เกริ่นก่อนว่า ดิฉันแต่งงานมาจะสองปีแล้วค่ะ (รู้จักตั้งแต่เริ่มทำงานใหม่ๆ ณตอนนี้ ก็รู้จักกันมาประมาณห้าปีค่ะ) ดิฉันและสามีอายุเท่ากันค่ะ เกิดปีเดียวกันเลย ปีนี้ 29 ทั้งคู่ ดิฉันแต่งงานแล้วย้ายเข้าบ้านสามีค่ะ สามีเดินทางไปทำงานต่างจังหวัดบ้าง ส่วนดิฉันก็เดินทางบ้างซึ่งบางเดือนจะเจอกันไม่บ่อย เมื่อปลายปีดิฉันย้ายที่ทำงานเลยต้องย้ายออกมาอยู่คนเดียว (สามีไม่ได้ย้ายตามมานะคะ ดิฉันอยู่หอพักหญิงค่ะ เพื่อความปลอดภัย) ดิฉันก็กลับบ้านทุกเสาร์ อาทิตย์ มีนัดทานข้าวกับสามีบ้างบางสัปดาห์ บางทีก็อยู่บ้าน หรือถ้ามีงานไปดูงานต่างจังหวัดหรือต่างประเทศก็จะไม่ได้เจอกัน แต่จะได้คุยโทรศัพท์แทน

ปกติเราสองคนมีโลกส่วนตัวสูง ใช้เวลาอยู่กับคอมพิวเตอร์คนละเครื่อง เวลาดิฉันกลับบ้านสามีก็มีออกไปทานข้าวข้างนอกด้วยกัน ดูหนังบ้าง ไปเที่ยวบ้าง แต่เกินครึ่งก็ต่างคนต่างมีกิจกรรมบนหน้าจอคอม เข้าพันทิป เล่นเกมส์ ดูหนังฟังเพลงก็ว่าไปค่ะ ดิฉันก็มีน้อยใจบ้างนะคะ รู้สึกว่า ใช้เวลาด้วยกันน้อยจัง แต่สามีเคยบอกว่ามันการพักผ่อนของเค้าเค้าอยากใช้เวลาส่วนตัว แต่ให้ดิฉันอยู่ข้างๆ ดิฉันก็เล่นเฟส เล่นเกมส์ตามเรื่องระหว่างสามีใช้คอมหรือทำกิจกรรมของเค้า

บางทีดิฉันก็มีนัดทานข้าวกับเพื่อนๆสาวๆเหมือน พนง.ออฟฟิสทั่วๆไปค่ะ จุดเปลี่ยนก็คือดิฉันรู้สึกว่าหลายๆอย่างเปลี่ยนไปค่ะ ทั้งความรู้สึกดิฉันด้วย คือเราใช้เวลาด้วยกันน้อยลง กุ๊กกิ๊กกันน้อยลง สามีก็ยุ่งกับเกมส์หรือกิจกรรมของเค้า หลายครั้งดิฉันก็นอนหลับก่อนสามี
แต่ดิฉันเชื่อว่าเค้าไม่ได้มีคนอื่นแน่นอน ไม่นอกใจแน่นอน (ต้องมีคนสงสัยแน่เลยว่าทำไมมั่นใจนัก แต่มั่นใจจริงๆค่ะ) คือสามีเลิกงานก็กลับบ้าน อยู่กับพ่อแม่เค้า บางโอกาสก็ไปทานข้าวกับเพื่อนๆบ้างแต่ไม่มีวอกแวกแน่นอน

ส่วนตัวดิฉันก็ทำงานหนักและเหนื่อยค่ะ เหนื่อยทั้งใจทั้งกายไม่รู้ว่าทำไมสามีไม่สนใจเลย ปกติเค้าก็ไม่ได้เป็นคนหวาน แต่นี่คือไปเดินห้างก็ไม่เคยจับมือ ไปทานข้าวก็ต่างคนต่างทาน บางทีดุดิฉันอีกทานขนมเยอะ ทานข้าวไม่หมด เหมือนอะไรเล็กๆน้อยๆเค้าก็หาเรื่องดุ ดิฉันก็มีงอนบ้างเค้าก็ง้อบ้าง พูดว่าขอโทษบ้างแต่ดิฉันรู้สึกว่าบางอย่างมันจุกจิกมากไปน่ะค่ะ ก่อนคบกันยังไม่ขนาดนี้ ระยะหลังๆก็คุยโทรศัพท์กันน้อยลง ดิฉันไปทำงานต่างบ้านต่างเมืองก็แทบจะไม่โทรมาถามไถ่เลย

ตอนนี้ดิฉันไม่แน่ใจตัวเองว่า ดิฉันจะอยู่กับความสัมพันธ์แบบนี้ไปได้นานแค่ไหน ดิฉันทบทวนหลายครั้งว่าแต่งงานกันเพราะอะไร ตอนนี้ดิฉันไม่อยากเจอใคร ไม่อยากเจอสามี ไม่อยากเจอที่บ้านสามีและพ่อแม่ดิฉัน ดิฉันรู้สึกอยากใช้ชีวิตแบบพนง.ออฟฟิสปกติ(เหมือนว่าเราเป็นคนโสด)ก็ได้ ไปทำงานกลับห้องพัก ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างพอแล้ว

ดิฉันรู้สีกว่าชินกับการที่ไม่ได้รับความสนใจแล้ว จนตอนนี้อยากเปลี่ยนเป็นสถานะ "โสด" ดิฉันไม่แน่ใจว่าเพราะกาลเวลาที่เปลี่ยนไปด้วยหรือเปล่า เมื่อก่อนคิดว่าเมื่อพร้อมก็อยากแต่งงานมีครอบครัว ดูแลกันและกัน แต่พอทำงานตำแหน่งหน้าที่ความรับผิดชอบสูงมากขึ้นบวกกับความห่างเหิน ความเคยชินทำให้ดิฉันมองความรักเปลี่ยนไปหรือเปล่า

ดิฉันเคยคุยกับสามีเหมือนกันนะคะ ว่าบางทีดิฉันก็เหนื่อย อยากให้เอาใจเรา อยากให้เค้าแบ่งเบางานบ้านบ้าง อยากให้เค้าหวานๆบ้าง เค้าก็มีช่วยบ้างแต่ต้องขอร้องบ่อยๆ ดิฉันคิดว่าถ้าเค้าทำเพราะว่าดิฉันขอร้องมันก็คงไม่มีประโยชน์ใช่ไหมคะ
ถ้าเค้าอยากทำ อยากดูแลเรา อยากอยู่ใกล้ๆดิฉัน เค้าคงทำเองโดยที่ดิฉันไม่ต้องเรียกร้องถูกต้องไหมคะ ล่าสุดนี่เราไปทำงานตปท. กับที่ทำงานสามีเฟสไทม์มาถามสองสามคำเองค่ะ (ดิฉันก็คิดว่าคงเพราะเวลาไม่ตรงกันด้วย แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ค่ะ)

ตอนนี้เราสงสัยว่า จะทำอย่างไรดีคะกับความรู้สึกแบบนี้ ดิฉันรู้สึกแย่นะคะถ้าเราสองคนจะต้องแยกทางกันเพราะดิฉันก็รู้สึกผูกพัน ดิฉันเป็นห่วงเค้าด้วย แต่อีกใจดิฉันก็คิดว่านี่คือความรักจริงหรือเปล่าทำไมเราห่างเหินกันจังเลย
ดิฉันอยากได้คนมาดูแลความรู้สึกบ้าง ถามไถ่บ้าง ดิฉันปรึกษากับเพื่อนสนิท เพื่อนก็บอกว่าจากที่ฟังแล้วมันไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่สำหรับดิฉันคิดว่า บางทีก็เหงาจัง...ดิฉันจะทำอย่างไรดีคะ สามีอยากให้กลับไปอยู่ด้วย แต่ดิฉันเบื่อรถติดค่ะ ได้พักน้อย กลับไปก็ไม่ค่อยสนใจ ตอนนี้พาลแต่จะไม่อยากคุยกับสามีเลยค่ะ เค้าก็บอกไม่รู้หาเรื่องอะไรมาคุย บรรยากาศมันอึมครึมจัง ไม่รู้จะทำยังไงให้มันดีขึ้น หรือถ้าพยายามแล้วดีขึ้นแล้วดิฉันจะรู้สึกอยากกลับไปไหม

ป.ล.  ก่อนแต่งงานก็มีคิดทบทวนหลายทีเหมือนกันว่าจะแต่งดีไหม แน่ใจแล้วหรอ แต่ดิฉันคิดว่าสามีเป็นคนที่มีความคิดน่านับถือคนนึง เป็นคนน่ารักในแบบของเค้า ไม่ดื่มเหล้าไม่สูบบุหรี่ ไม่เจ้าชู้ และคงเป็นพ่อที่ดีของลูกน่ะค่ะ