ขอมาระบายหน่อยนะคะ เราเป็นคนที่ไม่ชอบการทะเลาะกันมากที่สุด รู้สึกไม่มีความสุขเลยเมื่อเห็นคนที่บ้านทะเลาะกันเราจึงเลือกที่จะเลี่ยงการทะเลาะถึงเเม้ว่าภายในใจคืออยากพูด อยากด่า อยากระเบิด ในใจมันสุ่มไฟร้อนเต็มหมด  เรื่องมันมีอยู่ว่า ป้าเราเป็นคนที่ใจร้อนมาก ขี้หงุดหงิด อะไรไม่พอใจก็จะมาลงกับเราตลอด ถึงเเม้ว่ามันจะไม่เกี่ยวกับเราเลย เเต่เราเลือกที่จะนิ่ง นิ่งมาโดยตลอดมันเหมือนการเก็บสะสมมาเป็นเวลานาน จนมาถึงวันนี้วันที่เราระเบิดออกไป พูดทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในใจ เราพูดไปว่าไม่ต้องมายุ่งกับเราอีก เราโมโห เราควบคุมมันไม่ได้ เราปาของ เเล้วเราก็เข้าห้องล็อกประตูโทรคุยกับเพื่อนว่าเราไม่ผิดเลย เราทำดีที่สุดเเล้ว เเต่ทำไมเขาถึงไม่เคยเห็นความดีของเราเลย มันเหนื่อยมันท้อมาก เพื่อนพยายามพูดให้เราใจเย็นลง เราก็ค่อยๆใจเย็นลงเเล้วพอกลับไปคิดสิ่งที่พูดออกไปเเล้วรู้สึกเสียใจมาก นั่งร้องไห้คนเดียว 
ปล.นี่เป็นการเขียนกระทู้เเรกของเราเลยนะ😊