ผมขอเล่าความคิดความรู้สึกของผมก่อนนะครับ
ผมเป็นคนนึงมีแนวคิดเชื่อเรื่องแปลกๆไม่เหมือนชาวบ้านครับ(ไม่แน่ใจว่าเอาแนวคิดนี้มาจากที่ไหน) มีแนวคิดว่าความคิดเป็นพลังงานอย่างนึง ถ้าคิดแล้วมันจะส่งผลถึงสถานการณ์ของบุคคลที่เราคิดได้ครับ
ความคิดของผมก็ฟุ้งซ่านมากครับ บางทีก็มีความคิดผุดขึ้นมาเป็นคำแช่งบ้าง ด่าบ้าง โดยที่ตัวผมเองก็ไม่ได้อยากจะคิดครับ แต่มันหยุดความคิดไม่ได้ครับ และอีกอย่างคือผมไม่รู้ว่าผมมีเจตนาคิดหรือป่าวครับ เพราะมันเหมือนเราเป็นคนคิดเอง(เจตนาคิด)แต่อีกใจนึงก็พยายามไม่คิด
ผมเป็นคนกลัวเรื่องกรรมค่อนข้างมากครับ แล้วเวลาผมอยู่กับปู่ย่า พ่อแม่ ก็ชอบมีความคิดแย่ๆครับ บางทีก็จงใจคิดต่อว่าถ้าเกิดทำร้ายพ่อแม่แบบนี้จะเป็นยังไง แค่คิดว่ามันจะเป็นสถานการณ์ยังไง ชีวิตจริงที่กระทำจะเป็นยังไง แต่ไม่คิดจะทำจริงๆเด็ดขาดครับ ตอนปู่ยังอยู่ส่วนใหญ่ผมชอบคิดแช่งปู่อะครับ(ไม่ใช่แค่กับปู่) โดยที่พยายามเลิกคิดแล้วก็ผุดขึ้นมาอีก ไม่อยากคิดจริงๆครับแต่ก็ไม่รู้ว่าผมมีเจตนาแช่งเองหรือป่าว มันพูดยากอะครับ มันเหมือนเราเป็นคนสร้างความคิดเองโดยที่ไม่ต้องการสร้างความคิดนี้อะครับ(ขออภัยครับ ผมอธิบายไม่ถูกจริงๆครับ)
ตอนปู่ป่วย ผมก็รู้สึกว่ามันเป็นเพราะความคิดแช่งผมปู่ถึงป่วย แต่ก็ห้ามความคิดไม่ได้ กลัวบาปมากครับ ก็ได้แค่วิตกหนักมากครับ ก็พาปู่ไปโรงพยาบาลบ่อยๆเพื่อรักษาปู่ครับ ผมก็ยังมีแนวคิดผุดขึ้นมาอีกครับประมาณว่า พามาบ่อยๆจะได้ตายเร็วขึ้น พอจะไม่พา (ย่าก็จะพาปู่ไปคนเดียว)ก็คิดอีกว่า ไปกัน2คนจะได้เกิดอุบัติเหตุเป็นต้น หรือถ้าย่าไม่พาก็จะมีแนวคิดว่า อยู่บ้านจะได้เครียดตาย ตอนย่าไปกับปู่2คนผมก็กลัวมากครับว่าความคิดจะเป็นจริงก็ต้องพาย่ากับปู่ไปด้วยครับ ก็จะมีแนวคิดคล้ายๆเดิมผุดขึ้นมาอีกครับ
จนกระทั่งปู่ตาย ผมวิตกมากครับ ช่วงแรกๆผมคิดว่าความคิดนี้ส่งผลให้ปู่ตาย คิดว่าทำอนันตริยกรรมไปแล้วครับ ตอนปู่ตายก็ยังมีความคิดสกปรกคล้ายๆแบบนั้นอีกครับ
ไม่ใช่ความคิดเกิดขึ้นกับปู่ครับ เกิดขึ้นกับทุกคนที่เจอที่คุยด้วยครับ เครียดครับ
ช่วงแรกๆผมคิดว่าผมทำอนันตริยกรรมไปแล้วครับ วิตกมากครับ ช่วงหลังๆก็ยังรู้สึกอีกครับว่าการคิดย้ำๆเรื่องแบบนี้ก็อาจจะถือเป็นอนันตริยกรรมด้วยครับ
1.สิ่งที่ผมพยายามอธิบายถือว่าได้ทำอนันตริยกรรมสำเร็จแล้วหรือยังครับ ในพุทธวจนมีบอกถึงเรื่องแบบนี้มั้ยครับ
2.ความคิดแบบนี้ ในพุทธวจนมีกล่าวไว้มั้ยครับ
3.ที่ผ่านมาถึงตอนนี้ทั้งกลัวทั้งวิตกทั้งกลุ้มใจครับ คิดว่าอีกไม่นานก็คงต้องเป็นประสาทแน่ๆครับแทบจะไม่มีความสุขเลยครับ ควรจะจัดการกับความคิดสกปรกแบบนี้ยังไงดีครับ ในพุทธวจนมีกล่าวถึงวิธีแก้มั้ยครับ
4.แนวคิดที่ผมมีมันเคยเกิดขึ้นจริงครับ บางครั้งเวลามีคนทำให้ผมรู้สึกแย่บางครั้งก็จะคิดในใจว่าคนนั้นๆจะต้องเสียความรู้สึกแบบนี้ๆบ้าง (เหมือนไปเพ่งความคิดด้วยมั้งครับ) บางทีมันก็เกิดขึ้นจริง ในส่วนกรณีบทความก่อนหน้านี้ เวลาที่ผมคิดว่าผมผิด ก็จะอิงถึงแนวคิดที่เกิดขึ้นจริงบ้าง อิงทุกอย่างปนเปไปหมดครับเพื่อให้รู้ว่าผิดจริงๆ (โดยที่ไม่รู้ว่าผิดจริงหรือป่าว)แล้วก็มานั่งเครียดที่หลังครับ เป็นแบบนี้ซ้ำๆ
5.อยากปล่อยครับแต่ปล่อยไม่ได้ครับ จึ่งมานั่งเขียนบทความนี้ขึ้นมาเพื่อขอคำปรึกษาเพื่อนๆพี่ๆในห้องนี้ครับ
รบกวนเพื่อนๆพี่ๆให้ห้องนี้ด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ
**ขออภัยครับถ้าผมเขียนงงๆหรือซ้ำซากครับ
อนันตริยกรรม
ผมเป็นคนนึงมีแนวคิดเชื่อเรื่องแปลกๆไม่เหมือนชาวบ้านครับ(ไม่แน่ใจว่าเอาแนวคิดนี้มาจากที่ไหน) มีแนวคิดว่าความคิดเป็นพลังงานอย่างนึง ถ้าคิดแล้วมันจะส่งผลถึงสถานการณ์ของบุคคลที่เราคิดได้ครับ
ความคิดของผมก็ฟุ้งซ่านมากครับ บางทีก็มีความคิดผุดขึ้นมาเป็นคำแช่งบ้าง ด่าบ้าง โดยที่ตัวผมเองก็ไม่ได้อยากจะคิดครับ แต่มันหยุดความคิดไม่ได้ครับ และอีกอย่างคือผมไม่รู้ว่าผมมีเจตนาคิดหรือป่าวครับ เพราะมันเหมือนเราเป็นคนคิดเอง(เจตนาคิด)แต่อีกใจนึงก็พยายามไม่คิด
ผมเป็นคนกลัวเรื่องกรรมค่อนข้างมากครับ แล้วเวลาผมอยู่กับปู่ย่า พ่อแม่ ก็ชอบมีความคิดแย่ๆครับ บางทีก็จงใจคิดต่อว่าถ้าเกิดทำร้ายพ่อแม่แบบนี้จะเป็นยังไง แค่คิดว่ามันจะเป็นสถานการณ์ยังไง ชีวิตจริงที่กระทำจะเป็นยังไง แต่ไม่คิดจะทำจริงๆเด็ดขาดครับ ตอนปู่ยังอยู่ส่วนใหญ่ผมชอบคิดแช่งปู่อะครับ(ไม่ใช่แค่กับปู่) โดยที่พยายามเลิกคิดแล้วก็ผุดขึ้นมาอีก ไม่อยากคิดจริงๆครับแต่ก็ไม่รู้ว่าผมมีเจตนาแช่งเองหรือป่าว มันพูดยากอะครับ มันเหมือนเราเป็นคนสร้างความคิดเองโดยที่ไม่ต้องการสร้างความคิดนี้อะครับ(ขออภัยครับ ผมอธิบายไม่ถูกจริงๆครับ)
ตอนปู่ป่วย ผมก็รู้สึกว่ามันเป็นเพราะความคิดแช่งผมปู่ถึงป่วย แต่ก็ห้ามความคิดไม่ได้ กลัวบาปมากครับ ก็ได้แค่วิตกหนักมากครับ ก็พาปู่ไปโรงพยาบาลบ่อยๆเพื่อรักษาปู่ครับ ผมก็ยังมีแนวคิดผุดขึ้นมาอีกครับประมาณว่า พามาบ่อยๆจะได้ตายเร็วขึ้น พอจะไม่พา (ย่าก็จะพาปู่ไปคนเดียว)ก็คิดอีกว่า ไปกัน2คนจะได้เกิดอุบัติเหตุเป็นต้น หรือถ้าย่าไม่พาก็จะมีแนวคิดว่า อยู่บ้านจะได้เครียดตาย ตอนย่าไปกับปู่2คนผมก็กลัวมากครับว่าความคิดจะเป็นจริงก็ต้องพาย่ากับปู่ไปด้วยครับ ก็จะมีแนวคิดคล้ายๆเดิมผุดขึ้นมาอีกครับ
จนกระทั่งปู่ตาย ผมวิตกมากครับ ช่วงแรกๆผมคิดว่าความคิดนี้ส่งผลให้ปู่ตาย คิดว่าทำอนันตริยกรรมไปแล้วครับ ตอนปู่ตายก็ยังมีความคิดสกปรกคล้ายๆแบบนั้นอีกครับ
ไม่ใช่ความคิดเกิดขึ้นกับปู่ครับ เกิดขึ้นกับทุกคนที่เจอที่คุยด้วยครับ เครียดครับ
ช่วงแรกๆผมคิดว่าผมทำอนันตริยกรรมไปแล้วครับ วิตกมากครับ ช่วงหลังๆก็ยังรู้สึกอีกครับว่าการคิดย้ำๆเรื่องแบบนี้ก็อาจจะถือเป็นอนันตริยกรรมด้วยครับ
1.สิ่งที่ผมพยายามอธิบายถือว่าได้ทำอนันตริยกรรมสำเร็จแล้วหรือยังครับ ในพุทธวจนมีบอกถึงเรื่องแบบนี้มั้ยครับ
2.ความคิดแบบนี้ ในพุทธวจนมีกล่าวไว้มั้ยครับ
3.ที่ผ่านมาถึงตอนนี้ทั้งกลัวทั้งวิตกทั้งกลุ้มใจครับ คิดว่าอีกไม่นานก็คงต้องเป็นประสาทแน่ๆครับแทบจะไม่มีความสุขเลยครับ ควรจะจัดการกับความคิดสกปรกแบบนี้ยังไงดีครับ ในพุทธวจนมีกล่าวถึงวิธีแก้มั้ยครับ
4.แนวคิดที่ผมมีมันเคยเกิดขึ้นจริงครับ บางครั้งเวลามีคนทำให้ผมรู้สึกแย่บางครั้งก็จะคิดในใจว่าคนนั้นๆจะต้องเสียความรู้สึกแบบนี้ๆบ้าง (เหมือนไปเพ่งความคิดด้วยมั้งครับ) บางทีมันก็เกิดขึ้นจริง ในส่วนกรณีบทความก่อนหน้านี้ เวลาที่ผมคิดว่าผมผิด ก็จะอิงถึงแนวคิดที่เกิดขึ้นจริงบ้าง อิงทุกอย่างปนเปไปหมดครับเพื่อให้รู้ว่าผิดจริงๆ (โดยที่ไม่รู้ว่าผิดจริงหรือป่าว)แล้วก็มานั่งเครียดที่หลังครับ เป็นแบบนี้ซ้ำๆ
5.อยากปล่อยครับแต่ปล่อยไม่ได้ครับ จึ่งมานั่งเขียนบทความนี้ขึ้นมาเพื่อขอคำปรึกษาเพื่อนๆพี่ๆในห้องนี้ครับ
รบกวนเพื่อนๆพี่ๆให้ห้องนี้ด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ
**ขออภัยครับถ้าผมเขียนงงๆหรือซ้ำซากครับ