คือไม่เคยมีความสุขเลยในชีวิตร.รโดนครูกดดันโดนเพื่อนตรีตราว่าโง่รู้สึกโดดเดี่ยวเหตุการณ์นึงในช่วงที่ครูถามคำถามเเล้วเราผิดในใจคนอื่นอาจจะคิดว่าหน้าเเตกเเต่เรารู้สึกเราไม่โอเครเลยพอครูเริ่มสั่งงานให้ท่องเราไม่เก่งเลยเเต่เราก็พยายามบอกตัวเองว่าไม่ท้อเราเลยบอกให้เพื่อนในห้องคนนึงมาช่วยสอนหน่อยเเต่พอผ่านไปสักพักเพื่อนก็ไปนั่งสอนเพื่อนคนอื่นทำให้เราเสียความรู้สึกมากๆเลยค้นหาในกูเกิ้ลเอาเพื่อช่วยเหลือตัวเองเองเพื่อนที่โดนสอนจากเพื่อนคนนั้นเขาอยู่เป็นกลุ่มสุดท้ายจนพวกเขาทำเสร็จกันหมดเเต่พวกเขาก็ไม่สนใจเราเลยพอเราหันมาถามก็ทำเมินเเถมยังหัวเราะเยาะเย้ยใส่จนเหลือเรากะเพื่อนผ.ชในห้องอีก2คนเราก็ฮึบไว้ไม่ให้ตัวเองร้องให้จนครูออกจากห้องไปเราก็ต้องรีบออกจากห้องเเล้วเพราะรถร.รจะออกเเล้วเพื่อนในห้องผ.ชก็หันมาด่าว่า โง่ ไม่เสร็จสักอย่างหรอกอ่ะเราเสียความรู้สึกมากจนเป็นปมในใจทำให้เราไม่ชอบวิชานั้นหรือเกลียดไปเลยหรือเวลาที่เราคุยกับเพื่อนเพื่อนก็จะชอบเอาเรามาเปรียบเทียบมาตรฐานของเขาเเบบว่าถ้าผ่านกูก็ผ่านถ้าไม่ผ่านกูก็ผ่านเราค่อนข้างเสียความรู้สึกมากชอบดูถูกเราเเทบทุกอย่างเลยเเต่เราไม่ตลกด้วยเลยค่ะเวลาเราร้องให้เขาก็จะบอกว่าหอมเข้าตาหรอเราไม่โอเครเลยอยากย้ายร.รมากๆเเถมครูบางคนก็ค่อนข้างจะเกลียดเราค่ะชอบประจานเราบางอย่างก็ไม่เป็นความจริงTT
เราไม่กล้าปรึกษาพ่อเเม่ด้วยเพราะเป็นเด็กค่อนข้างมีปัญหาพ่อเเม่ชอบด่าเเรงๆทำร้ายร่างกายตั้งเเต่เด็กจนโตค่ะตอนนี้ก็ยังไม่หายเป็นโรคซึมเศร้าเป็นคนอ่อนไหวง่ายต่อคำพูดคนอื่นมากๆค่ะอยากมีเพื่อนหรือใครซักคนที่เข้าใจเรารู้สึกโดดเดี่ยวมาตลอดเเต่เรายอมรับเลยว่าร.รนี้เราไม่อยากอยู่เเต่เเม่เป็นคนเลือกให้ที่เราไม่กล้าถามเเม่เพราะกลัวเเม่จะด่าอีกค่ะเคยบอกไปเเล้วครั้งนึงคะเเม่ด่าเราเเถมกระทืบตบตีเราด้วยเเม่จะชอบด่าว่าส่งคนหรือควายไปเรียนเราเสียความรู้สึกมากค่ะ ป.ลกระทู้นี้เป็นกระทู้เเรกถ้าผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ