มีใครเลยเป็นแบบเราไหมที่โดนบูลลี่จนไม่อยากจะออกไปไหนคอยเก็บตัวอยู่แต่ในห้องที่มีกระจกเต็มไปหมดแล้วไอ่ความที่มีกระจกเยอะแยะนี้อะที่ทำให้เรานั่งส่องตัวเองตลอดมันทำให้เราคิดถึงแต่สิ่งที่เขาบูลลี่เราจากคนรอบข้างมันก็ทำให้เรานั่งตัดพ้อชีวิตนั่งร้องไห้กับสิ่งที่โดนแล้วมันก็ทำให้เราไม่ กล้าเข้าสังคมอีกเลย จากการโดนบูลลี่กับ  body shaming ในแต่ละวัน คำในแต่ละวันที่เราเจอ คือ อิอ้วน ขาใหญ่ หน้าบาน อ้วนลงขา ขี้แมลงวันเยอะ อิเปรต อิไม่สมส่วน อิยักษ์ ใช่ค่ะ คนที่กำลังบูลลี่ หรือ body shaming คนอื่นอยู่เนี่ย เขาไม่คิดอะไรหรอกค่ะ แต่คนที่กำลังโดนเนี่ยสิ ที่เขาคิดแล้วทุกคนเชื่อปะ ว่าเราเคยฟ้องเรื่องพวกนี้กับคุณครู คุณครูกับมองว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่มีสาระ ครูกับคิดว่า มันเป็นเรื่องปกติ ครูพูดว่า เขาแค่หยอกเราเล่นอย่าคิดมาก เราก็เลยแบบโอเค แล้วมีช่วงนึงที่เราเป็นไข้ชิกุน แล้วมันเป็นแบบไม่ค่อยมาก เราก็ไปโรงเรียนเพราะยายบอกให้เราไป เราก็มีอาการปวดข้อ ปวดขา ตามอาการใช่ไหมคะ แล้วพอทีนี้เราก็บอกเพื่อนว่า เออเราไม่สบายนะอะไรงี้ เพื่อนก็รู้หมดทุกคนค่ะ ว่าเราเป็นชิกุน เพราะเขาสังเกตอาการของเราที่เราเป็น มันจะมีเพื่อนอยู่สองกลุ่มที่ต่างจากคนอื่น กลุ่มแรก เขาจะมองว่าเราเป็นตัวประหลาด เขาจะไม่อยากเข้าใกล้เรา กลุ่มที่สอง เขาจะคอยแกล้งเรา เขาจะมองว่าเราไม่ได้เป็นอะไรเลย เขามองว่าเราเรียกร้องความสนใจ ใช่ค่ะ แล้วเขาก็เดินมาเจาะแขนเรา แบบต่อยแบบเจาะอะทุกคน เราลืมบอกว่า กลุ่มแรกนี่เป็นกลุ่มผญ. กลุ่มที่สองจะเป็นกลุ่มผช. สองกลุ่มนี้เป็นบางส่วนของคนในห้องนะคะไม่ใช่ทุกคนคือหลังจากที่โดนต่อยก็คือแบบเราเจ็บมากแบบน้ำตาคาเบ้าอะมันเป็นรอยช้ำแบบช้ำเขียวมาก แล้วคือเราก็ทำเป็นแบบไม่ได้เป็นอะไร ไม่อยากจะทำอะไรยอมให้เขาแกล้ง ยอมอะไร เพื่อจะแบบไม่มีเรื่องกับใคร แล้วตอนช่วงพักเที่ยง เราก็นั่งกินข้าวอยู่ที่ห้อง ก็จะมีเพื่อนผช. คนนึงมาพูดกับเราว่า ไม่มีเงินซื้อข้าวกินหรอ ถึงห่อข้าวมากินเราก็บอกว่า เปล่าแค่เดินไปข้างล่างไม่ไหว แล้วนั่งที่นี่มันโอเคกว่าด้วย เพราะไม่ค่อยมีเสียงมารบกวนเรา เพราะคนส่วนมากไปกินข้าวที่โรงอาหารกัน เพื่อนผช. คนนั้นก็บอกว่า อ้างไม่มีเงินกินข้าวก็บอกมาสิ เราก็เลย เอาเงินให้มันดูแล้วก็บอกว่า เงินอะมีแค่อยากจะใช้เงินประหยัดๆ ทำไมมันผิดหรอแล้วมันก็เดินหนีเราไป  แล้วผ่านไปสักพัก เพื่อนผช.กลุ่มสองก็ขึ้นมาบนห้อง และกลุ่มเพื่อนที่เขารู้ว่าเราเป็นชิกุนแต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาก็ทำตัวปกติกับเรา เขาก็ถาม กินยารึยัง เราก็บอกว่ากินแล้ว ตอนนั้นเราก็รู้สึกโอเคมาก ที่มีเพื่อนเป็นห่วงพอผ่านไป อีกสักพักนึง เราก็เดินไปหน้าห้องเรา แล้วเราก็กำลังเดินกลับมา มีเพื่อนผช.คนนึงในกลุ่มสอง เขาวิ่งมาสกัดขาเรา คือเราก็เดินไม่ค่อยไหวอยู่แล้วเพราะปวดขาปวดข้อปวดตามอาการของชิกุน แล้วเรามาโดนสกัดขาจนล้มไปอีก คือแบบตอนนั้นคือเจ็บมาก คือกั้นน้ำตาไม่อยู่แล้วเราก็ถามกับคนที่สกัดขาเราว่า เออกูเจ็บไหม เเล้วเราก็พูดแบบเสียงสั่นๆของคนร้องไห้อะ ทุกคนคิดออกไหม แล้วเขาตอบกลับเรามาว่าอะไรรู้ปะ เขาตอบกลับมาว่า เรื่องของ เจ็บกูไม่ได้เจ็บความรู้สึกไม่ใช่ความรู้สึกกู คือเราเสียใจมากอะไม่คิดว่าเพื่อนจะพูดแบบนี้ แล้วเขาก็ขำเราแล้วเขาก็ไปพูดให้เพื่อนในกลุ่มของเขาฟังทุกคนคือการที่เห็นคนอื่นเจ็บคนอื่นทรมานนี้มันน่าขำขนาดนั้นเลยหรอ เราไม่เข้าใจกับสิ่งที่เพื่อนเราคิดจริงๆ เรานั่งปวดขาจนเดินไม่ไหว เพื่อนกลุ่มที่ทำตัวปกติกับเรา เขาก็เดินมาถามว่า เป็นอะไร ทำไมร้องไห้อะ เราก็เล่าให้เพื่อนกลุ่มนั้นฟังแล้วพอเขาฟังเสร็จเขาก็พูดปลอบใจเรา พอเพื่อนสนิทเรามา(คือนางเป็นกะเทยนะทุกคน)แล้วนางก็รู้นางก็ไปด่า กลุ่มนั้นเลย ด่าแบบแรงมาก ตามประสากะเทยอะทุกคนแล้วเพื่อนกลุ่มที่ถามเราก็มาช่วยพยุงตัวเราเดินไปเรียนคาบบ่ายคือเราก็รู้สึกดีใจที่มีเพื่อนเป็นห่วงเราพอเรียนคาบบ่ายไป2คาบแล้ว คาบต่อไปคือคาบจริยธรรมก็คือสวดมนต์นั้นแหละค่ะ คือครูรู้ว่าเราเป็นชิกุนครูก็ไปพยุงตัวเรามานั่งที่เก้าอี้ เพื่อนสองกลุ่มนั้นก็มองเราว่าเราเอาเปรียบ ไม่ไปนั่งข้างล่าง ไปนั่งบนเก้าอี้กับครูเฉยเลยอะไรแบบนี้ แล้วก็มีครูศิลปะเดินมาถามเราว่าเป็นอะไรลูก เราก็บอกครูว่า ไม่สบายค่ะ เป็นชิกุน ครูเขาก็บอกว่า เอ้าแล้วทำไมมาโรงเรียนอะลูก ทำไมไม่อยู่บ้านประมาณ2 อาทิตย์โน้นค่อยมาเดี๋ยวมันจะติดเพื่อน เราก็บอกครูว่า ยายให้มาค่ะ ครูก็บอกว่า อ๋อ งั้นกลับไปบอกยายเด้อว่าไม่ต้องมาไปรักษาตัวให้หายก่อนค่อยมาเดี๋ยวมันจะติดเพื่อนเราก็ตอบครูไปว่าค่ะแล้วพอคาบจริยธรรมหมดไป เพื่อนก็เดินมาพยุงตัวเราพาเราไปเรียน คาบลดเวลารู้เพิ่มเวลาเรียน เพื่อนเราก็พยุงเราไปร้านขายน้ำเปล่า มันก็ไปเจอกับกลุ่มเพื่อนกลุ่มแรกที่แกล้งเราตอนพักเที่ยงอะค่ะ มาพูดกับเราว่า  เลิกสำออยได้ละ เรียกร้องความสนใจอะ กูก็ทำได้หรอกแบบอะ ทำเป็นเจ็บขาเดินไม่ไหว ทุเรศ แล้วเขาก็ทำท่าเยาะเย้ยเราเลียนแบบท่าทางเราที่เราเป็นอยู่ เขาก็พากันขำแล้วแยกเดินไปเรียนคาบที่ตัวเองเลือกในคาบลดเวลา เขาไม่คิดในสิ่งที่เขาพูดหรอกค่ะ แต่เรานี่นิที่คิดแล้วคำพูดมันแรงมากสำหรับเราคือเพื่อนเราเขาก็ไม่ได้เลือกคาบเดียวกับเรา เราเลือกเรียนกันคนละคาบก็เลยแยกกัน เพื่อนที่พยุงเรา ก็พยุงเราไปส่งที่หน้าอาคารม.3ที่เราเรียน มันเป็นตึก3ชั้น เราก็เลือกเรียนกับกลุ่มแรกค่ะ ใช่ค่ะ กลุ่มแรกเขาไม่สนใจอะไรเราเลยถึงแม้เราจะเดินแทบไม่ไหวก็ตาม เขากลับหัวเราะท่าทางการเดินของเรา  แล้วเขาก็ขึ้นไปแบบไม่สนใจอะไรเราเลย เราก็ร้องไห้สิคะ แบบเดินแทบไม่ไหวแต่ไม่มีใครคิดสงสารอะไรเราเลย พอเดินขึ้นไปถึงชั้นที่3 ก็คือปวดขามากอะทุกคนมันแทบจะคลานอยู่แล้วอะ  แล้วเขาก็เดินเข้าไปในห้อง คือส่วนมากมันจะมีพี่ม.2/7กับม.1/4 ในห้องเขาก็นั่งเรียนโทรศัพท์กันค่ะ คือคาบที่เราเลือกมันเป็นเกี่ยวกับคอมนะคะ ในห้องก็จะมีทั้งหมด20มากกว่าคนได้ พอทีนี้ เพื่อนกลุ่มนั้นก็คือเขาก็ขำเราค่ะใช่ คือเราแบบไม่โอเคแบบมากๆ เราก็ไปนั่งเล่นกับเพื่อนเราที่อยู่คนละห้องเพื่อนเราอยู่ห้อง6 เราอยู่ห้อง4 เราก็นั่งเล่นกับเขาสองคน แล้วเขาก็ถามเราว่าเป็นอะไร ทำไมเดินแปลกๆ เราก็บอกว่า เป็นชิกุนอะ แล้วเขาก็บอกเราว่า อ๋อ ทำไมไม่อยู่บ้านควรนอนอยู่บ้านนะ ควรให้หายก่อนแล้วค่อยมาโรงเรียน พอมานี้มันลำบากเพื่อนเอา เราก็ตอบเขาว่าทีแรกจะอยู่บ้านอะแหละ แต่ยายให้มาอะ เพราะเห็นไม่เป็นอะไรมาก แล้วนี่ไม่กลัวกูหรอ เขาก็บอกว่า ไม่อะ จะกลัวทำไม อย่าคิดมาก แล้วก็หมดคาบลดเวลาเรียน เขาก็ให้เราจับไหล่เขาเวลาเดินจะได้สะดวกขึ้นเราก็ทำตามที่เขาแนะนำ(คือเพื่อนเราคนนี่เนี่ยเขาเป็นผช.นะคะ)แล้วเพื่อนกลุ่มที่ขำเราก็มาล้อเรา ว่าเป็นแฟนกันหรอ เราก็บอกว่าเป็นเพื่อนกัน เขาก็ไม่เชื่อเขาก็ล้อเราว่าเป็นแฟนกันจนรุ่นพี่คนอื่นเขามอง เราก็ปล่อยเพื่อนเราเราก็จับราวบันไดแทนจนลงมาข้างล่างเสร็จเราก็เห็นครูเราก็เลยฟ้องเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นครูที่ปรึกษาละครูประจำชั้นไป ครูก็บอกเขาแค่หยอกเล่นเฉยๆหรอก รึว่าเขาชอบเธอรึเปล่าเขาเลยแกล้งเธอ อย่าคิดมาก เราก็แบบไม่มีอะไรจะพูดต่ออะ เราก็คิดในใจว่าครูไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ นี่ลูกศิษย์ครูนะ เราก็นอยด์มากอะแล้วเราก็เดินไปนั่งรถรับส่งกับเพื่อนเรา เรากลับบ้านมาเราก็พยายามเดินรีบเข้าบ้าน ไปหาที่ที่มันเงียบๆ เพื่อนระบายความรู้สึกเรานั่งร้องไห้ กับสิ่งที่มันเกิดขึ้นวันนี้  เราก็คิดไปต่างๆ ด้วยความที่เราเป็นคนคิดมากแล้วไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้กับตัวเอง ก็ร้องไห้เสียใจไปใหญ่เรื่องเทอมแรกที่เราจำไม่เคยลืม เราโทรไปหาลุงเราเราเล่าให้ลุงฟัง ลุงบอกเราว่า เอางี้หนูรักษาตัวให้หายก่อน พอหนูหายลุงให้เวลาคิดว่า เราจะเอาไอ่พวกที่คอยแกล้งคอยอะไรเราเนี่ย เราจะทำยังไงให้เขามาเป็นลูกน้องเรา มาขอโทษเรา แบบที่เราไม่ต้องใช้กำลัง เราเป็นเด็กฉลาดเราต้องใช้สมอง ถ้าหนูคิดได้แล้วให้โทรมาบอกลุง ลุงจะรอคำตอบคือทุกวันนี้ก็ยังคิดไม่ได้ อยากจะมาขอวิธีรับมือกับเรื่องการโดนแกล้งการโดน BullyการโดนBody shaming เฉยๆค่ะ😢  (อายุ13 สส.171cm น.น63 kg) คือถ้าทุกคนจะติว่าหรือไม่ชอบอะไรเรา ก็ขอโทษด้วยค่ะ