ตั้งแต่เกิดมา หาความสุขแทบไม่มี  พ่อแม่รวย เราสุขสบาย ก็จริง แต่ไม่เคยมีความสุข ที่เป็นความทรงจำดีๆเลย
  ตอนเด็ก เพื่อนก็เกลียดทั้งห้อง เพราะตัวดำ ผมฟู 
  พอโตก็ไปเจอรักที่แย่ ทำร้ายนอกใจสารพัด 
  พอตัดใจได้ มาเจอความสุขแบบปลอมๆอีก  รักเค้าหมดทั้งใจ แต่รักที่ให้ไปไม่มีค่าเลย เพราะเค้าไม่เคยรักเราเลยสักนิด จำใจอยู่กับเรา เพราะยังหาใครที่ดีกว่าไม่ได้  แสนทุกข์ ที่ต้องรู้สึกแบบนี้
  ไม่เหลือเพื่อนสักคน เพียงเพราะเราต้องเลือกครอบครัวมาก่อน แต่ก็ไม่เคยโทษเพื่อน รอให้เพื่อนด่าอย่างเดียว
  งานก็มาพังทลาย การซื่อสัตย์มันทำให้เราพ่ายแพ้
  สุขภาพก็หนัก สารพัดโรค ทุกข์ทรมานไหม
  สุนัขที่รักมากก็ป่วย จนเราเครียดไปหมด เหมือนคนจนตรอก เงินไม่มี รถไม่มี ไม่มีทางไหนให้ไป
  สามีที่เรารัก ก็มาทำร้ายจิตใจ ด้วยการ แคร์บรรดาเมียเก่ามากกว่าเราในวันที่เค้าสูญเสีย   แสดงออกชัดเจนว่าคิดถึงเมียเก่ามาก แล้วอยู่กับเราเพื่ออะไร เพื่อรอเมียเก่ามาคืนดีเหรอ?

  กำลังถามตัวเองว่า อยู่เพื่ออะไร ทำไม ชีวิตมีความสุข มีค่าตรงไหน ในชีวิตขอแค่มีคนที่รักเราบ้างก็พอไหม  เราทำอะไรผิด  ทำไมสิ่งที่เราได้มันถึงตรงกันข้ามกับสิ่งที่เราให้
  ตอนนี้ไม่สามารถทำใจให้กลับเข้าไปในบ้านได้เลย  อยากสลายไป โดยที่พ่อแม่ลบเลือนไปว่าเคยมีเราเกิดขึ้นมา   สุดท้ายก็แค่ระบาย เพราะรู้ดีว่าตัวเอง ยังต้องอยู่เพื่ออะไร   แต่ความอัดอั้นตันใจ น้อยใจ  ต้องการใครสักคนมารับฟัง  จะหาได้จากไหน  เกิดเรื่องทีไรต้องอยู่กับมือถือ  คุยกับตัวเอง  อยากจะหายไปจริงๆ