ตอนแรกเราก็คิดนะว่าการที่เราเห็นคนอื่นได้สิ่งที่ดีกว่า เราจะผลักดันตัวเองให้ได้แบบเค้า แต่ไปๆมาๆกลับรู้สึกทุกข์ใจอย่างบอกไม่ถูก แถมเรารู้สึกจะเริ่มอิจฉาคนอื่นอยู่ลึกๆ เมื่อเทอมที่ผ่านมาเพื่อนสนิทเราที่ตอนแรกดูจะเรียนไม่ค่อยรอดได้เกรด A วิชาที่เรารู้สึกว่าเซพแล้วเราได้เกรด B+ เราก็รู้ตัวว่ามันผิดที่เราเองที่ชะล่าใจเกินไป และรู้ด้วยว่าเพื่อนทุ่มกับวิชานี้ ใจนึงก็อยากยินดีกับเพื่อนอีกใจนึงมันก็รู้สึกว่า ห้ะ ใช่เหรอวะ    
   ตอนปีหนึ่งเราจะรู้สึกกลัวเพื่อนที่ซุ่มมากกว่า เพราะคนพวกนี้เขามักจะบอกคนอื่นว่าไม่ได้อ่านมาไม่มั่นใจว่าจะสอบผ่านหรือปล่าว แต่พวกเขาก็ได้คะแนนท็อปตลอด แต่พอมาปีสองเรากลับรู้สึกกลัวเพื่อนตัวเองนี่แหละที่ตอนแรกดูไปไม่รอด แต่ได้เกรดดีๆมันก็รู้สึกอิจฉานะ ส่วนเพื่อนที่ซุ่มๆก็อย่างที่คิด ว่าเขาได้ A แต่เรากลับไม่ได้ใส่ใจเพื่อนพวกนั้นแล้ว 
   เราอยากกลับมาเป็นคนเดิม คนที่โฟกัสแต่ความตั้งใจของตัวเอง ไม่อยากรู้สึกอิจฉาที่เพื่อนได้เกรดดีๆ ไม่อยากไปโฟกัสกับคนอื่น 
 ทุกวันนี้เราเหมือนเป็นคนที่ไม่มีแรงกระตุ้นอะไรเลย คนอื่นเขาทวนหนังสือกันแล้ว เรายังมานั่งคิดว่า นี่เรายังไม่ทำอะไรเลยหรอ
   เรามีสิ่งที่อยากทำนะ เราอยากจะทบทวนบทเรียน ฝึกเขียนโปรแกรม ฝึกภาษาอังกฤษ สิ่งที่จะเป็นผลดีต่ออนาคตการทำงานของเรา แต่มันมีความรู้สึกลึกๆมาแทรกตลอดว่าถ้าตั้งใจขนาดนี้แล้วไม่ได้ A ล่ะ เราจะมานั่งผิดหวังกับตัวเองไหม