ผมทำงานโรงแรมตำแหน่งนึงคับ แต่เนื่องจากผลกระทบโควิด ทำให้เหลือวันทำงานไม่ถึง10วันต่อเดือน ไม่มีเซอร์วิจชาร์จ ไม่มีค่าคอม รายได้หายไปเยอะมาก ผมตัดสินใจลางานมาอยู่บ้านเพราะรายได้ไม่พอรายจ่าย ตอนนี้ตัดสินลางานมาอยู่บ้านมาได้7เดือนแล้วคับ ที่ผมยังตัดสินใจแค่ลางาน ไม่ลาออกนั้น เหตุผลเพราะว่าอยากรักษาตำแหน่งและหน้าที่การงานไว้ ตอนนี้คนที่ยังมีงานทำอยู่ถือว่าเก่งแล้ว ยังมีงานทำอยู่ ก็ยังดีกว่าตกงานน่ะคับ สอบงานใหม่ได้ก็จะลาออกเลย ผมใช้เวลากว่า7เดือน ในการเตรียมตัวสอบราชการ โดยไม่ได้ลาออกจากงาน แต่ในระหว่างนี้ที่ผมไม่ได้ทำงาน ก็มีพวกนกกาคับ มาแวะเวียนพูดว่า"เมื่อไหร่จะกลับไปทำงาน ลาออกแล้วหรอ ลางานมาอยู่บ้านนานๆเดี๋ยวแฟนก็ทิ้งหรอก ฝากอนาคตไว้ไม่ได้หรอกแบบเนี่ย" ผมรู้สึกว่าเขาไม่ดูสภาพความเป็นจริงเลย ว่าผมทำอะไรอยู่ ผมตั้งใจอ่านหนังสือเตรียมสอบมากแค่ไหน เพื่อที่จะลุยสนามสอบราชการที่กำลังจะถึง ผมมาอยู่บ้าน ผมก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ ผมก็ไร่ทำสวนแลกข้าวแลกปลากิน งานที่โรงแรมถ้าไม่มีนักท่องเที่ยวรายได้จะเอามากจะไหน

ผมอยากทราบว่า คนที่มองคนเพียงผิวเผิน เขาคิดอะไรอยู่ เขาไม่ได้มาเห็นความพยายามของเราเลย ก็ต่อว่าคนอื่นได้สิ แล้วตนเองนั้นดีพอแล้วหรือยังก่อนจะมาพูดให้คนอื่นเจ็บช้ำน้ำใจ
และคนตกงานช่วงโควิด มันดูไร้อนาคตมากหรอคับ ที่มาดูถูกกันแบบนี้