เราโตมากับพ่อเเม่บุญธรรมนะคะ เราอยู่กับพ่อเเม่บุญธรรมตั้งเเต่6เดือน จนเราขึ้นป.4 พ่อกับเเม่บุญธรรมเราก็เลิกกัน เราเลยต้องย่ายมาอยู่กับพ่อเเม่เเท้ๆค่ะ เเต่เเม่เเท้ๆของเราก็ไม่ค่อยถูกกับเเม่บุญธรรม เเม่บุญธรรมของเราได้เเฟนใหม่ เเละย้ายไปอยู่ที่บ้านเเฟนใหม่ เราจะไปหาเเม่บุญธรรมทุกครั้งที่ปิดเทอมค่ะ เราเลยตัดสินใจเล่าเรื่องที่เเม่บุญธรรมเราไม่ใช่เเม่เเท้ๆของเราให้เเม่บุญธรรมฟัง(เเม่เเท้ๆของเราตกลงกับเเม่บุญธรรมว่าจะไม่บอกเรื่องจริงว่าเราไม่ใช่ลูกของเเม่บุญธรรม) เเม่บุญธรรมเราเลยโกรธเเละเเฉกลับว่า พ่อเเม่เเท้ๆของเราจะทำเเท้งเอาเราออก เเต่เเม่บุญธรรมเราไปช่วยไว้เเละขอรับเลี้ยง (อันที่จริงเรารู้เรื่องนี้มานานเเล้วนะคะทุกครั้งที่เรามาเที่ยวบ้านเเม่เเท้ๆ เเม่เเท้ๆจะบอกกับเราเสมอว่าเค้าเป็นเเม่เเท้ๆของเรา) เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากค่ะจนถึงต้นเดือนธันวาปี63 ยายเเท้ๆของเราเสียชีวิต พ่อเเม่ของเราเลยไม่ว่างเพราะต้องดูเเลเเขก ถัดมาประมาณ2วันเเม่บุญธรรมเรามางานศพยาย เเละเเม่บุญธรรมก็มาบอกเราว่าปู่เราป่วยให้เรารีบไปหาปู่ เพราะปู่ก็จะไม่รอดเหมือนกัน( พ่อเเท้ๆของเราเป็นพี่เเท้ๆของเเม่บุญธรรมเรานะคะ) เราเลยต้องเก็บเสื้อผ้าไปหาคุณปู่ในวันนั้นเลย เรานอนได้1คืน เเม่บุญธรรมเราก็บอกว่าให้พ่อเเท้ๆของเรามาดูปู่บ้างเพราะเเม่บุญธรรมเราก็มีงานที่ต้องทำเหมือนกัน เเต่ตอนนั้นพ่อเเท้ๆของเรากำลังมั่วกับงานศพคุณยายอยู่ พ่อเราเลยบอกว่าจะขอมาเฝ้าหลังเผาเสร็จ เเต่เราดูอาการของคุณปู่เเล้วเหมือนจะต้องการกำลังใจเป็นอย่างมาก เราเลยพยามพูดกับพ่อว่าให้พ่อรีบไปเฝ้าก่อนที่มันจะสายไป เพราะปู่ก็ใส่เครื่องช่วยหายใจ พูดไม่ได้เเล้ว เราพูดทุกวัน ทำให้พ่อเข้าใจผิดคิดว่าเเม่บุญธรรมเราเป่าหูเรามาให้พูด เเละพ่อเเท้ๆของเราเลยโกรธเเม่บุญธรรมเรามาก พ่อเเท้ๆของเราด่าเเม่บุญธรรมเราตลอด จนตอนเช้าของอีกวันหนึ่งเรากำลังคุยโทรศัพท์กับเเม่บุญธรรมอยู่เเละพ่อเเท้ๆของเรากำลังด่าเเม่บุญธรรมอยู่ เราทนไม่ไหวเเล้วตอนนั้นเราเลยบอกเเม่บุญธรรมเราว่า ไม่ต้องวางสาย พ่อเเท้ๆของเราเอาเรื่องอดีตที่เเย่ๆของเเม่บุญธรรมเรา มาด่าเอาเรื่องที่ป้าเราเป่าหูพ่อออกมาด่า(ป้าเราเป็นพี่น้องกับเเม่บุญธรรมเเละพ่อ เเต่ป้าไม่ถูกกับเเม่บุญธรรม จะคอยหาเรื่องมาใส่ร้ายตลอด) เราคิดว่าเรื่องนั้นไม่เป็นความจริงเลยงัดเหตุผลมาคุยกับพ่อจนเถียงกันพ่อยิ่งด่าเเม่บุญธรรมเรามากขึ้นเรื่อยๆ จนถึงโรงเรียนพ่อรู้ว่าเรากำลังคุยโทรศัพท์กับเเม่อยู่พ่อเราด่าเราหนักมาก เเละทำให้พ่อเเละเเม่บุญธรรมไม่ถูกกันตั้งเเต่นั้นเป็นต้นมา เรารู้สึกเสียใจในวันนั้นมากๆที่ทำให้พี่น้องทะเลาะกัน เราร้องทั้งวัน เราเครียดหนักมาก เเค่พออยู่กับเพื่อนก็ต้องเเกล้งเฮฮา เราผ่านเหตุการ์ณนี้มาได้ประมาณ2เดือน เเต่ในทุกๆครั้งที่เราวิดิโอคอลหาเเม่บุญธรรม เเม่บุญธรรมจะด่าเรื่องพ่อเเท้ๆของเราให้เราฟัง ทุกครั้งเลยค่ะ เเละจะคอยน้อยใจว่าเวลาป้าเราใส่ร้ายอะไรเราไม่บอกเเม่ เเต่มันก็คือเรื่องจริงค่ะ ตั้งเเต่บทเรียนครั้งนั้นมันทำให้เราไม่อยากจะเอาคำพูดของอีกฝ่ายมาบอกกันเลยกลัวทะเลาะกันหนักกว่าเดิม เราพยามยามไม่ยุ่งเรื่องของเค้า เเต่เเม่บุญธรรมชวนเราเข้าเรื่องนี้ตลอด ชอบถามเราว่าป้าใส่ร้ายอะไรเเกบ้าง เราไม่อยากบอก ไม่อยากรับรู้อีกเเล้ว เเต่เเม่บุญธรรมก็ชอบเอาเราเข้ามาในเรื่องนี้ทุกที ซึ่งมันทำให้เราเครียดหนักมาก เเอบร้องไห้คนเดียว เเม่บุญธรรมของเราจะชอบเล่าด้านเสียๆของพ่อเราให้ฟัง เรารับรู้ทุกอย่างค่ะ ด้านเสียๆของเเม่บุญธรรมเราก็รู้เยอะมากๆเหมือนกัน เเต่เราไม่อยากขุดคุ้ยอยู่กับอดีต อยากอยู่กับปัจจุบัน ใครเคยทำอะไรเราให้อภัย เราไม่โกรธ เราไม่พูด เราเก็บไว้คนเดียว ร้องไห้คนเดียว เเต่เเม่บุญธรรมเราตรงข้ามกันเลยค่ะ จากที่คุยกันเรื่องสนุกๆก็ดึงดราม่า ที่เราโทรหาเพราะเราอยากผ่อนคลาย คิดถึง ไม่ใช่หาเรื่องเครียดในสมองค่ะ เราควรทำยังไงดีคะ#ขอโทษที่พิมพ์นานนะคะ #สำหรับคนที่อดทนอ่านมาได้ขนาดนี้ ขอบคุณนะคะ
#อาจจะพิมพ์ผิดกรือตกหล่นบ้าง ขอโทษด้วยนะคะ