เราเกิดมาตอนนั้นยังจำความไม่ได้ พ่อเสียไปตินเราอายุประมาณสามขวบแม่ก็กลับไปอยู่ กทม ให้เราอยู่สนการดูแลของป้า (เราเรียกว่าแม่) มาตลอดกว่า20 ปี
ตอนวัยเด็กเราตั้งคำถามเสมอว่าแม่เราไปไหน แต่อันนั้นเราก็ทำความเข้าใจเรื่องนั้นมาตลอด แต่มาถึงตอนนี้เราอายุ24ปี วันที่เขาตกระกรรมลำบากเค้าก็มาพึ่งเรา เราก็โอเครับได้ให้ตังค์ครั้งละ 500-1000 เรายื่นให้เขาโดยที่ไม่คิดอะไรเลย แต่ประเด็นมันอยู่ตรงนี้ เมื่อสองปีที่แล้ว เรามีปัญหาเยอะมากโครตที่จะลำบากเหมือนคนที่มืดมนไปหมด เราโทรหาแม่ไปขอตังค์300เพราะตอนนั้นเราไม่มีตังค์ติดตัวเลยแม้แต่จะกินข้าวก็ยังไม่มี พอเราโทรไปหลายๆครั้งก็ตัดสาย พอมาถึงวันนี้วันที่เราลืมาอ้าปากได้กลับมาเป็นเราที่ต้องแบกรับภาระเหล่านั้นของเขา เราเองก็มีภาระต่อเดือนหลายหมื่นบาท แต่ที่ผ่านมาเค้าไม่เคยถามสาระทุกข์สุขดิบเราเลย ทุกวันนี้จากเหตุการณ์นั้นมันทำให้เราค้างคาอยู่ในใจถึงทุกวันนี้