สวัดดีครับ เพื่อนๆพี่ๆน้องๆทุกคน นี่เป็นกระทู้เเรกของผมครับ ผมอายุ 18 ปี ครับ ผมมีปัญหาในการใช้ชีวิตครับ รู้สึกว่าชีวิตไม่มีความสุขเลย ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม อยู่ไปเพื่อใคร ผมรู้สึกว่าชีวิตผมเจอเเต่เรื่องเเย่ๆ ผมขอเล่าเรื่องชีวิตผมตั้งเเต่ตอนเด็กเลยนะครับ คือตอนผมยังเป็นเด็ก ผมเคยจมน้ำครับจมไปนานหลายนาที เเต่เเม่ผมมาผมมาช่วยเอาไว้ได้ทันทำให้ผมรอดมาได้ครับ ผลกระทบหลังจากเหตุการณ์นั้นทำให้ผมเป็นคนสมองช้าครับ เป็นมาจนถึงทุกวันนี้ ตอนที่ผมเข้าเรียนอนุบาลผมก็โดนเเกล้งมาตลอดเพราะผมอ่อนเเอเเละสมองช้ากว่าคนอื่นๆมันไม่ใช่การเเกล้งเเบบปกติครับบางทีก็เเกล้งจนผมเลือดออก ที่โรงเรียนนี้ผมมีเพื่อนสนิทเเค่ 1 คนครับ ผมเป็นคนที่เข้าสังคมไม่เก่งไม่ค่อยมีใครคบ เเละพอเรียนจบ ป.2 ผมก็ย้ายไปเรียนอีกโรงเรียนนึงครับ เพราะคิดว่าอะไรๆมันจะดีขึ้น ซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นในช่วงเเรกๆครับ เเต่พอเวลาผ่านไปมันก็เหมือนโรงเรียนเดิมครับ ผมโดนเเกล้งเหมือนเดิมครับ เพราะผมเป็นคนอ่อนเเอไม่สู้คน เเต่การที่ผมอยู่โรงเรียนนี้ทำให้ผมมีเพื่อนขึ้นครับอยู่โรงเรียนนี้ผมมีเพื่อนสนิท 2 คน เรียนที่นี่ผมก็รู้สึกเเย่ไม่ต่างจากที่เก่าเลย พอจบ ป.4 ผมเลยตัดสินใจขอ พ่อ เเม่ ย้ายโรงเรียนอีกรอบครับ พ่อ เเม่ เขาก็ว่าผมว่า อยู่ที่ไหนก็อยู่ไม่ได้เข้ากับใครเขาก็ไม่ได้ถ้าย้ายรอบนี้เเล้วอยู่ไม่ได้กูไม่ให้ย้ายเเล้วนะ ผมรู้สึกเสียความรู้สึกอย่างมากครับที่ พ่อ เเม่ พูดอย่างนี้กับผม เขาไม่เข้าใจปัญหาของผมเลย เข้าไม่เคยเข้าใจผมเลย พอผมย้ายมาอีกโรงเรียนนึงก็คิดว่ามันจะดีกว่าเดิมสุดท้ายมันก็เเย่กว่าเดิมอีกครับ อยู่ที่นี่ผมไม่มีเพื่อนเลยสักคน เพื่อนในห้องก็เเกล้งผมหนักกว่าโรงเรียนเก่าอีกอยู่ที่นี่ผมรู้สึกเเย่มากๆเลยครับ รู้สึกคิดผิดมากที่ย้ายมาที่นี่ หลังจากเรียนจบ ป.6 ผมก็ย้ายมาขึ้น ม.1 อีกโรงเรียนนึงครับเพราะโรงเรียนเก่ามีถึงเเค่ ป.6 เเต่ถึงโรงเรียนเก่าจะมี ม.1 ผมก็ไม่ยอมอยู่ต่อหรอกครับ พอย้ายมาโรงเรียนไหม่อะไรๆก็เเย่เหมือนเดิมครับ ผมโดนเเกล้งเหมือนเดิมผมรู้สึกว่าผมอยู่ที่ไหนก็ไม่เคยมีความสุขเลยครับ ผมก็ไม่เข้าใจนะครับว่าปัญหามันอยู่ที่ผมหรืออยู่ที่สังคมในโรงเรียนกันเเน่ สุดท้ายผมก็เรียนที่นี่จนจบ ม.6 เลยครับ เเละผมก็ตัดสินใจไม่เรียนต่อครับ เพราะผมเบื่อชีวิตการเรียน ไม่ชอบที่จะต้องอยู่โรงเรียน ทุกๆวันนี้ผมอยู่บ้านตามปกติครับ ไม่ได้ทำงานอะไร สิ่งที่ผมไม่ชอบเเละไม่มีความสุขกับการอยู่บ้านก็เป็นเพราะตา กับ ยาย ข้างบ้านผมครับอันที่จริงเขาไม่ใช่เจ้าของบ้านเเต่เเรกหรอกครับที่จริงมันเป็นบ้านลุงผมเเต่ลุงผมเเกมีปัญหาเรื่องเงินเลยขายที่ดินกับบ้านให้ ตา กับ ยาย 2 คนนี้ครับโดยขายในราคาที่โครตถูกผมรู้สึกไม่ชอบตา ยาย 2 คนนี้อย่างมากเลยครับเพราะผมไม่ชอบนิสัยเขาครับ คือเขาไม่ใช่ตาเเท้ๆผมครับเขาเป็นน้องของตาผม ผมมองว่านิสัยเขาเเปลกๆครับเขาจะทำหน้าตาบูดบึ้งตลอดเวลาเลยครับ เเล้วเขาก็ชอบมองผมเวลาผมทำอะไรต่างๆอยู่ในบ้านเหมือนจะคอยจับสังเกตว่าผมทำอะไรอยู่อย่างเงี้ยครับผมรู้สึกว่าไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย ผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูงครับมาเจออะไรเเบบนี้ผมเลยไม่ชอบ ตากับยาย 2 คนนี้เเกมาอยู่บ้านลุงผมหลายปีเเล้วครับตั้งเเต่ผมอยู่ ป.4เเล้วครับ เป็น 10 ปีเเล้วครับ ที่ตากับยาย 2 คนนี้เข้ามาอยู่ ซึ่งตลอดเวลาที่ ตา กับ ยาย 2 คนนี้เข้ามาอยู่ผมไม่เคยรู้สึกมีความสุขเลยครับผมไม่เคยคุยไม่เคยสนิทกับเขาเลยครับ เเละตาคนนี้เขาโลภอยากได้ที่ดินคนอื่นครับเมื่อหลายปีก่อนตาคนนี้เขาเคยมีปัญหาเรื่องที่ดินกับบ้านผมด้วยครับ คือตาคนนี้เขามารุกล้ำที่ดินของบ้านผมครับซึ่งเขาไม่มีสิทธิ์จะทำเเบบนี้มันเอาเปรียบกันเกินไปซึ่งสุดท้ายเขาก็รุกล้ำที่ดินบ้านผมไม่ได้ครับเพราะ พ่อ กับ เเม่ ผมเขาไม่ยอมหลังจากเหตุการณ์นั้นทำให้ผมมองว่าตาคนนี้เขาเป็นคนที่เเย่มากๆครับเขาเเทบจะเป็นคนที่ไม่มีเรื่องดีอะไรเลย ส่วนยายอีกคนนึงก็สอดรู้สอดเห็นครับ เขาชอบเอาเรื่องของผมไปนินทาให้คนอื่นๆฟัง การที่ต้องอยู่กับ ตา ยาย 2 คนนี้เป็นสิ่งที่ผมไม่มีความสุขเลยครับเขาชอบเพ่งเล็งตลอดว่าผมทำอะไรในบ้าน ทุกวันนี้ผมโทษลุงมาตลอดครับเพราะถ้าเขาไม่ขายบ้านไม่ขายที่ดินให้คนประเภทนี้เข้ามาอยู่อะไรๆมันคงจะดีกว่านี้ สำหรับปัญหาด้านครอบครับผมไม่ค่อยสนิทไม่ค่อยคุยกับพ่อ เเม่ ครับผมก็พยายามคุยกับพ่อนะครับเเต่เขาไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่ พ่อผมเขาชอบด่าผมครับ เช่น ไอ้ ไอ้สัส ไอ้ ไอ้เเม่ เเล้วก็ชอบพูดดูถูกผมครับ เขาชอบพูดเเรงๆใส่ผม เเละ เวลาผมคุยกับเเม่เยอะๆเเม่เขาก็รำคาญครับ เเม่ผมก็ชอบว่าผมเหมือนกันครับเเต่ไม่เท่าพ่อ ผมเลยเลือกที่จะไม่คุยกับพ่อเเม่ดีกว่า น้องผมมันก็นิสัยไม่ค่อยดีครับ มันไม่เคยเรียกผมว่าพี่เลย เเล้วมันก็นิสัยเอาเเต่ใจด้วยครับ ใช้คำพูดอะไรก็ไม่ค่อยเห็นหัวผมเท่าไหร่ สรุปในบ้านผมไม่สนิทกับใครเลยครับ ผมเคยรู้สึกไม่มีความสุขเเละเครียดจนตัดสินหนีออกจากบ้านครับสุดท้ายพ่อ เเม่ ผมก็ตามตัวผมเจอพอพ่อ เขาเจอตัวผมเขาก็หัวเราะเยาะผมครับ ผมรู้สึกเเย่มากๆสุดท้ายผมก็ต้องกลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิมครับ พออยู่มาเรื่อยๆผมก็รู้สึกเครียดเหมือนเดิมครับ มีอยู่วันนึงเมื่อหลายเดือนที่เเล้ว ผมเครียดจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ผมเลยตัดสินใจฆ่าตัวตายด้วยการ กระโดดน้ำครับ ผมเเอบออกมากระโดดน้ำตอนตี 2 หลังจากที่ทุกคนหลับไปเเล้ว พอผมกระโดดลงไปในบ่อน้ำใจผมนึกอย่างเดียวครับว่าอยากตายๆไปเลย ผมไม่อยากทนอยู่กับการมีชีวิตเเบบนี้เเล้ว เเต่พอจังหวะที่จะหมดอากาศหายใจ เเละกำลังจะเเย่ใจผมไม่เเข็งพอที่จะให้ตัวผมเองตายได้ครับ ผมเลยรีบตะเกียกตะกายขึ้นมาจากน้ำครับ สรุปผมพยายามฆ่าตัวตายเเต่ไม่ตาย ทุกๆวันนี้ผมก็ยังรู้สึกเครียดเเละไม่มีความสุขอยู่เลยครับ ผมอยากขอคำเเนะนำจากเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ หน่อยได้ไหมครับว่าผมควรทำอย่างไรให้ชีวิตมีความสุขมากขึ้น สิ่งที่ผมเขียนอาจยาวมากเกินไปนะครับเพราะผมอยากจะระบายสิ่งที่ผมเจอมาจริงๆครับ ขอบคุณมากๆครับ