เรื่องนี้ผมขอท้าวความแต่ต้นก่อนนะคับ เรื่องมีอยู่ว่าในวัยเด็กผมก็ถือเป็นหน้าตาดีคนนึงเลย(อย่าดราม่าน่ะ อย่าหาว่าผมอวยเลยนะคับ) เพราะว่าสมัยนั้นผมก็เป็นเด็กที่ฟันสวยยิ้มสวย มีเด็กผญ.มาชอบเยอะคับ แต่พอช่วงป.5 ช่วงฟันน้ำนมกำลังหักแล้วงอกฟันแท้  ฟ.ฟันสวยก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ(ฟันทูนนั้นแหละคับ) จากเด็กผญ.ที่แอบชอบก็เริ่มถอยห่างคับ เริ่มหายไป ผมขาดความมั่นใจมาตั้งแต่ตอนนั้น จากคนพูดเก่งก็กลายเป็นคนขรึมๆขึ้น มีสาวที่ชอบก็ไม่กล้าจีบ เพราะกลัวเขาไม่ชอบ ผมนั้นกลายเป็นคนขี้เร่คนนึงไปแล้ว จนโดนหนุ่มฮอตในโรงเรียนคาบไปแ_ก ผมโดนเพื่อนล้อว่า"ไอเหยิน"มาตลอดคับ ทุกครั้งที่โดนล้อ ก็จะอายคับ รู้สึกแย่มาก แต่ก็รู้สึกดีขึ้นนิดนึงพอผมเข้าม.ต้น เพื่อนไม่ค่อยล้อคับ คงเพราะเราอยู่ในสังคมที่โตขึ้น คนจะไม่บูลลี่ในทางตรง จะเก็บพูดลับหลังมากกว่า กว่าจะถึงตอนนั้นผมก็ขาดความมั่นใจไปมากคับ ผมไม่เคยมีแฟนเลยจนจบม.ปลาย แต่ช่วงม.ต้นจนถึงก่อนจะจบม.ปลาย ก็พยายามจีบสาวอยู่บ้างคับ แต่ตามสภาพอกหักตลอด มีหลากหลายเคส ผมจะยกตัวอย่างให้ฟัง อทิเช่น
1.ตอนม.3 มีรักครั้งแรก(หมายถึงผมตัดสินใจจีบเองครั้งแรกคับ) จีบอยู่นานมาก สุดท้ายเธอบอก"ขอโทษน่ะเราไม่ได้ชอบเธอ" จีบเพราะโดนให้ความหวังมาเยอะด้วยคับ แต่พอจีบจริงกลายเป็นเราหมาคับ คิดในใจ"มาให้ความหวังทำไม"
2.ตอนม.5 มีรุ่นน้องม.ต้นมาขอเฟสบุ๊ค มีความหวังคับ ก็เลยรุกจีบดู คุยไปคุยมาสักแป่ป เธอบอกว่า"เราห่างๆกันไหม ตอนแรกคิดว่าชอบพี่ ตอนนี้ไม่แล้วอ่ะ" จุกไปดิคับ!
3.ตอนม.6 มีรุ่นน้องม.5มาชอบ เพื่อนกับพี่สาวเป็นแม่สื่อเลยเพราะสนิทกันกับรุ่นน้องเขา จีบเพราะรุ่นน้องฝากบอกพี่มาว่าชอบ คุยไปคุยมา น้องเริ่มตีตัวออกห่าง เริ่มหลบหน้า สุดท้ายเธอบอกว่า"เราห่างๆกันเถอะน่ะ" ไม่เข้าใจผมไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ
4.ตอนม.6(ช่วงปลายๆเกือบเข้ามหาลัยแล้ว) จะเป็นช่วงสอบO-NET,7วิชาสามัญอะไรประมาณนั้น มีสาวต่างโรงเรียนมาบอกชอบคับ ฝากบอกผ่านเพื่อนมา ผมก็เข้าไปจีบเลยคับ เราคุยผ่านทางเฟสบุ๊คมาหลายเดือนมาก แต่ไม่เคยเจอหน้าจังๆ ในวันที่เรานัดเดทครั้งแรก เจอกันที่ห้างดังห้างหนึ่ง เราเจอกันครั้งแรกและก็เป็นครั้งสุดท้ายของเราเช่นกัน ผมส่งเธอขึ้นรถ และเธอก็ไม่ทักมาอีกเลย ผมทักไปก็ไม่ตอบ สรุป"โดนลอยแพ"
ทั้งหมดที่ผมเล่ามาเป็นส่วนหนึ่งที่ผมอัหหักมาทั้งชีวิตก็ว่าได้ เพราะรูปลักษณ์ที่แย่มั้งในสมัยนั้น
แต่ผมก็เริ่มมีแฟนตอนเข้ามหาลัยคับ แต่ขอข้ามไปจุดสำคัญๆเลยน่ะคับ ซึ่งเป็น"จุดเปลี่ยนของผม"

จุดเปลี่ยนสำคัญของผมเลยก็คือ การถูกบูลลี่จากอาจารย์ผู้สอนคับ ตอนนั้นผมอับอายเพื่อนๆมาก ผมเป็นเด็กหลังห้องมั้งคับ โดนอาจารย์เรียกมานั่งข้างหน้าดัดนิสัยตลอด แต่ท่านเป็นคนปากจัด ด่าก็ด่าตรงๆ ทั้งที่เพื่อนผมแทบจะไม่บูลลี่ผมเลย ท่านด่าผมว่า"ไอเหยิน" จำได้ว่าผมนั่งซึมไปเลย แต่นั้นก็เป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้ผมนั้นเริ่มจัดฟันคับ(มีคนเคยบอกการจัดฟันก็เป็นการศัลยกรรมอย่างนึง) ปัจจุบันผมจัดฟันมาได้3-4ปีแล้วคับ ชีวิตดีขึ้น รูปร่างหน้าตาดีขึ้น หลายๆคนก็ชมมา จนมีโอกาสได้ไปแข่งหลายๆเวที ผญ.เข้าหาเยอะคับ ไม่เคยโดนบูลลี่อีกเลย แต่กว่าจะถึงตอนนี้ มันทำให้ผมกลายเป็นคนขาดความมั่นใจและส่งผลต่อสภาพจิตใจผมมากคับ ผมเงียบขรึมขึ้น และเข้าสังคมไม่เก่งไปเลยคับ พูดน้อยลง แต่ผมจะเป็นที่คนร่าเริงเมื่ออยู่กับครอบครัว ญาติพี่น้อง และเพื่อนๆสนิทเท่านั้น คนแปลกหน้าหรือถ้าไม่สนิทเท่าที่ควรผมก็จะไม่ค่อยคุยด้วย

สุดท้ายนี้ก็อยากจะบอกใครหลายๆคนที่ชอบ"บูลลี่"ว่า การบูลลี่ไม่ได้ทำให้ใครรู้สึกดีหรอกคับ มันมีแต่จะส่งผลกระทบต่อจิตใจผู้อื่น และอาจจะกลายเป็นปัญหาสังคมในอนาคตได้

และเพื่อนๆหละคับ ใครเคยมีปัญหาในการโดนบูลลี่แบบผมบ้าง แล้วชีวิตตอนนี้เป็นอย่างไรคับ? คนอื่นๆก็สามารถมาแสดงความคิดเห็นมาแชร์ประสบการณ์กันได้นะคับ