เราอยากรู้คำตอบอ่ะค่ะแต่ไม่แน่ใจสักที
คือมันมีเรื่องที่เราร้องไห้หนัก เพราทะเลาะกับเพื่อนอีกคน เราที่กลัวการเข้าใจผิด เสียงตะคอก มือก็สั่น ด้วยความที่เราเป็นโรควิตกกังวลด้วย เอาง่ายนะๆแบบเหมือนตัวเองโดนคำด่าแทงที่อกเลย หายใจก็ยังไม่ออกเลย ทำอะไรไม่ได้ ได้แค่จับมือที่สั่นของตัวเองให้หยุด มีเพื่อนหลายคนเข้ามาช่วย แต่เขาคนนั้นก็ยืนดูเราด้วยสายตาที่หนูไม่อยากให้เขาทำเลย มันรู้สึกหน่วงอ่ะค่ะ เพราะเขาช่วยอะไรกลุ่มผู้หญิงที่มีอำนาจที่สุดในห้อง เขาลังเลอยู่นาน เขาได้เห็นสภาพ หนูปิดหูแล้วร้องไห้ จากนั้นมือหนูก็ยิ่งสั่น ทำให้พี่สภาพาหนูไปห้องพยาบาลค่ะ
ไปถึงก็ทำอะไรไม่ได้เลยค่ะได้แค่นั่ง เพราะหายใจไม่สะดวก มันกลัวไปหมด แล้วก็มีเพื่อนที่หนูเคยสนิทเข้ามาปลอบใจ เพราะเรื่องนี้พวกเพื่อนบอกว่าเราไม่ได้ผิดเลย (มันเป็นปัญหาส่วนตัวอ่ะค่ะ) แล้วจากนั้นเพื่อนหลายๆคน ก็ถามหาแต่เรา และเขาคนนั้นก็ถามหาเราเหมือนกัน ว่าเราเป็นอะไรบ้าง เขาไปถามเพื่อนกับพี่น้องว่าเราเป็นโรคอะไร และตอนนี้เขาก็ได้รู้แล้ว
ผ่านไปไม่กี่นาทีเพื่อนก็ออกไปหมดเหลือแค่เพื่อน2คน อยู่ๆก็มีกลุ่มของคนที่เขาคนนั้นและตามด้วยเขาที่ทำหน้าด้วยความเป็นห่วง หนูทนดูไม่ได้เลยยกมือบอกว่าโอเค เขาก็ยิ้มและกลับมาสบายใจขึ้นและพอกลับห้อง เราได้ยิ้มให้เพื่อน เราเหลือบมองเขาเห็นเขาดูเราแบบ ยิ้มได้แล้วสินะ และมองเราด้วยสายตาที่ดีขึ้น
นั้นล่ะค่ะ หนูเลยคาใจอยู่
คนที่แอบชอบเป็นห่วงเรา เขารู้สึกยังไงกัน
คือมันมีเรื่องที่เราร้องไห้หนัก เพราทะเลาะกับเพื่อนอีกคน เราที่กลัวการเข้าใจผิด เสียงตะคอก มือก็สั่น ด้วยความที่เราเป็นโรควิตกกังวลด้วย เอาง่ายนะๆแบบเหมือนตัวเองโดนคำด่าแทงที่อกเลย หายใจก็ยังไม่ออกเลย ทำอะไรไม่ได้ ได้แค่จับมือที่สั่นของตัวเองให้หยุด มีเพื่อนหลายคนเข้ามาช่วย แต่เขาคนนั้นก็ยืนดูเราด้วยสายตาที่หนูไม่อยากให้เขาทำเลย มันรู้สึกหน่วงอ่ะค่ะ เพราะเขาช่วยอะไรกลุ่มผู้หญิงที่มีอำนาจที่สุดในห้อง เขาลังเลอยู่นาน เขาได้เห็นสภาพ หนูปิดหูแล้วร้องไห้ จากนั้นมือหนูก็ยิ่งสั่น ทำให้พี่สภาพาหนูไปห้องพยาบาลค่ะ
ไปถึงก็ทำอะไรไม่ได้เลยค่ะได้แค่นั่ง เพราะหายใจไม่สะดวก มันกลัวไปหมด แล้วก็มีเพื่อนที่หนูเคยสนิทเข้ามาปลอบใจ เพราะเรื่องนี้พวกเพื่อนบอกว่าเราไม่ได้ผิดเลย (มันเป็นปัญหาส่วนตัวอ่ะค่ะ) แล้วจากนั้นเพื่อนหลายๆคน ก็ถามหาแต่เรา และเขาคนนั้นก็ถามหาเราเหมือนกัน ว่าเราเป็นอะไรบ้าง เขาไปถามเพื่อนกับพี่น้องว่าเราเป็นโรคอะไร และตอนนี้เขาก็ได้รู้แล้ว
ผ่านไปไม่กี่นาทีเพื่อนก็ออกไปหมดเหลือแค่เพื่อน2คน อยู่ๆก็มีกลุ่มของคนที่เขาคนนั้นและตามด้วยเขาที่ทำหน้าด้วยความเป็นห่วง หนูทนดูไม่ได้เลยยกมือบอกว่าโอเค เขาก็ยิ้มและกลับมาสบายใจขึ้นและพอกลับห้อง เราได้ยิ้มให้เพื่อน เราเหลือบมองเขาเห็นเขาดูเราแบบ ยิ้มได้แล้วสินะ และมองเราด้วยสายตาที่ดีขึ้น
นั้นล่ะค่ะ หนูเลยคาใจอยู่