ผมกับเพื่อนคนนี้เรารู้จักกันตอนเข้า ปี 1 
แต่ตอนที่เรารู้จักกันเขาบอกกับผมว่าเขามีแฟนแล้ว
"โดยส่วนตัวผมก็ไม่มั่นใจนะว่าจริงหรือป่าว เพราะไม่เห็นเขาคุยกับแฟนเลย หรือเพื่อนำของเขาก็ไม่เคยพูดถึงแฟนเขาเลย แต่ผมก็ต้องเชื่อเขาแหละว่าเขามีแฟนแล้ว"
ด้วยเหตุผลนี้ผมเลยไม่ได้บอกความรู้สึกเขาไป
ก็เลยตั้งเป้าหมายว่าไม่เป็นไร
ถ้าเขามีแฟนแล้วก็ขอแค่ได้รู้จักกัน ได้เป็นเพื่อนกัน 
ได้ดูแลกันแบบที่เพื่อนเขาทำกันแค่นั้นก็คงพอแล้ว 
  จากนั้นเราก็ได้เป็นเพื่อนกัน เริ่มสนิทกันมากขึ้น 
ก็เริ่มได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น แต่ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเขาจะไม่พูดถึงแฟนเขาเลย เขาจะพูดถึงแต่เรื่องที่เขาเจอมาในแต่ละวันเท่านั้น มันเลยทำให้ผมสงสัยว่าจริงๆแล้วเขามีแฟนจริงไหม 
  ด้วยความที่เราสนิทกันไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ
ทำให้เพื่อนบางคนก็เข้าใจว่าเราเป็นแฟนกัน
ซึ่งเขาก็ไม่ได้มีอาการยังไงนะคับ เมื่อเพื่อนถามว่าเป็นแฟนกันจริงไหมไรงี้ 
  ตั้งแต่วันนั้นผมก็ยังไม่มั่นใจเลยว่าเขามีแฟนจริงหรือป่าวหรือไม่มีทแล้วถ้าไม่มีเขาจะโกหกผมว่ามีทำไม
  แต่ก็ผมกับเขาก็ต่างคนต่างเรียนจะจบแล้วละครับ 
เรามีเวลาอยู่ด้วยกันแค่ปีกว่าๆเอง พอจบไปก็ต้องแยกกันแล้ว 
  ผมก็อยากรักบอกไปอยู่หรอกนะ แต่ถ้าเขาไม่ได้รักผม และกลัวว่าเขาจะหายไป 
อีกอย่างก็อย่างที่บอกนั่นแหละครับ 
เขาบอกว่าเขามีแฟนแล้ว ผมก็เลยยังไม่กล้าบอกไป 
ปล.ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันผมก็ไม่เคยเห็นหน้าแฟนเขาหรือไม่เคยได้ยินเพื่อนเขาพูดถึงแฟนเขาเลยนะคับ