อยากถามสุภาพสตรีวัยใกล้ 60 ปี เวลาคุณน้อยใจสามี น้อยใจลูก คุณมีวิธีจัดการสภาวะตรงนี้อย่างไร
ของดิฉันตอนนี้ ใช้วิธีนิ่งเงียบ ไม่รับสาย ไม่คุยด้วย และอพยพตัวเองออกมาจากบ้าน มาอยู่อีกบ้านหนึ่ง ขออยู่เงียบๆ เพราะคร้านที่จะพูดแล้ว แต่ลูกรู้ สามีรู้ ว่าไปอยู่ที่ไหน ทุกคนห่วง ก็รู้ แต่ขอไม่รับสายใคร กำลังคิดว่า จะกลับไปเจอ ก็เมื่อมีธุระจำเป็นที่ต้องไปจัดการ ยอมเหนื่อย ยอมขับรถไกล เพื่อให้ตัวเองได้อยู่สงบสักพัก
แล้วทำไมเขาถึงไม่ตาม เพราะคุยกับสามีรู้เรื่องแล้ว ว่าขอกลับไปอยู่บ้านตัวสักพักและเขาก็มีงานทำหลังเกษียนอยู่ ก็จะได้เจอกันเสาร์-อาทิตย์ ส่วนลูกทำไมไม่ตาม เขาก็ทำงาน กลับดึก ซึ่งพ่อเขาก็คงคุยอยู่ (แต่จะคุยยังไงไม่ทราบเหมือนกัน เพราะพ่อเขาก็ไม่ได้มีจิตวิทยาในการคุยกับใครเท่าไหร่)
อยากร้องไห้เหมือนกัน แต่ร้องไม่ออก อยากระบายแต่ไม่รู้จะไประบายกับใคร
ไม่ได้มีปัญหาเมียน้อย เมียหลวง แต่สามีเป็นคนพูดน้อย เราหมดสัมพันธ์ทางกายไปตั้งแต่เข้าพรรษาปีที่แล้วด้วยความเข้าใจกันทั้งสองฝ่าย อยู่ด้วยกันทุกวัน แต่ก็ดูเหมือนห่างเหิน ทุกวันนี้ ต่างคนต่างเดิน ต่างคนต่างนั่งคนละมุม เราคุยไป 10 คำ เขาตอบกลับมา 1 คำ เป็นอย่างนี้ มาตั้งแต่แต่งงานจนปัจจุบัน พยายามจะชิน แต่สุดท้ายมันกลับไม่ชิน รู้ว่าเขารัก ก็พยายามพูดกับเขาว่า อย่าทำตัวห่างเหินแบบนี้ เพราะถ้าหนูชินกับการอยู่คนเดียวเมื่อไหร่ ชีวิตคู่เราก็จบเหมือนกันนะ ก็ดูกระตือรือร้นขึ้นมา แล้วก็กลับไปเหมือนเดิม ที่น้อยใจมาก เพราะคิดถึงชีวิตคู่ที่ผ่านมา เราก็ไม่ได้มีความอบอุ่นสักเท่าไหร่ เขาก็ถึบตัวเองไปเติบโตในชีวิตราชการ เราก็ทั้งทำงาน และเลี้ยงลูก พอถึงวัยเกษียนได้กลับมาอยู่ด้วยกัน กลับห่างเหิน
ลูกสาว อายุจะ 30 ก็เข้าใจว่า เขาอยากมีเวลากับแฟนบ้าง อะไรบ้าง แต่ลูกจะไปไหนมาไหนบอกแม่บ้างได้ไหม วันไหนจะกลับดึก วันไหนจะไม่กลับ ไม่ใช่ดึกแล้ว ต้องให้แม่คอยโทรหา ว่าอยู่ไหน แม่เป็นห่วง ไลน์บอกแม่หน่อยก็ได้ เป็นอย่างนี้ มาเป็นปี แต่ตอนนี้ แม่สุดทนแล้ว พูดไปก็ทะเลาะกัน แม่ขอหักดิบให้รู้ว่า แม่ไม่พอใจ ลูกโตแล้ว มีชีวิตเป็นของตัวเอง แม่เข้าใจ แต่จะทำอะไร ให้เกียรติพ่อแม่นิดนึงได้ไหม บอกกันหน่อย อย่าเห็นว่า พ่อแม่เป็นแค่คนเปิดประตูรั้ว ถ้าลูกไม่ให้เกียรติพ่อแม่ ผู้ชายที่ไหนเขาจะมาให้เกียรติ ลูกยังไม่แต่งงานนะ ทำอะไรให้รู้ขอบเขตอันควรจะเป็นหน่อย
คนที่เข้ามาอ่าน อย่าว่า อย่าด่า ขอให้ท่านเป็นเหมือนนักจิตวิทยา ที่ช่วยเป็นที่พักพิงทางใจให้หน่อย ขอความเห็นทั้งคนวัยเดียวกัน และคนต่างวัยก็ยิ่งดี อยากทราบมุมมอง
ผงเข้าตาตัวเอง บางทีแคะไม่ออกเหมือนกันค่ะ
ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ
ก็มันน้อยใจ
ของดิฉันตอนนี้ ใช้วิธีนิ่งเงียบ ไม่รับสาย ไม่คุยด้วย และอพยพตัวเองออกมาจากบ้าน มาอยู่อีกบ้านหนึ่ง ขออยู่เงียบๆ เพราะคร้านที่จะพูดแล้ว แต่ลูกรู้ สามีรู้ ว่าไปอยู่ที่ไหน ทุกคนห่วง ก็รู้ แต่ขอไม่รับสายใคร กำลังคิดว่า จะกลับไปเจอ ก็เมื่อมีธุระจำเป็นที่ต้องไปจัดการ ยอมเหนื่อย ยอมขับรถไกล เพื่อให้ตัวเองได้อยู่สงบสักพัก
แล้วทำไมเขาถึงไม่ตาม เพราะคุยกับสามีรู้เรื่องแล้ว ว่าขอกลับไปอยู่บ้านตัวสักพักและเขาก็มีงานทำหลังเกษียนอยู่ ก็จะได้เจอกันเสาร์-อาทิตย์ ส่วนลูกทำไมไม่ตาม เขาก็ทำงาน กลับดึก ซึ่งพ่อเขาก็คงคุยอยู่ (แต่จะคุยยังไงไม่ทราบเหมือนกัน เพราะพ่อเขาก็ไม่ได้มีจิตวิทยาในการคุยกับใครเท่าไหร่)
อยากร้องไห้เหมือนกัน แต่ร้องไม่ออก อยากระบายแต่ไม่รู้จะไประบายกับใคร
ไม่ได้มีปัญหาเมียน้อย เมียหลวง แต่สามีเป็นคนพูดน้อย เราหมดสัมพันธ์ทางกายไปตั้งแต่เข้าพรรษาปีที่แล้วด้วยความเข้าใจกันทั้งสองฝ่าย อยู่ด้วยกันทุกวัน แต่ก็ดูเหมือนห่างเหิน ทุกวันนี้ ต่างคนต่างเดิน ต่างคนต่างนั่งคนละมุม เราคุยไป 10 คำ เขาตอบกลับมา 1 คำ เป็นอย่างนี้ มาตั้งแต่แต่งงานจนปัจจุบัน พยายามจะชิน แต่สุดท้ายมันกลับไม่ชิน รู้ว่าเขารัก ก็พยายามพูดกับเขาว่า อย่าทำตัวห่างเหินแบบนี้ เพราะถ้าหนูชินกับการอยู่คนเดียวเมื่อไหร่ ชีวิตคู่เราก็จบเหมือนกันนะ ก็ดูกระตือรือร้นขึ้นมา แล้วก็กลับไปเหมือนเดิม ที่น้อยใจมาก เพราะคิดถึงชีวิตคู่ที่ผ่านมา เราก็ไม่ได้มีความอบอุ่นสักเท่าไหร่ เขาก็ถึบตัวเองไปเติบโตในชีวิตราชการ เราก็ทั้งทำงาน และเลี้ยงลูก พอถึงวัยเกษียนได้กลับมาอยู่ด้วยกัน กลับห่างเหิน
ลูกสาว อายุจะ 30 ก็เข้าใจว่า เขาอยากมีเวลากับแฟนบ้าง อะไรบ้าง แต่ลูกจะไปไหนมาไหนบอกแม่บ้างได้ไหม วันไหนจะกลับดึก วันไหนจะไม่กลับ ไม่ใช่ดึกแล้ว ต้องให้แม่คอยโทรหา ว่าอยู่ไหน แม่เป็นห่วง ไลน์บอกแม่หน่อยก็ได้ เป็นอย่างนี้ มาเป็นปี แต่ตอนนี้ แม่สุดทนแล้ว พูดไปก็ทะเลาะกัน แม่ขอหักดิบให้รู้ว่า แม่ไม่พอใจ ลูกโตแล้ว มีชีวิตเป็นของตัวเอง แม่เข้าใจ แต่จะทำอะไร ให้เกียรติพ่อแม่นิดนึงได้ไหม บอกกันหน่อย อย่าเห็นว่า พ่อแม่เป็นแค่คนเปิดประตูรั้ว ถ้าลูกไม่ให้เกียรติพ่อแม่ ผู้ชายที่ไหนเขาจะมาให้เกียรติ ลูกยังไม่แต่งงานนะ ทำอะไรให้รู้ขอบเขตอันควรจะเป็นหน่อย
คนที่เข้ามาอ่าน อย่าว่า อย่าด่า ขอให้ท่านเป็นเหมือนนักจิตวิทยา ที่ช่วยเป็นที่พักพิงทางใจให้หน่อย ขอความเห็นทั้งคนวัยเดียวกัน และคนต่างวัยก็ยิ่งดี อยากทราบมุมมอง
ผงเข้าตาตัวเอง บางทีแคะไม่ออกเหมือนกันค่ะ
ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ