เกริ่นก่อนว่า เราคบกับแฟนมา5ปี อยู่ด้วยกันมา4ปี ตอนนี้เราปี2ค่ะ แฟนเราอายุ28
เราไม่ได้ใจแตกหนีออกบ้านนะคะ ที่บ้านโดนยึดทำให้ต้องแยกบ้ายกันแม่เราไปอยู่ย้านแฟนใหม่ซึ่งเขามีลูกอยู่แล้ว จึงไม่อยากรับเลี้ยงเราเพิ่มค่ะ
ที่บ้านเราจึงขอให้แฟนเรามาดูแลเราแทน (สุดท้ายเหมือนเราดูแลเขาเลยค่ะ) 
เราเป็นซึมเศร้ามา2ปี และเขาอยู่กับเราคอยซื้อของกินมาให้เวลาเราเศร้า เขาคอยรับฟังเรามาตลอด 
ปัญหาเรามันติดตรงที่ว่า ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ค่าใช้จ่ายหลักรายเดือนเราต้องจ่ายทั้งหมดค่ะ ค่าห้อง ค่าเน็ต ค่าน้ำไฟต่างๆ หรือค่าใช้จ่ายฉุกเฉินเช่นค่ารักษา ค่าซ่อม พวกอะไรที่มันเป็นค่าใช้จ่ายเกิน500เราจ่าย ซึ่งเดือนนึงเราเสียประมาณ5k-10kค่ะ ทั้งๆที่ตกลงว่าจะแชร์กัน
เขาไม่มีงานประจำ ทำรับส่งอาหาร ซึ่งทำงานวันละไม่ถึง5ชม เงินมันได้แค่ค่ากินแต่ละวันค่ะ ค่าซ่อมรถแต่ละเดือนเราก็จ่าย ทุนทำงานเราก็จ่าย อาทิตย์ละ500-1k บาท พอเราถามว่าทำไมไม่ทำงานประจำก็ขี้เกียจ ตื่นสาย เล่นแต่เกม ชอบทำห้องเรารก 
แล้วเราไหนจะทำงาน ไหนจะเรียน ต้องมาคำนวนค่าใช้จ่ายแต่ละวันอีก ห้องก็ต้องเก็บ เลี้ยงตัวเองยังจะไม่พอเลยค่ะ ต้องเลี้ยงเขาอีก 
เเล้วเขาชอบเหวียงเราเวลาบอกให้ใช้ของแล้วเก็บ หรือปิดไฟห้องน้ำ เขาก็จะตะคอกใส่เรา เวลาเราพูดเรื่องเงินก็หาว่าเราหน้าเงิน
เรารู้สึกว่าเขาใช้ชีวิตหาเงินกินข้าววันต่อวันไม่ได้คิดถึงอนาคตของเราสองคนเลย เราตั้งเป้าไว้ไกลมากๆ เขาอยากทำธุรกิจเราให้เงินก้อนไปสุดท้ายเราก็ต้องไปทำเอง โดนพิษโควิดเจ๋งอีก ปรึกษาอะไรก็ไม่ได้ ถามอะไรก็ไม่มีความเห็น เราควรทำยังไงดีคะ เราอย่กให้เขาปรับตัว อายุจะ30มันควรมีอะไรเป็นรูปเป็นร่างบ้าง เราเรียนสายสุขภาพมันก็หนักอยู่เเล้วค่ะ ต้องมาเจอแบบนี้ทุกวันเราเหนื่อย แต่ก็ไม่อยากทิ้งเขา 
ทุกคนบอกว่าเขาดีงั้นงี้ เพราะเราสร้างเครดิตให้เขา จนเราไม่รู้ว่าเขาดีจริงๆไหม
เขาจ่ายค่าข้าวแต่ละวันค่ะ บางทีเราบ่นอยากกืนนั่นนี่เขาก็ให้ซื้อขนมให้เรา เท่าที่เขาทำได้