คือเรื่องเริ่มตั้งแต่เด็กผมชอบเรียนมากครับโดยเฉพาะวิทยาศาสตร์(ชีวะ,ฟิสิกส์,การแพทย์)และวรรณกรรมต่างๆ(Orwell,Doyle,Atwood)ฯลฯ
ตามที่กล่าวมาข้างต้นครับถึงหนังสือพวกนี้จะแพงมากแต่ก็เงินผมเองซึ่งไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใครเลยครับเพราะส่วนใหญ่เงินซื้อหนังสือผมก็หามาจากงานแปลบทความ เขียนนิยาย และก็จากการแข่งขันทั้งนั้น
แต่พ่อแม่ผมหาว่าอ่านทำไมไร้สาระแล้วให้ผมทิ้งหนังสือทั้งหมดเพราะรก แล้วจะให้มาช่วยพ่อแบกเหล็กขายของซึ่งผมเกลียดงานแบบนั้นมากและไม่อยากจะ
ขายก๊วยเตี๋ยวต่อจากพ่อแม่ครับ ผมแค่อยากจะเรียนแล้วทำงานตามฝันครับแต่ทุกคนในบ้านก็ว่าเพ้อเจ้อขนาดผมให้ดูคะแนนsat tofel ซึ่ง sat sub ผมก็สอบ วิทยาศาสตร์สามตัว เลข2 ภาษาฝรั่งเศษ และ ประวัติศาสตร์โลก ได้เต็มหมด แต่เขาก็บอกว่าไร้สาระเอาเงินไปสอบสี่ห้ารอบทำไมไม่เอาเงินมาช่วยที่บ้านแทนที่จะเอาไปละลายเล่น? ที่เจ็บใจที่สุดก็คือตอนที่แต่งไฮกุจะส่งประกวดในเน็ตแม่เห็นก็ฉีกทิ้งแล้วบังคับให้ไปทำงาน ตอนที่ผมไปแข่งหมากล้อมกลับมาก็เอาถ้วยไปโยนไม่ถนอมน้ำใจเลยสักครั้ง ฯลฯอีกเยอะครับ ทั้งที่เพื่อนคนอื่นเรียนดี ประกวดร้องเพลงก็เห็นมีแต่พ่อแม่เขาชม แต่ผมกลับเจอแต่เรื่องตรงกันข้าม โดยจะมีประโยคเด็ดที่ว่าเป็นลูกชายคนโตทำไมไม่ช่วยที่บ้านทำงานหาเงินเสมอ
เป็นพี่คนโตก็ต้องช่วยงานที่บ้านเลยไม่ยอมให้ผมไปสอบทุน ที่จริงเคยแอบไปสอบสอวน.ด้วยครับแต่พอเข้าค่าย2 ก็ไม่ให้ผมไปอีกยังแค้นใจจนถึงทุกวันนี้เลยครับ
เลยอยากจะถามว่าคนที่มีประสบการณ์แบบผมมีวิธีเจรจายังไงบ้างครับคุยทุกทางแล้วปรึกษาครูพอครูที่โรงเรียนมาคุยก็ไปว่าครูเขายุ่งเรื่องชาวบ้านจนครูเขายอมไปแล้วไม่ฟังผมเลย เครียดอยากจะหนีออกจากบ้านมากเพราะไม่เคยเข้าใจกันเลย

ปล.นอกจากการเรียนแล้วก็ยังมีหมากรุกกับหมากล้อมแล้วก็ประกวดไวโอลินที่เล่นชนะแล้วก็ดีใจแต่พอบอกไปก็โดนหาว่าหนีงานที่ร้านไปเล่นเป็นเด็ก จนปัญญาแล้วครับไม่เคยมีความสุขเลย
ปล2.นอกจากเรื่องนี้พ่อแม่ก็รักผมดีแต่พอเรื่องพวกนี้ทีไรจะเป็นอย่างทุกทีรึว่ามันไรสาระจริงๆ?