สำหรับเราเชื่อเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ ว่าเป็นเรื่องจริง เพราะทุกครั้งที่ชีวิตตกลง แย่ลง มันก็เหมือนมีบางอย่างมาคอยค้ำจุนตลอด 
จนทุกวันนี้อยู่ได้ดีมีความสุข ไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน มีที่อยู่อาศัย พร้อม(แต่ไม่ได้รวยนะคะ555)
ทั้งหมดนี่เราเชื่อว่าเพราะความกตัญญูที่มีต่อพ่อแม่โดยแท้ 

เริ่มตั้งแต่สมัยเด็ก ที่บ้านยากจนมาก กินข้าวกับซีอิ้วเกือบทุกวัน  แม่ต้องเลี้ยงลูก 3 คน ตามลำพัง 
แม่ยึดอาชีพขายขนมหวานเล็กๆ น้อยๆ ไปพออยู่ได้แบบอดๆ หน่อย 
สมัยเด็กไม่เข้าใจว่าแบบนี้เค้าเรียกจน เค้าเรียกไม่มีจะกิน เพราะอยู่แบบนี้ตั้งแต่เกิด มาก็เห็นแบบนี้แล้ว  
ตอนเด็กๆ แม่ใช้ให้ไปซื้อไข่ไก่ ต้องบอกคนขายว่า “ซื้อไข่บุบ 10ใบ “  ไม่รู้เด็กสมัยนี้รู้จักไหม น่าจะรู้จักแต่ไข่แพ็ค 555

ไม่ว่าแม่จะใช้ให้ทำอะไรก็ทำไป คอยช่วยเหลือแม่เท่าที่ทำได้ เช่น เดินขายขนมตามบ้าน เราเป็นเด็กก็ช่วยถือหม้อน้ำกะทิ ตามแม่ไป
แม่บอกว่าถ้าขายเสร็จจะพาไปกินก๋วยเตี๊ยวเป็นรางวัล  ในใจคิดถึงแต่ร้านก๋วยเตี๊ยวตั้งแต่ออกจากบ้านแล้ว เพราะมันคืออาหารที่อร่อยมาก
นานๆๆๆๆๆๆ ได้กินที 5555

ในใจคิดว่าเมื่อไหร่เราจะเรียนจบ จะได้มีงานทำสักที จะได้มาช่วยเหลือแม่บ้าง  พอเรียนจบปุ๊บ รีบหางานทำเลย ไม่เกี่ยงงานนะ 
เดือนแรกเราก็หางานได้แล้ว  ถึงไม่ชอบก็ทำไปก่อน เพราะอยากได้เงินเดือนแล้ว  พอได้เงินเดือนแรก ก็เอาเงินไปให้แม่เลย 
พร้อมกราบเท้าแม่ด้วย พูดแล้วน้ำตาจะไหล  ที่เหลือก็แบ่งไว้ใช้เท่าที่เราจำเป็น
หลังจากนั้นมาเกือบ 30 ปี เราก็ให้เงินแม่ใช้ทุกเดือนมีมากก็ให้มาก มีน้อยก็ให้น้อย ทำแบบนี้สม่ำเสมอไม่ขาด 

คำโบราณที่ว่า “ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้” มันเป็นยังไง อยู่มาค่อนชีวิตถึงเริ่มเข้าใจแล้วค่ะ