ปล่อย....ทุกความคิดให้หยุดลง
ตรง....ต่อใจตนไม่หม่นหมอง
กลาง....ความมืดมีแสงควรตรอง
ใจ....จำต้องพักควรรู้ใจ

ไม่....คร่ำครวญควรตั้งสั่งสมอง
มอง.....ดาวเป็นเห็นอนาคตสดใส
กลับ....ความมืดเป็นแสงอำไพ
หลัง....จากนี้จึงไร้ความทุกข์ทน

แหงน....เงยหยุดก้มตรมครอง
มอง....เห็นความสวยงามทุกแห่งหน
ฟ้า....สีฟ้าสวยงามยามยล
กว้าง....กว่าคนคือตนพบตัว

เห็น....ตัวตนเองที่แท้ไม่ห่าง
ทาง....ข้างหน้าสว่างใช่สลัว
อีก....ทีที่ล้มแต่ลุกไม่กลัว
ครั้ง....แล้วครั้งเล่าหัวใช่จมดิน

พัก....ทุกข์ครวญคิดอดีตก่อน
ผ่อน....ใจอ่อนใช่แข็งเพียงหิน
เติม....ความเงียบบอกใจให้ได้ยิน
พลัง.....ที่สูญสิ้นจะกลับคืน

ตน....ค้นตนจุดหมายปลายฝั่ง
ตั้ง....สติตั้งใจอ่อนใจฝืน
ใน....ความมืดมีดาวทุกค่ำคืน
ตัว....ตนตื่นเมื่อรู้จักพักตรองตน