**ออกตัวก่อนว่าเราไม่เคยตั้งกระทู้เล่าเรื่องตัวเองมาก่อน อาจจะเขียนงงๆ เรียบเรียงไม่ถูกไปบ้าง พิมพ์ผิดๆถูกๆรบกวนมองข้ามนะคะ ต้องการแค่ระบาย&ขอกำลังใจค่ะ**

เราคบกับแฟนมาเกือบ8ปี แฟนอายุมากกว่าเรา2ปี ตลอดเวลาที่คบกันมีความสุขมากๆ รักกันดีมาตลอด วาดฝันอนาคตร่วมกัน คบกันตั้งแต่เราเรียนม.ปลาย จับมือฝ่าฟันทุกเรื่องมาด้วยกัน มีเขามีเราเสมอ เป็นทุกๆอย่างให้กันและกัน เขาดีกับเรามาก เป็นแฟนที่ดี ดูแลและอยู่เคียงข้างเราเสมอ

เราทั้งคู่ไม่เคยเช็คโทรศัพท์กัน ไม่มีรหัสมือถือ,เฟส,ไลน์,ไอจี ไม่ก้าวก่ายของส่วนตัว ด้วยความที่ไว้ใจกันมากๆ คบกันมานาน ตอนมหาลัยก็อยู่ด้วยกันเกือบตลอด ไปมาหาสู่เสมอ

จนเราเรียนจบมหาลัยตัดสินใจไปเรียนภาษา1ปี ตอนนั้นกลัวมากๆว่าจะกระทบความสัมพันธ์เรามั้ย เพราะคบกัน6ปีกำลังจะเข้าปีที่7 กลัวอาถรรพ์รัก7ปีมากๆ ก็ตั้งใจช่วยกันประคับประคองความรักทุกอย่าง เข้าใจมาตลอดว่าเรารักกันมากพอ จับมือกันแน่นตลอด

จนเรากลับจากตปท.ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ทุกอย่างปกติดี รักกันดี เราก็ใจชื้น มั่นใจมาตลอดว่าคนนี้แหละคู่ชีวิต ผชที่เราจะฝากชีวิตด้วย รอแค่เราโตอีกหน่อยจะแต่งงานกัน ตอนนั้นเราช่วยที่บ้านทำร้านอาหารอยู่ประมาณปีนึง ซึ่งตั้งแต่เราเรียนจบแฟนก็ทำงานที่เชียงใหม่ ไม่ไกลจากบ้านเกิดเรา2คนนัก ไปมาหาสู่ เจอกันน้อยลงหน่อย แต่ถือว่าเจอกันตลอด

มีวันนึงเพื่อนรักตอนมหาลัยเราทักมา คร่าวๆคือแฟนเราแอบคุยกับเพื่อนสนิทตอนม.ปลายของเพื่อนรักเรา เจอกันในtinder อยู่เชียงใหม่ คุยกันได้ประมาณ2-3เดือน แต่ยังไม่ได้คบกัน ไม่ได้เจอ ไม่ทันเห็นหน้า เพราะช่วงนั้นโควิดระบาดรอบแรก ติดเคอฟิวเลยยังไม่ได้นัดเจอ แค่คุยกันแบบจีบชอบพอกัน เราขอหลักฐานเป็นแชทที่คุยกันจากผญคนนั้น แล้วเราตัดสินใจบอกเลิกแฟนคืนนั้นเลย ก็เลิกกัน หลังจากเลิกกันซักพักเราได้งานประจำที่กทม เขาก็ยังตามง้อตลอด เราก็ใจแข็งไม่พอ ไม่ตัดเขาออกจากชีวิต คาราคาซังกันมาเกือบปี ไม่มีสถานะ แต่คุยกันทุกวัน เราก็ยังพูดถึงความผิดเขาตลอดเวลาที่มีโอกาส เขาก็ยอมรับผิดเสมอ แต่สถานะก็ไม่มีอะไรคืบหน้า แค่มีกันในชีวิต แต่ก็ไม่คืนดีกัน