คือเราเป็นคนผิวสีอ่ะค่ะ ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่เพราะโดนล้อโดนบูลลี่มาแต่เด็กๆเลย โดยเฉพาะจากพวกป้าข้างบ้าเวลาเขาพูดชอบทำเป็นเหมือนมันคือเรื่องสนุกปากที่พูดถึงปมด้อยเรา ว่าเราดำงี้ เตี้ยงี้ ผมหยิกงี้บ้าง เราด้วยความที่ไม่ค่อยกล้าพูดก็ทำได้แค่หัวเราะเหมือนว่าสนุกไปกับพวกเขา แต่บางทีก็แอบมานั่งร้องไห้น้อยใจอยู่คนเดียว😢มันจุกมากเลยค่ะที่ต้องร้องไห้แบบไม่ให้ใครได้ยิน เคยมีตอนหนึ่งที่คิดว่าเออแล้วคนอย่างกูนี่เกิดมาทำไมไม่สวยแถมยังดำอีก เคยทำร้ายตัวเองด้วยค่ะแต่ตอนนี้เลิกคิดมันไปนานแล้วแล้วก็จะไม่ทำแล้วเพราะเคยเอามีดมากำ(มีดอันล่ะ1บาดอ่ะค่ะสมัยนั้นชอบซื้อมาเล่นขายของ)จะบอกว่ามันเจ็บมากจำได้เลยจนถึงตอนนี้ไม่คิดจะทำร้ายตัวเอง😄 สังคมเพื่อนตอนเด็กคือเป็นอะไรที่ดีมากเพื่อนไม่เคยรังเกียจเราเลย ถ้าโดนเพื่อนรังเกียจด้วยนี่ก็ไม่รู้ว่าถ้าโดนเพื่อนรังเกียจด้วยนี่คิดว่าน่าจะเป็นโรคซึมเศร้าตายตั้งแต่ตอนนั้นแล้วแน่ๆ ถึงไม่โดนเพื่อนแต่ก็โดนผู้ใหญ่แหละค่ะที่ชอบพูดกระแทกปมเรา แต่โตมาก็พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองจนถึงตอนนี้ ตอนนี้ก็เปลี่ยนไปตามเวลาบ้างค่ะแต่ก็ยังแอบเหมือนเดิมอยู่ ไม่ค่อยมั่นใจตัวเองสักเท่าไหร่ แต่ชินกับสีผิวตัวเองแล้วค่ะตอนนี้รู้สึกว่ามันสวยมากๆ เพราะตั้งแต่รู้ว่าผิวขาวไม่ใช่พิมพ์ของสไตล์ที่เราชอบความคิดก็คือเปลี่ยนไปเลย ปล.ชอบสไตล์สายฝอ.อ่ะค่ะผิวแทนๆประมาณนั้นเลยแต่เข้มหน่อย พอใจผิวแล้วแต่ยังไม่ค่อยชอบหน้าและตัวเองสักเท่าไหร่ อยากลองเปลี่ยนตัวเองสักครั้งหนึ่งในชีวิตเอาให้ป้าๆเขารู้ว่าดำได้ก็สวยได้ค่ะ เลยอยากมาขอ how to ดำแต่ดูดีหน่อยค่ะ 😅 เผื่อจะดูดีขึ้นมาหน่อย