คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเราไปร้านเหล้าตอนอายุ14ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและพี่ข้างบ้านชวนเราเลยไปเราไป4-5ครั้งได้แต่ไม่ได้กินเหล้าทุกครั้งไปเต้นบ้างไรบ้างคือเหมือนไปเป็นเพื่อนพี่ข้างบ้านอะไรทำนองนั้นเพราะพี่ข้างบ้านไปกับเพื่อนเยอะๆแล้วลูกพี่ลูกน้องเราก็มาเห็นสตอรี่แล้วเอาไปบอกยายอีกคนที่ไม่ใช่แฟนตาแต่เป็น(น้องสาวตาแท้ๆ)แล้วยายคนนี้ก็หาโอกาสพูดเรื่องนี้ตอนญาติมาเยอะๆแล้วพูดปั่นประสาทเราแหย่ให้เราหงุดหงิดเราเลยพูดสิ่งที่เค้าไม่คิดว่าเราจะพูดเราเถียงเค้าเยอะมากๆคือเราเลิกไปมาสักพักแล้วและคิดว่าจะไม่ไปอีกจนกว่าจะโตหาเงินได้เค้าก็มาพูดนั่นนี่จากนั้นเรากับเค้าไม่คุยกันเลยเเละเค้าไม่รับไหว้เราไม่คุยกับเรา..
ก่อนหน้านี้เราไปเต้นงานวัดกับพี่คนที่ฟ้องยายคนนั้นก็บอกว่าพี่คนนี้เต้นสวยเต้นแรงมากชมกันไปเรื่อยขากลับแม่บอกกับยายว่าเราชอบเต้นอะไรแบบนี้เค้าก็พูดขึ้นมาว่า ระวังเราใจแตกหนีตามผู้ชายนะผู้หญิงสมัยนี้หอบเสื้อผ้าไปนอนบ้านผู้ชาย คือแบบทำไมต้องพูดขนาดนั้นเห็นเราเป็นคนยังไงตัดสินคนหอบเสื้อผ้าไปนอนกับผู้ชายเพราะการเต้นหรอแล้วพี่คนนั้นเต้นเเรง
กว่าเราทำไมไม่ว่าเค้าบ้าง
แล้วหลังจากที่เราทะเลาะกันเรื่องไปร้านเหล้าหลายเดือนต่อมาที่แม่เรากลับ ตจว.อีกก็มีคนพูดเรื่องการเรียนแล้วมีคนถามว่าเราอยากเป็นอะไรเเม่เราเลยบอกว่าเราอยากเป็นแอร์โฮสเตส เพราะมันเป็นความฝันเรายายคนนี่ก็พูดลอยๆบอกว่าไม่อยากให้ลูกหลานเป็นแอร์เลยกลัวตกเครื่องบินตายไม่อยากๆ พอผ่านไป20นาทีได้แม่ของลูกพี่ลูกน้องว่าอยากให้ลูกพี่ลูกน้องลองเป็นแอร์มั้ยแบบแซวๆยายคนนั้นก็บอกว่าเออเป็นแอร์มันดีนะได้เงินดีสวัสดิการดิ์นู่นนั่นนี่ คือแบบมันย้อนแย้งไปมั้ย เราผิดอะไรแค่เราไม่ค่อยพูดเพราะบ้านนั้นมีแต่คนแก่ๆเราจะพูดมากเวลาอยู่กับน้องเค้าคิดว่าเราเงียบๆแต่พ่อแม่เราก็รู้ว่าเรามันขวานผ่าซากเค้ามองว่าเราไม่ดีทั้งๆที่เราไม่แทบจะไม่ยุ่งกับเค้าเลยมันทำให้เราไม่อยากกลับต่างจังหวัดแต่เราก็โดนแม่ลากไปทุกที
ทุกคนคิดว่าเราผิดมากมั้ยคะที่ไปร้านเหล้าและควรจะเอายังไงกับสถานการณ์นี่ดีตอนนี้ก็ผ่านมาหลายปีแล้วแต่เวลาที่เรานั่งเงียบๆหรือทำไรที่มันเงียบๆเราจะกลับมาคิดถึงม้นทุกทีมันทำให้เราเจ็บปวดและคิดมาก
ปล.เราไม่เคยไปนอนบ้านผู้ชายใช้สารเสพติดต่างๆนาๆเลยไม่คิดจะยุ่งด้วยเรากินแค่เหล้าเราเเค่เห็นพ่อกินเลยอยากรู้ว่าทำไมถึงต้องกินเเค่นั้น
ญาติชอบแซะเราแขวะเราทำให้เราเป็นคนคิดมากและปมในใจ
ก่อนหน้านี้เราไปเต้นงานวัดกับพี่คนที่ฟ้องยายคนนั้นก็บอกว่าพี่คนนี้เต้นสวยเต้นแรงมากชมกันไปเรื่อยขากลับแม่บอกกับยายว่าเราชอบเต้นอะไรแบบนี้เค้าก็พูดขึ้นมาว่า ระวังเราใจแตกหนีตามผู้ชายนะผู้หญิงสมัยนี้หอบเสื้อผ้าไปนอนบ้านผู้ชาย คือแบบทำไมต้องพูดขนาดนั้นเห็นเราเป็นคนยังไงตัดสินคนหอบเสื้อผ้าไปนอนกับผู้ชายเพราะการเต้นหรอแล้วพี่คนนั้นเต้นเเรง
กว่าเราทำไมไม่ว่าเค้าบ้าง
แล้วหลังจากที่เราทะเลาะกันเรื่องไปร้านเหล้าหลายเดือนต่อมาที่แม่เรากลับ ตจว.อีกก็มีคนพูดเรื่องการเรียนแล้วมีคนถามว่าเราอยากเป็นอะไรเเม่เราเลยบอกว่าเราอยากเป็นแอร์โฮสเตส เพราะมันเป็นความฝันเรายายคนนี่ก็พูดลอยๆบอกว่าไม่อยากให้ลูกหลานเป็นแอร์เลยกลัวตกเครื่องบินตายไม่อยากๆ พอผ่านไป20นาทีได้แม่ของลูกพี่ลูกน้องว่าอยากให้ลูกพี่ลูกน้องลองเป็นแอร์มั้ยแบบแซวๆยายคนนั้นก็บอกว่าเออเป็นแอร์มันดีนะได้เงินดีสวัสดิการดิ์นู่นนั่นนี่ คือแบบมันย้อนแย้งไปมั้ย เราผิดอะไรแค่เราไม่ค่อยพูดเพราะบ้านนั้นมีแต่คนแก่ๆเราจะพูดมากเวลาอยู่กับน้องเค้าคิดว่าเราเงียบๆแต่พ่อแม่เราก็รู้ว่าเรามันขวานผ่าซากเค้ามองว่าเราไม่ดีทั้งๆที่เราไม่แทบจะไม่ยุ่งกับเค้าเลยมันทำให้เราไม่อยากกลับต่างจังหวัดแต่เราก็โดนแม่ลากไปทุกที
ทุกคนคิดว่าเราผิดมากมั้ยคะที่ไปร้านเหล้าและควรจะเอายังไงกับสถานการณ์นี่ดีตอนนี้ก็ผ่านมาหลายปีแล้วแต่เวลาที่เรานั่งเงียบๆหรือทำไรที่มันเงียบๆเราจะกลับมาคิดถึงม้นทุกทีมันทำให้เราเจ็บปวดและคิดมาก
ปล.เราไม่เคยไปนอนบ้านผู้ชายใช้สารเสพติดต่างๆนาๆเลยไม่คิดจะยุ่งด้วยเรากินแค่เหล้าเราเเค่เห็นพ่อกินเลยอยากรู้ว่าทำไมถึงต้องกินเเค่นั้น