กระทู้นี้ ไม่ได้ตั้งขึ้นเพื่อบรรยากาศ เลวร้ายแต่ เพื่อเสวนา จากมุมนึงของสังคม
  "ผมสงสารนักเรียนที่ตั้งใจเรียนครับ"
นักเรียนชั้น ป6 ห้องนึงมี 5 คน ตอนทุกคนจบ ม 3 เรียนต่อ สามัญ 2 คน ไปสายอาชีพ 1 คน
อีก 2 คน  คนแรกเป็น นร หญิง เลิกเรียนไปเป็นหางเครื่องมีสามี คนที่สองเป็น นักเรียนชาย แว๊นซ์ไปวันๆ 2 คนนี้ไม่จบ ม 3
ตอนจบชั้น ม 6 เด็ก 2 คนสายสามัญ ต่อ มหาวิทยาลัย 1 คน อีกคนไปประกอบธุรกิจกับที่บ้าน
เด็กสาย อาชีพ จบ ปวช แล้วเข้าโรงงาน ทำงานเลย
เด็กคนที่เรียนต่อ ต้องกู้ กยศ เรียน สอบเข้าอย่างยากลำบาก และพากเพียรเรียน มหาวิทยาลัย จนจบ
จากนั้น ต้องมาวิ่งสอบ รับราชการ ตามที่พ่อแม่ฝากความหวังไว้
เด็ก คนนี้ คือ 1 คนจาก 5 คนที่ได้เรียนจบปริญญาตรี และเป็น 1 ในเด็กเพียง 3 คนจากประชากร 800 คนทั้งหมู่บ้านที่ จบ ปริญญา
จากความพยายาม และมุ่งมานะ ตลอดหลายปี เด็กคนนี้ก็ได้ ทำงานที่ใฝ่ผัน สมความตั้งใจ
แต่ทว่า.....
    หลายปีผ่านไป จนถึงปัจจุบัน เมื่อมาตรการช่วยเหลือใดๆ มาเด็กคนนี้ไม่เคยได้รับ เพราะสังคมมองว่าไม่เดือดร้อน ทั้งที่เขาต้องดูแลพ่อแม่
และค้าขาย ประกอบอาชีพเสริม ซึ่งได้ผลกระทบเช่นกัน แถมทุกปียังต้องจ่ายภาษีเงินได้ 
   นี่หรือ คือ การตอบแทนความพยายาม
เด็ก ผญ ที่ไม่จบ ม 3 เป็นหางเครื่อง ปัจจุบันลูก 2 ได้รับการช่วยเหลือ ทุกมาตรการ
เด็กแว๊นซ์ ไม่เอาไหน ได้รับการช่วยเหลือ ทุกมาตรการ และ ดื่มเหล้าทุกวัน
คนที่เลิกเรียน ไปทำธุรกิจกับที่บ้าน ปัจจุบัน ทองเต็มคอ รถป้ายแดง ออกแทบทุกปี ได้รับการช่วยเหลือ ทุกมาตรการ
ผู้ไปสายอาชีพ ได้รับการทดแทน หลายมาตรการ
 เพื่อน 4 คน ในห้อง ได้รับการช่วยเหลือทั้งสิ้น
1 คนที่พยายามที่สุด ตั้งใจที่สุด คือ คนเสียสละ ?
เราต้องตั้งใจเรียน ลงทุน ลงเวลา เพื่อเป็นผู้เสียสละ ไปช่วยเด็กแว๊นซ์ งั้นหรือ ?
ภาษี ก็จ่ายมากกว่า 4 คนนั้น เงินที่แจก รัฐกู้มา เราก็เหมือนเป็นหนี้ด้วย แต่เราต้องเสียสละ ?

ผมเป็นครูครับ แล้วเห็นสิ่งนี้จากที่ลูกศิษย์เป็น ตัวผมเองก็เป็นคนที่รัฐให้เป็นผู้เสียสละเหมือนกัน แต่มองแล้วสงสารความตั้งใจและความพยายาม
ของนักเรียนคนนึง ที่สุดท้าย รัฐ มองเขาอย่างเหลื่อมล้ำ