ไม่รู้จะระบายในไหนเลย เริ่มต้นปีนี้มาด้วยปัญหารุมเร้าอย่างถึงที่สุด ทั้งตกงาน ทะเลาะกับเจ้าของบ้าน พ่อก็ตกงาน เราเองยังเลิกกับเเฟนข้ามปีอีก เรารู้สึกดาวน์มาก ไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหน สิ่งที่กระทบใจมากที่สุดคือเรื่องเเฟน เรารู้สึกตื้อไปหมด สมอง ความรู้สึกมันเบลอ มันร้องไห้ซะจนไม่รู้ว่าจะเอาเรี่ยวเเรงมาจากไหน ถามว่าเราเป็นเเบบนี้ เเล้วเขารับรู้มั้ยก็ไม่ เเต่เราก็ยังเสียใจมากอยู่ดี คงเป็นทุกคน เดี๋ยวมันก็ผ่านไปใช่มั้ยคะ 😞 เราก็หวังเเบบนั้น เเต่ทุกครั้งที่ก้าวออกจากบ้านเพื่อที่จะลองเริ่มต้นใหม่ หางานใหม่ เราขาอ่อนขึ้นมา น้ำตามันไหลออกมาเอง เรารู้สึกว่าที่ผ่านมาเราผิดอะไร ทำไมเราถึงต้องเจอเเต่คนที่จ้องจะเอาเปรียบเรา เรารักเขาเพราะเป็นเเฟนคนเเรก อย่างน้อยก็คอยให้กำลังใจกันในวันที่เลวร้าย เเต่เราไม่เคยมองหาเขาเจอเลย เราไม่เคยย่อท้อ ไม่เคยรู้สึกว่าความจนคือปัญหา เเต่เราก็มีวันที่เหนื่อยมากๆ ทำไมกันเเค่ต้องการใครสักคนคอยกอดเราเเละอยู่ข้างๆ เราขอมากไปงั้นหรอ😢 เหนื่อยมากจริงๆ