เราอยากรู้ว่าเราเป็นอะไรค่ะ เราคุยกับหมอนข้างตัวเองทุกคืน แต่คุยแบบไม่มีเสียงนะคะ คุยแบบเป็นเรื่องเป็นราว ประมานว่าคบกับหมอนข้างอะไรแบบนี้อ่ะค่ะ บางทีก็จะจินตนาการณ์ว่าหมอนข้างคือคนในครอบครัวแล้วระบายให้ฟังร้องไห้ให้ฟังบ้าง หรืออาจจะสร้างสถานการณ์สมมุติมาเล่นกับหมอนข้างอ่ะค่ะ คือ"เราก็อยากแก้นิสัยนี้แต่เรากลัวว่าเราจะเหงา" เราเป็นอะไรหรอคะ แล้วถ้าไม่แก้มันจะส่งผลต่อจิตเรามั้ยคะ