หนูมีทุกอย่าง ทั้งครอบครัว เพื่อน และแฟน แต่สิ่งที่หนูไม่มีคือ "ความสุข" ในทุกๆวันหนูจะตื่นตั้งแต่ตี5เพื่อไปโรงเรียนตอน6โมงเช้า (บ้านอยู่ไกลโรงเรียน) ขึ้นรถประจำทางไป ตกเย็นก็กลับบ้าน แต่เมื่อไหร่ที่ทำงานที่โรงเรียนหนูก็กลับ1-2ทุ่มโดยประมาณ เป็นแบบนี้ทุกวัน หนูรู้สึกว่าหนูอึดอัดและไม่มีความสุขเลย ทุกวันหนูจะโดนพ่อแม่บังคับให้นอนตั้งแต่2ทุ่ม แต่หนูไม่อยากนอน เพราะบางทีหนูยังต้องทำการบ้านหรือยังอยากเล่นโทรศัพท์ เลยโกหกว่างานยังไม่เสร็จเลยนอนดึกได้ ในทุกวันหนูจะทะเลาะกับครอบครัวบ่อยมาก พ่อมักจะพูดว่าหนูไม่ทำงานช่วยอะไรเลยเอาแต่อยู่ในห้องนอน ทั้งๆที่หนูก็หุงข้าว ล้างจานให้เขากิน แต่เขาไม่เคยเห็น และพ่อก็มักจะตบตีเสมอทุกครั้งเวลาที่หนูเถียงหรือหนูทะเลาะกับน้อง แต่ไม่เคยตบตีน้องเลย ครั้งนึงน้องเขาเอาไม้ฟาดหัวหนู แล้วหนูก็ผลักเขาล้มไปทับโดนเข็ม แต่พ่อเอาไม้ฟาดหลังหนู บอกว่าหนูรังแกน้อง จนหนูล้มลงไปนอนกับพื้นเพราะรู้สึกเจ็บจนหายใจไม่ออก หนูเสียใจมากที่พ่อทำแบบนั้น หลายครั้งพ่อชอบจับมีดแล้วขู่จะฆ่าหนู หนูไม่มีทางสู้ หนูจึงต้องเงียบและเข้าห้อง เก็บตัวแล้วร้องไห้คนเดียว มักมีหลายคำที่พ่อแม่และน้องพูดแรงๆใส่หนู ด่าว่าหนูเป็นเด็กใจแตกบ้าง โง่บ้าง อวดฉลาดบ้าง ขี้อิจฉาบ้าง สารพัด ทุกครั้งที่หนูได้ยินแบบนั้นหนูจะกลับมาทำร้ายตัวเอง เช่นดึงผมบ้าง ตบหน้าตัวเองบ้าง ทุบกำแพง กรีดแขน หนูไม่สามารถควบคุมอาการเหล่านั้นได้ แต่เมื่อไหร่ที่มีแผลที่ทำตามร่างกายหนูจะใส่เสื้อกันหนาวเพื่อปกปิดมันไม่ให้ใครเห็น หนูรู้สึกว่าหนูเป็นตัวปัญหาและทำให้ครอบครัวเดือดร้อนมาก พ่อแม่มักจะพูดว่าให้หนูตั้งใจเรียนอ่านหนังสือ หนูก็ทำตามนะหนูทำเต็มที่แล้วแต่หนูทำได้แค่นี้ เมื่อเทอมที่แล้วหนูได้เกรดเฉลี่ย3.81ได้ลำดับที่5ของห้อง หนูดีใจแล้วรีบกลับมาบอกพ่อ แต่พ่อกลับพูดว่าทำไมได้แค่นี้ทำไมไม่ได้ที่1ไม่ได้เกรด4.00 ไม่เหมือนลูกเพื่อนพ่อเลย หนูน้อยใจมากหนูรู้สึกว่าหนูยังทำให้พ่อภูมิใจไม่ได้ จนหนูคิดว่าโรงเรียนจะเป็นที่พึ่งให้หนูได้ ทุกวันที่ได้ไปโรงเรียน หนูมักจะพบเพื่อนมากมายแต่ไม่มีคนจริงใจเลย ทุกคนเอาแข่งขันกันและเห็นแก่ตัวเป็นอย่างมาก นินทาหนูลับหลังมากมาย จนทำให้หนูเชื่อใจใครไม่ได้เลย เวลาหนูพูดอะไรมักจะโดนคนอื่นเมินอยู่ซ้ำๆ จนรู้สึกแย่อยู่หลายครั้ง หนูเลยคิดว่าการมีแฟนนี้อาจจะเป็นกำลังใจและที่พึ่งสุดท้าย แต่เมื่อหนูได้มีแฟน หนูก็โดนนอกใจบ้าง โดนหลอกบ้าง โดนเมินบ้าง จนหนูคิดว่าหนูไม่เหลือใครแล้ว ในทุกวันหนูจะซึมเมื่อเวลาได้อยู่คนเดียวจะคิดมากอะไรหลายๆอย่าง จนร้องไห้แล้วนอนหลับไป หนูมักจะเก็บตัวอยู่ในห้องคนเดียวมืดๆไม่ยอมออกไปกินข้าว แล้วเล่นเกมเพื่อคลายเครียด และเกมเป็นสิ่งเดียวที่อยู่กับหนูตอนหนูคิดมาก แต่ก็มักจะโดนผู้ใหญ่และพ่อแม่ตำหนิเสมอ ว่าเด็กติดเกมโตไปจะทำไรกินได้ (หนูเรียนวิทย์-คอมเลยทำให้ติดเกมหรือโซเซียล) เคยมีหลายครั้งที่หนูคิดจะฆ่าตัวตาย เคยจับมีดจะแทงตัวเอง เคยจะผูกคอตาย แต่ไม่เคยทำสำเร็จเพราะลึกในใจหนูก็ยังอยากมีชีวิตอยู่ แต่ตลอดเวลาที่หนูมีชีวิต หนูรู้สึกว่าหนูตายทั้งเป็น หนูไม่มีความสุขเลยสักนิด หนูอยากรู้ว่าที่หนูเป็นแบบนี้ใช่อาการของโรคซึมเศร้าไหม แล้วถ้าใช่หนูต้องจัดการอย่างไร หนูอยากปรึกษาจิตแพทย์มาก แต่มีหลายๆอย่างที่ทำให้ยังไม่กล้าไปพบแพทย์คือ กลัวคนอื่นรู้ว่าเราเป็นซึมเศร้าและไม่มีทางออกจากบ้านเลยเพราะโดนบังคับให้อยู่แต่บ้าน(ไม่เคยไปเที่ยวกับครอบครัวในวันหยุดสักครั้ง) ช่วยหนูหน่อยได้ไหม หนูทนที่จะเป็นแบบนี้ไม่ไหวแล้ว