เราอยากเป็นลูกที่ดี แต่เราไม่รู้ว่าลูกที่ดีต้องทำยังไง
การที่เราเติบโตมาด้วยการที่พ่อแม่ปล่อย ไม่ค่อยสนใจเรา  เขาทำตัวเหมือนธนาคารอย่างเดียวเวลาเราขอเงิน ซึ่งเราไม่เคยเอาเงินที่เขาให้ไปทำในสิ่งที่ไม่ดีเลย เราสอบเข้าโรงเรียนระดับจังหวัดเรียนจบโรงเรียนดีๆ อยากให้เขาได้ภูมิใจ สอบหาได้ทุนเรียนฟรีจนจบป.ตรี พ่อกับแม่ไม่เคยพูดให้เราได้ยินว่าเขาภูมิใจในตัวเราเลย เขาปล่อยให้เราอยู่หออยู่ตัวคนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียวมาหลายปี เราไม่มีโอกาสได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวแบบที่คนส่วนใหญ่มี เวลามีปัญหาเราไม่กล้าหันหน้าไปพูดกับพ่อแม่ด้วยซ้ำ เพราะเขาบอกทำงานหาเงินส่งเราก็เหนื่อยพอแล้วบลาๆๆ  ความคิดเราตอนนั้นเหมือนเราเป็นตัวปัญหา เพราะค่าใช้จ่ายม.ปลายสูงมาก พ่อแม่ไม่มีเงิน เราตั้งใจเรียนเต็มที่ เราแคร์พ่อกับแม่ที่สุด แต่ทำไมการกระทำของพ่อกับแม่ เหมือนไม่แคร์ความรู้สึกของคนเป็นลูกเลย ทั้งคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเรา โดนคนในครอบครัวดูถูกว่าจะเรียนไม่จบ เราร้องไห้คนเดียวมาตลอด แต่ก็ยังอยากทำหน้าที่ลูกที่ดี ไม่เคยเถียงและช่วยเหลือเรื่องเงินถ้าเรามี  พอเข้าป.ตรีเราได้เงินเดือนในช่วงเรียนทุกเดือน หลังๆเห็นครอบครัวมีปัญหาเรื่องเงินเราก็ให้ จนเราไม่มีเงินเก็บสักบาท เรากลัวว่าถ้าไม่ให้แม่ก็คิดน้อยใจเรา คิดว่าเราไม่รักเขา เราอึดอัดมากเราไม่รู้ว่าต้องทำยังไง เราเองก็เริ่มโตอยากวางแผนการเงินที่ดีมีเงินเก็บหลังเรียนจบ แต่แม่ก็ขอเงินอยู่ตลอด ในใจมันก็อยากช่วย แต่มันก็อึดอัดที่บางทีเขาเอาเงินไปใช้ในสิ่งที่มันไม่ได้จำเป็นมาก  เราอยากได้อะไรก็ยังไม่กล้าซื้อ  แต่แม่มาขอค่าหวยเราเองก็ไม่โอเคแต่ก็ต้องให้ไป เราไม่เข้าใจว่าทำไมเรารู้สึกอึดอัด แต่เราไม่เคยปฏิเสธแม่เลย เราก็อยากส่งเงินให้เขาทุกเดือนๆ แบบพอดี แต่เหมือนเขาก็ขอมากเกินไปจนระบบการเงินเราพังอ่ะ  มันเหมือนเข้าเนื้อตัวเองเยอะมากๆ พอไม่ให้จิตใต้สำนึกมันก็รู้สึกผิด เราสับสนว่าต้องทำยังไง จะแก้ปัญหาพูดคุยยังไงให้แม่เข้าใจว่าเราก็ต้องเก็บเงินตั้งหลักชีวิต  ไม่อยากให้เขาน้อยใจ อยากให้เขาเข้าใจว่าเราให้เงินเขาได้แต่เราก็ต้องเก็บเงินเราด้วย แม่จะมองเราเป็นลูกที่ขี้งกมั้ย
ปล. นี่เป็นกระทู้แรกของเรา