ตั้งแต่ประถมรู้สึกสำคัญน้อยสุดในกลุ่มเพื่อนเลยค่ะ รู้เรื่องต่างๆคนสุดท้ายตลอดพอม.ต้นคบเพื่อนอยู่กลุ่มนึงแต่รู้สึกเหมือนเป็นเบ้เเละยังรู้สึกด้อยค่าอยู่เลยลองเปลี่ยนกลุ่มดูก็ยังคงเหมือนเดิม และเราคิดว่าเราพบปัญหาของเราแล้วคือเราปากโป้ง...ตรงนี้เราก็พยายามปรับปรุงแก้ไขมาตลอดถึงจะทีละนิดแต่เราตั้งใจจะลดละเลิกความปากโป้งจริงๆ พอขึ้นม.ปลายยังอยู่กับเพื่อนกลุ่มเดิมแต่ว่าแต่ละคนก็กระจัดกระจายกันไปแล้ว เหลืออยู่กับเรา2คน แรกๆก็ดีค่ะ พอเริ่มเรียนสักพักเพื่อนคนนึงก็ไปสนิทกับอีกกลุ่ม(ขอแทนว่ากลุ่มAนะคะกลุ่มนี้เป็นเพื่อนห้องเดียวกันตอนม.ต้นค่อนข้างสนิทกันพอสมควรในความคิดเรา) เพื่อนเราอีกคนนึงสักพักก็ไปสนิทกับกลุ่มAด้วย เราเลยพยายามเข้าหากลุ่มA แต่พอเราเข้าหากลุ่มAได้ เพื่อน2คนก็ดูจะไปสนิทกับอีกกลุ่มอีก(ขอแทนว่ากลุ่มBนะคะ กลุ่มไม่เคยอยู่ด้วยกันตอนม.ต้น)แต่เรารู้สึกโอเคกับกลุ่มAมากกว่าเลยตัดสินใจอยู่กับกลุ่มA แต่พอตัดสินใจแบบนั้นสักพักเพื่อน2คนของเราก็กลับมาอยู่กัน2คนค่ะ เเต่เรายังตามกลุ่มAอยู่ เลยรู้สึกแย่แปลกๆชอบกลค่ะ เหมือนทิ้งเขาไว้เลย เราคิดอยู่หลายครั้งนะคะว่ามีนิสัยเสียตรงไหนที่ควรจะแก้บ้าง เราก็พยายามจะปรับปรุง ทั้งความหัวร้อนความปากโป้งความขี้แซะเราพยายามลดลงจากเมื่อก่อนไปมาก แต่เราก็ไม่เข้าใจเหตุผลอยู่ดี การคบเพื่อนนี่มันยุ่งยากจังค่ะ.....