะได้เป็นเช้าวันใหม่

ฉับพลันเหลือบลูกตาเห็นกองดองบนชั้นวางหนังสือเหนือขึ้นไปบนหัวเตียง

หนังสือเล่มหนึ่งจู่ๆ ก็ส่องแสงสีทองสะท้อนแดดออกมาเตะตา

ยกมือขยี้ตา แล้วเดินไปหยิบมันมา ปกของมันแข็ง มีสีทองสลักลวดลายโบราณ จำไม่ได้เลยว่าซื้อมันมาเมื่อไหร่ อาจเป็นไปได้ว่าซื้อตอนงานมหกรรมหนังสือเมื่อปลายปีที่แล้ว  

และความหวังที่จะหาเรื่องทำแก้เซ็งก็เรืองรองขึ้นพร้อมๆ กับแสงประหลาดที่วาบขึ้น ทันทีที่หนังสือถูกเปิดออก

ความสว่างเจิดจ้าแบบแฟลชกล้องถ่ายรูปสะท้อนเข้ามาในลูกตา ทำให้มองไม่เห็นตัวอักษรบนหนังสือ

และแล้วทันใดนั้นเอง! เธอก็เหมือนโดนพลังงานมหาศาล ดูดเข้าไปในช่องรูหนอนอันมืดดำ บรรยากาศเย็นเยือกลึกลับ ซึ่งมีดาวดวงเล็กๆ เป็นแสนล้านด้วง สีขาวระยิบระยับหุ้มห่อ

หัวสมองหมุนคว้าง   พร้อมกับคลื่นเสียงแบบโซปราโน ที่ดังขึ้นแบบเฉียบพลัน

‘สวัสดี... ฉันคือระบบดาวนำทางดวงใหม่ของจักวาล ฉันขอประกาศให้ทราบว่าขณะนี้เหล่าดวงดาว และเทหะวัตถุที่ไม่เกี่ยวข้อง ให้ถอยห่างออกจากแนววิถีของลำแสงนี้โดยเร็ว!’

"ไม่เข้าใจโว้ย!"

รดาตะโกนพร้อมกับยกมือขึ้นปิดหู  เสียงประกาศนั้นแหลมกังวานขึ้น เธอเจ็บหูจนแก้วหูแทบจะระเบิด  พลังงานความร้อนบางอย่าง พวยพุ่งใกล้เข้ามา  แล้วเพียงชั่วเวลาอันแสนสั้น เมื่อพลังความร้อนรอบวงโคจรของตัวเธอ สัมผัสกับสุญญากาศในห้วงจักรวาล ประทุเสียงปุ้ง! สนั่นหวั่นไหว อย่างกับมีใครมาจุดพลุดอกไม้ไฟข้างๆ หู  พร้อมกันนั้นก็บังเกิดประกายสุกสว่างสะท้อนไปยังสนามแม่เหล็ก ปรากฏเป็นระลอกคลื่นสีเพลิงระยับ

และเมื่อนั้นเอง พลังระเบิดที่มากมายมหาศาลก็ได้ผลักดันให้แนวขอบจักรวาลยืดขยายออกไป บรรดาดวงดาวและเทหะวัตถุต่างๆ พุ่งหนีกระจัดกระจายจากกันอย่างรวดเร็ว  เหมือนเธอกำลังนั่งอยู่บนรถไฟเหาะตีลังกา คลื่นไส้ อยากอ้วก

เมื่อแรงระเบิดสิ้นสุดลง มวลอันมหึมาของเศษซากวัตถุที่หลงเหลือค่อยๆ ดึงดูดซึ่งกันและกัน   ก่อนจะยุบตัวทีละน้อย กลายเป็นอนุภาคเล็กจิ๋ว  
นานแสนนานต่อมา อนุภาคนั้นเย็นตัวลง เกิดเป็นผลึกเย็นสีเพลิง 
ผลึกนั้นลอยเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะฝังตัวเองลงมาที่กลางแสกหน้าของรดา แบบไม่เอ่ยขออนุญาตกันสักคำ  ก่อนที่เพียงวูบเดียวต่อจากนั้น รดาก็หมดสติไปเลย!
.
.
.

แ ด ด อ่ อ น รำ ไ ร ทอดผ่านม่านเถาวัลย์รกครึ้มเข้ามาปลุกเธอ

คลื่นความถี่เสียงแบบโซปราโน เงียบหายไปสักพักแล้ว  แต่ถูกแทนที่ด้วยการขับร้องประสานเสียงของพวกนก และเหล่าแมลงเล็กๆ  เธอลืมตาตื่น ค่อยๆ ลุกขึ้น เหยียดแขนขาไล่อาการเมื่อยขบ มองไปรอบตัว

ท่ามกลางป่าสภาพแปลกตา ซึ่งเต็มไปด้วยพฤกษานานาพันธุ์  รดา ไม่ได้อยู่ตามลำพัง  นกตัวสีฟ้าหน้าตาแปลกประหลาด บินจากไหนไม่รู้อย่างโดดเดี่ยว แต่ดูสง่างาม ร่อนลงเกาะบนคาคบไม้เหนือศีรษะขึ้นไปเพียงไม่กี่ฟุต

แกว๊ก!  แกว๊ก!  แกว๊ก!  เสียงร้องของมันน่าประหลาดนัก

เบื้องล่าง  ถัดออกไปจากตรงที่เธอยืนอยู่ มองเห็นสายน้ำสีเงินในลำธารกำลังไหลเอื่อย

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้สักอย่างโชยมาอาบไล้ปลายจมูก

...อืมม์ สดชื่นจังเลย...

...ที่นี่มันที่ไหนกันนะ...?

ถามตัวเองผ่านความอ้างว้างโดดเดี่ยว

พลันหัวใจก็ตกวูบ เมื่อเสียงคล้ายกับโลหะเหล็ก กำลังกระทบฟาดฟันกัน สะท้านสะเทือนปฐพี ดังมาจากชายป่าอีกด้าน 
 
 
ที่ชายป่าทิศหนึ่ง

หญิงสาวผมยาวในชุดสีทองเกาะอกรัดรูป ปลายกระโปรงสั้นเสมอหู เรียวขาขาวและทรวดทรงอวบอัดของเธอทำรดาต้องเหลือบเทียบดูตัวเองที่ยังอยู่ชุดบอดี้ฟิตไนกี้สีเขียวเคโระ

เทียบกันไม่ติดฝุ่นเลย!

แหม... ก็คุณเธอช่างเซ็กซี่ขยี้ใจ อีกทั้งใบหน้าก็สวยหวานหยาดฟ้ามาดิน 

คุณเธอกำลังยืนหวีดร้องอยู่ท่ามกลางกลุ่มชายฉกรรจ์ ที่กำลังต่อสู้กันอยู่อย่างชุลมุน 

รดาซุ่มดูอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ  ประเมินจากสถานการณ์แล้ว  ดูเหมือนขณะนี้พ่อหนุ่มโอปป้าเกาหลีหล่อในชุดพระเอกลิเก ซึ่งแต่งองค์ทรงเครื่องครบครันเหมือนกับจะไปแสดงสดงานแก้บนที่ไหนกำลังตกเป็นรอง  พวกชายฉกรรจ์สามคนกำลังรุมกินโต๊ะเขา 

แล้วทันใดนั้นเอง ชายหนุ่มหน้ามนก็ดันพลาดท่า อาวุธคล้ายอีดาบสีเงินยวงหลุดจากมือเขา กระเด็นไกลไปสักแปดเมตร 

"กรี๊ดดดด" หญิงสาวทรงสะบึมส่งเสียงหวีดร้องกรี๊ดๆ อย่างกับคนเสียสติ

“โมรา! น้องช่วยหยิบพระขรรค์ส่งคืนพี่ด้วยเถิดน้อง” เสียงร้องขอความช่วยเหลือที่หลุดผ่านจากริมฝีปากอมชมพูของพ่อพระเอกลิเกทอดดังกังวานไกล จนขนาดที่รดาได้ฟังแล้วยังเคลิ้ม หลงเสียงเขา สมกับที่เป็นพระเอกลิเก 

หญิงสาวทรงสะบึมตาลีตาลานวิ่งไปหยิบมีดอีดาบสีเงินยวงขึ้นจากพื้น ก่อนจะวิ่งกลับเข้ามา แล้วยืนเงอะๆ งะ ๆ ด้วยท่าทีละล้าละลัง 

“โมรา! ขอพระขรรค์คืนพี่เร็วเข้า” เสียงชายหนุ่มหน้ามนร้องบอก ขณะที่เหล่าชายฉกรรจ์ทั้งสามกำลังรุมกระทืบอย่างไม่ยั้ง 

สาวงามนามว่าโมราหลับตาปี๋ พลางว่า “นี่จ้ะดาบ” พร้อมส่งมีดอีดาบสีเงินยวงเล่มนั้นให้ไป

แต่ไม่ใช่พ่อพระเอกหน้ามน ที่เป็นคนรับมีดอีดาบไป  หากแต่กลายเป็นอีกฝ่าย  มันรับมีดอีดาบไปแล้วเงื้อขึ้น

"เฮ้ย! คุณ ระวัง!!!" รดาร้องบอก พร้อมๆ กับกระโจนตัวออกจากที่ซ่อน 

การปรากฏตัวแบบปุบปับของรดาทำให้เหล่าชายฉกรรจ์หน้าเหี้ยมราวโจรป่าทั้งสามคนหันมามอง 

มันคนหนึ่งซึ่งเพิ่งรับมีดอีดาบมาจากแม่สาวโมราเสียจังหวะ 

พ่อพระเอกลิเกหน้ามนเห็นโอกาส ใช้ท่าจระเข้ฟาดหางตวัดขาเตะเจาะยางตรงกลางน่องมัน 

เจ้าคนหน้าเหี้ยมหุ่นล่ำเข่าพับ แล้วทรุดฮวบลงกองกับพื้น 

“ลูกพี่!” พวกพรรคของมันอีกสองนายพอเห็นพ่อหนุ่มหน้ามนเงื้อมีดอีดาบในมือก็ตกใจขี้หด พากันวิ่งหนีหายเข้าป่าไปอีกด้านอย่างว่องไว ทิ้งคนที่ตัวเองเรียกว่าลูกพี่ให้ทรุดกองอยู่ตรงพื้นนั่น 

“ตายเสียเถิดเจ้าโจรต่ำช้า" ชายหนุ่มกล่าว พร้อมกับจ่อคมมีดเข้าไปตรงคอหอยของโจรชั่ว

โจรใจหยาบกระพุ่มมือขึ้นไหว้ กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นกลัวและสำนึกผิด 

“ข้าพเจ้าผิดไปแล้ว ได้โปรดยกโทษให้ด้วยเถิด ข้าพเจ้ายังมีมารดาแก่ชราที่กำลังรออยู่ที่เรือน ท่านไว้ชีวิตข้าพเจ้าด้วยเถิด”

ชายหนุ่มได้ฟังวาจาร้องขอชีวิตนั้นแล้วก็เกิดอาการใจอ่อน 

เขายอมลดมีดอีดาบลง 

"ได้ ข้าพเจ้าจะปล่อยเจ้าไป แต่ขอให้เจ้าจงกลับตัวเสียใหม่ อย่าไปปล้นฆ่าใครเขาอีก"

เจ้าโจรหุ่นล่ำพยักคอปลกๆ 

แต่ฉับพลันนั้นเอง เจ้าโจรกลับตระบัดสัตย์ มันชั่วช้าสามานย์เกินกว่าจะควรค่าแก่การอภัย

มันลุกพรวดขึ้นเตะมือเขา มีดอีดาบตกกระเด็นลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นอีกจนได้

รดากะพริบตาถี่ๆ มองเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วคลับคล้ายคลับคลาเหมือนว่าจะเคยเห็นเรื่องทำนองนี้มาจากที่ไหน

ช่วงที่รดากำลังใช้สมองครุ่นคิดนั้น พลันสาวสวยโมราก็ปราดไปคว้ามีดอีดาบขึ้นจากพื้น แล้วยื่นกลับไปให้เจ้าโจรหุ่นล่ำ

เจ้าโจรใจบาปเงื้อมือตวัดคมมีดเสียบเข้ากลางแผ่นอกของเขาทันที

ชายหนุ่มรูปงามทรุดร่างลง เลือดไหลนองพื้น

"คุณ!" รดาถลันเข้าประคองเขา 

โจรตัวล่ำหันไปฉวยมือโมรา โดยไม่สนใจรดากับร่างนองเลือดบนพื้น

"คุณ อย่าเป็นอะไรไปนะ!" รดาคว้ามือ จับชีพจร พบว่าชีพจรเขาเต้นอ่อนมาก รีบแนบหน้าลงบนหน้าอก พบว่าหัวใจเขาไม่เต้น... เขากำลังจะตาย!

ไม่นะ... ทำไมรดาต้องมาเจอกับคนตายตอนนี้ด้วย

"คุณ อย่าตายนะ ห้ามตายเด็ดขาด!" รดาร้องบอก กลัวผีขึ้นมาจับใจ

 
แล้วรดาก็สูดหายใจลึก ลงมือปั๊มหัวใจ ทำซีพีอาร์ให้เขา ตามหลักสูตรกู้ชีพเบื้องต้นตามที่เคยเรียนมา

๐๐๐๐๐๐

จบ บทนำ

(เข้ามาแก้ไขการแบ่งวรรคคำนะคะ อาจจะแบ่งวรรคไม่ค่อยสมูทเท่าไหร่นะคะ ต้องกราบขออภัยเพื่อนๆด้วยน้า)