แพนิคมากๆกลัวตัวเองเป็นโรคร้าย เรามีอาการ
คลื่นไส้อยากอาเจียนตลอดเวลา แน่นท้องกินนิดเดียวก็แน่นท้อง หายใจไม่ออกหายใจไม่อิ่ม เรอบ่อยเกลือบตลอดเวลา แสบร้อนกลางอก เป็นมาเป็นปีแล้ว
เราไปหาหมอ ครั้งแรกคุณหมอบอกว่าเป็นกรดไหลย้อนจึงให้ยามากินกินยาหมดแล้วอาการก็ยังไม่ดีขึ้นจึงไปซื้อยากรดไหลย้อนตามร้านขายยามากินอีกก็ยังไม่ดีขึ้น ครั้งที่สองไปหาหมออีกหมอบอกเป็นเพราะท้องผูกจึงให้ยาระบายมากินเข้าห้องน้ำแล้วแต่อาการคลื่นไส้อยากอาเจียนอาการต่างๆยังเป็นเหมือนเดิมเลยค่ะ เครียดมากเราควรทำอย่างไรดี เราอายุ18ใกล้เข้าม.หาลัยควรอ่านหนังสือได้แล้วใช่ไหม แต่วันๆไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลยค่ะมีแต่พะอืดพะอม
อยากอาเจียน ไปโรงเรียนก็ไปนั่งหายใจทิ้งมีแต่อยากกลับบ้านเพราะอยากอาเจียน😭😭😭  

มีเรื่องนึงที่อยากระบายให้เพื่อนๆพี่ชาวพันทิปฟังด้วยค่ะเราเครียดเรื่องแม่มาก จริงๆวิธีแก้ปัญหามันง่ายมากแค่เดินไปหาหมอใช่ไหมคะหมอคนนี้ไม่okเราก็แค่เปลี่ยนโรงบาลแต่กว่าเราจะไปหาหมอได้มันยากมาก แม่เราเป็นคนที่บ้าเรื่องชีวจิตมากๆเลยค่ะเวลาเราเป็นอะไรแล้วไปเล่าให้แม่ฟังแม่ชอบด่าเราบ่นเราก่อนเสมอมันถึงเป็นปมในใจมาตลอดพอด่าเสร็จแม่ก็จะชอบแก้ปัญหาด้วยการให้เรากินน้ำผักบ้างนู้นี่บ้างแต่ไม่เคยคิดจะพาไปหาหมอเลยเวลาบอกให้พาไปทีไรก็จะมีปากเสียงกันก่อนเสมอตอนเดินทางกำลังไปโรงบาลก็บ่นเราบนรถ ตอนนั่งรอหมอก็บ่นเรา เวลาเราอธิบายอาการให้หมอแม่ก็ชอบพูกแทรก หรือบ่นเราต่อหน้าหมอ เราถึงเป็นคนที่ไม่กล้าบอกแม่ว่าเป็นอะไรมีอะไรจะเก็บไว้คนเดียว เวลาเป็นอะไรมาจะคิดเเล้วคิดอีกว่าควรบอกแม่ดีไหมไปโรงบาลดีไหม ถ้าเราตัวคนเดียวป่านี้เราเดินไปหาหมอเองแล้ว😭 

สมมติเราไม่ได้เป็นมะเร็งมีอะไรที่ทำให้เราหายกังวลบ้างคะคือเราจะไม่หายกังวลถ้าเราไม่ได้ส่องกล้องหรือตรวจมะเร็ง เราเป็นคนขี้กังวลมากๆเลยค่ะปักใจคิดว่าตัวเองเป็นมะเร็งไปแล้ว เชื่อแต่ตัวเองไม่เชื่อหมอครั้งแรกที่ไปหาหมอบอกเราเป็นกรดไหลย้อนกลับบ้านมาก็ยังมานั่งคิดว่าตัวเองเป็นมะเร็ง ในหัวมันคิดแต่ว่าฉันเป็นมะเร็งแน่ๆคุณหมอตวรจไม่เจอแน่ๆไรงี้รู้ตัวนะคะว่าเป็นคนคิดไปเองคิดมากแต่มันก็หยุดความคิดไม่ได้ร้องไห้ทุกวันจิตตกมาก ไปหาหมอทางกายเสร็จแล้วควรไปพบจิตแพทย์ดีไหมนี่ทำไมเป็นคนขี้กังวลอย่างนี้😭