Percival Lowell นักดาราศาสตร์ชาวอเมริกันผู้มีชื่อจารึกอยู่ในหอสังเกตการณ์ในรัฐแอริโซนา ได้ทำการสังเกตการณ์ดาวเคราะห์ที่สำคัญมากไว้หลายครั้ง
โดยผลงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาคือการตามล่า Planet X ทีอยู่นอกเหนือจากวงโคจรของดาวเนปจูน

ซึ่งแม้ว่าการค้นหาของเขาจะไม่ประสบความสำเร็จ แต่ต่อมาก็มีการค้นพบดาวพลูโตใกล้กับสถานที่ที่ Lowell กำลังสังเกตการณ์อยู่ (ซึ่งชื่อและสัญลักษณ์ของดาวพลูโตส่วนหนึ่งมาจากชื่อย่อของ Percival Lowell, PL) โดยใช้หอดูดาว Lowell Observatory ที่เขาก่อตั้งขึ้นเพื่อใช้ศึกษาดาวอังคารในเวลาต่อมา
และสิ่งที่ได้เห็นจากการสังเกตและข้อสรุปที่ได้ ทำให้ Lowell หลงใหลใน  Mars ดาวเคราะห์สีแดงนี้  โดยเขาเชื่อมั่นว่าจะต้องมีสิ่งมีชีวิตที่ชาญฉลาดอยู่บนมัน เพราะเมื่อมองผ่านกล้องโทรทรรศน์ เขาสามารถมองเห็นเส้นทางคดเคี้ยวของคลองที่คล้ายกับโครงสร้างบนพื้นผิวของโลก 

โดย Lowell ได้ตั้งทฤษฎีขึ้นว่า อารยธรรมขั้นสูงของชนพื้นเมืองบนดาวอังคารได้สร้างคลองเพื่อนำน้ำจากหมวกน้ำแข็งขั้วโลก ไปยังบริเวณเส้นศูนย์สูตรในช่วงสุดท้ายที่พยายามจะอยู่รอดในดาวเคราะห์ที่แห้งแล้งนี้  โดยก่อนหน้า Lowell ก็มีนักดาราศาสตร์จากอิตาลี Giovanni Schiaparelli ที่ได้สังเกตเห็นสิ่งที่เป็นคลองหรือโครงสร้างอื่น ๆ บนดาวอังคารเช่นกัน

ในวิสัยทัศน์ของ Lowell ที่เกี่ยวกับการต่อสู้เพื่อให้มีชีวิตรอดบนดาวอังคารของอารยธรรมขั้นสูงนี้  ได้สร้างความตื่นเต้นให้กับสาธารณชนและมีอิทธิพลต่อ
ความชอบของ H.G. Wells (นักเขียนนวนิยายแนววิทยาศาสตร์)อย่างมาก  และเพื่อที่จะคาดเดาว่า ชีวิตของชาวอังคารจะแตกต่างจากมนุษย์บนโลกเพียงใด และความก้าวหน้าทางวิวัฒนาการของพวกมันที่เปรียบเทียบกับเราแล้วเป็นอย่างไร 

Wells จึงสร้างทฤษฎีขึ้นว่า ในดาวเคราะห์ที่เป็นศัตรูกับดาวอังคาร  สิ่งมีชีวิตจะไม่มีมือและไม่มีระบบย่อยอาหาร แต่มีหนวดที่ใช้ดูดสิ่งมีชีวิตอื่น
เพื่อความอยู่รอด ซึ่งมันอาจฟังดูตลก แต่ความคิดเหล่านี้กลายเป็นหนึ่งในผลงานที่มีชื่อเสียงที่สุดของ H.G. Wells ในปี 1897 นั่นคือหนังสือนวนิยายวิทยาศาสตร์  " The War of the Worlds " 

วิสัยทัศน์ของดาวอังคารที่ได้จากทฤษฎีของ Lowell นี้ ยังคงมีอิทธิพลต่อนักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์ต่อไปจนถึงกลางศตวรรษที่ 20  โดยลักษณะเด่นชัดของ Martian canals ปรากฏอยู่ในงานเขียน " Red Planet " โดย Robert A. Heinlein (1949) และ " The Martian Chronicles " โดย Ray Bradbury (1950)  แม้ในปัจจุบัน ก็ยังคงปรากฏอยู่ในผลงานของนักเขียนหลายคน และยังคงอ่านกันอย่างแพร่หลายในฐานะนิยายวิทยาศาสตร์คลาสสิก

แต่ในที่สุด ความคิดเกี่ยวกับคลองและชีวิตที่ชาญฉลาดบนดาวอังคารก็หยุดลงในปี 1972 เมื่อยานอวกาศ Mariner 9 ของนาซ่า ส่งภาพพื้นผิวดาวอังคารในระยะใกล้มายังโลก ซึ่งแสดงให้เห็นว่าไม่มีโครงสร้างใดๆบนดาวเคราะห์สีแดงนั้น  ส่วนความคิดอื่น ๆ ของเขายังต้องใช้เวลานานกว่าจะเปลี่ยนแปลงได้

ต่อมาในปี1896  Lowell และนักดาราศาสตร์ส่วนหนึ่งได้เริ่มหันมาศึกษาดาวศุกร์ โดย Lowell ได้ซื้อกล้องโทรทรรศน์ใหม่แบบหักเหแสงขนาด 24 นิ้ว และนำไปติดตั้งไว้ที่หอดูดาวใน Flagstaff   ซึ่งไม่นานหลังจากนั้น Lowell ก็ได้สังเกตเห็นว่า เมื่อเขาหยุดรูรับแสงของกล้องโทรทรรศน์ จะมีจุดมืดลึกลับปรากฏขึ้นบนพื้นผิวดาวเคราะห์ โดยมีโครงสร้างแบบ spoke-like structures เล็ดลอดออกมา 

Lowell จึงรู้ว่าดาวศุกร์มีชั้นบรรยากาศที่หนาทึบซึ่งไม่สามารถเจาะด้วยแสงได้ แต่เขาก็สามารถเห็นเครื่องหมายเหล่านี้ซึ่งอยู่บนพื้นผิวของมันได้เท่านั้น ซึ่งสิ่งแปลกๆลักษณะเหล่านี้ดูเหมือนจะหันหน้าเข้าหาโลกเสมอ และจากการอนุมานของ Lowell ที่ไม่นับรวมกับการสังเกตอื่น ๆคือ ดาวศุกร์จะต้องมีวงโคจรแบบ synchronous กับดวงอาทิตย์

แต่สิ่งที่ทำให้งงที่สุดคือ มีแต่ Lowell เท่านั้นที่สามารถมองเห็นเครื่องหมายเหล่านี้ และเรื่องนี้ถูกปล่อยให้นิ่งเฉยมานานกว่าศตวรรษ จนกระทั่งมีนักดาราศาสตร์สมัครเล่นสองคนได้เสนอทฤษฎีที่ว่า  Lowell กำลังจ้องมองตาของเขาเอง

Lowell นั้นมักจะสังเกตเห็นดาวเคราะห์ที่อยู่สูงในท้องฟ้าในตอนกลางวัน และเพื่อลดผลกระทบของบรรยากาศในเวลากลางวันที่จะรบกวนกล้อง
เลนส์ของกล้องโทรทรรศน์จะหดลงเหลือเส้นผ่านศูนย์กลางไม่เกิน 3 นิ้ว  ด้วยการตั้งค่าดังกล่าว  Lowell ได้ย่อรูม่านตาตรงทางออกของกล้องโทรทรรศน์
ด้านหน้าดวงตาของเขาให้เหลือเท่ารูเข็ม ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางน้อยกว่า 0.5 มิลลิเมตร เพื่อทำให้กล้องโทรทรรศน์กลายเป็น opthalmoscope ขนาดยักษ์ที่แพทยตรวจสายตาใช้ในการตรวจสอบดวงตาของผู้ป่วยได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ในกรณีนี้ Andrew T. Young จากมหาวิทยาลัยแห่ง San Diego State University ได้อธิบายว่า รูม่านตาเล็ก ๆ มักจะสร้างเงาของเส้นเลือดบนเรตินา ทำให้มองเห็นได้ ในขณะที่รูม่านตาเคลื่อนไปตามรูเข็มของกล้องโทรทรรศน์ขนาดเล็ก ทำให้มุมของรังสีมาถึงเรตินาเปลี่ยนแปลงไป ดังนั้น
ลักษณะภายในดวงตาแม้เพียงเล็กน้อยที่หลุดออกจากเรตินา อาจทำให้เกิดเงาที่เปลี่ยนไปในภายหลังและมองเห็นได้

พูดให้ชัดเจนก็คือ สิ่งที่ Lowell เห็นลักษณะของ spoke-like นั้นเป็นเงาของเส้นเลือดและโครงสร้างอื่น ๆ ในเรตินาของเขาเอง ดังนั้น แทนที่ Lowell จะทำแผนที่พื้นผิวของดาวศุกร์ กลายเป็นว่าเขาได้ทำแผนที่โครงสร้างตาของเขาเอง แม้สิ่งที่เกิดขึ้นนี้อาจจะฟังดูแปลกๆ และท่ามกลางนักดาราศาสตร์ที่มีความก้าวหน้าอย่างมากในการสังเกตดาวเคราะห์จากภาพที่ถูกขยายให้ใหญ่ขึ้น แต่ปรากฏการณ์นี้กลับเป็นผลงานที่ถูกแพร่หลายมานานหลายปี

โดยในระหว่างงาน Gifford Lectures ปี 1985 เมื่อ Carl Sagan นักดาราศาสตร์ชาวอเมริกันผู้ล่วงลับได้รับเชิญให้ไปพูดที่มหาวิทยาลัยกลาสโกว์  เขาได้ใช้ตัวอย่างผลงานของ Lowell ที่เกี่ยวกับความคิดและความสามารถที่มีมากเกินไป เพื่อเป็นเรื่องราวเตือนใจเกี่ยวกับพลังแห่งความเชื่อและความปรารถนาที่เหนือกว่าวิทยาศาสตร์และเหตุผล

และในบทความที่ตีพิมพ์ในวารสาร Space Science Reviews เมื่อปี 2007 ผู้เขียนได้มีการบรรยายถึง Percival Lowell ว่าเป็น  "ผู้นิยมวิทยาศาสตร์ดาวเคราะห์ที่มีอิทธิพลมากที่สุดในอเมริกา "
เรื่องย่อ :
เรย์ เฟอร์เรียร์ คนงานท่าเรือม่ายและเป็นคุณพ่อที่ไม่สมบูรณ์แบบ ไม่นานหลังจากอดีตภรรยาของเขาและสามีใหม่ของเธอ พาร็อบบี้ ลูกชายวัยรุ่น และ เรเชล ลูกสาวตัวน้อยของเขา มาแวะเยี่ยมและอาศัยอยู่ในช่วงสุดสัปดาห์ ก็เกิดเหตุการณ์แปลกประหลาดที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตพวกเขาไปตลอดกาล

เมื่อเครื่องจักรสงครามลักษณะเหมือนหอคอยสามขาโผล่มาจากใต้พื้นโลก และทำลายทุกสิ่งทุกอย่างบนโลก นั่นคือการบุกโจมตีโลกครั้งแรกของพวกมนุษย์ต่างดาว เรย์ ต้องพยายามช่วยลูกๆเของเขาให้พ้นจากความหายนะจากศัตรูที่ไร้ความปราณีเหล่านี้ แต่ไม่ว่าจะหนีไปทางใด ก็ไร้ซึ่งความปลอดภัยและที่พักพิง มีเพียงความมุ่งมั่นที่ยากจะทำลายได้ของเรย์เท่านั้น ที่จะปกป้องคนที่เขารักได้