จริงๆอยากหาที่ระบายครับ ไม่ได้คาดหวังอะไร อยากหาคนช่วยคิด
เรื่องของผมคือ รักผู้หญิงคนนึง นานมาแล้ว สมัยเรียนม.ต้น ผมตามจีบน้องม.2 ผมรักเขามาก ตกหลุมรักมาก ตามจีบอยู่เป็นปีๆ
พอจบม.3 ผมย้ายไปเรียนอาชีวะ และห่างๆจากเธอไป แต่ไม่เคยลืมเธอเลย ยังตามหา และพยายามติดต่อกับเขาตลอด จนกระทั่งคิดได้ว่าเธอเรียนม.ปลาย
ผมเรียนอาชีวะ ถ้าจะคบกันคงลำบาก เพราะอีกหน่อยเธอต้องเข้ามหาลัย ผมเริ่มมุมานะตั่งใจเรียน เพื่อจะสอบเข้ามหาลัยให้ได้ จนกระทั่งได้เรียนมหาลัย
และผมก็กลับไปตามหาเธอ ผมตามสืบจนทราบว่าเธอเรียนมหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง จากนั้นผมก็แอบไปหาเธอ ไปเฝ้าเธอที่คณะทุกครั้งที่มีโอกาส จนได้เจอ (แต่เธอไม่รู้ว่าผมไปแอบเฝ้าเธออยู่) แต่พอมารู้ว่าเธอมีแฟนใหม่แล้ว และรักกันมาก เพื่อนทั้งคณะของเธอรู้กันหมด ว่าเธอเป็นแฟนกันกับผู้ชายคนนั้น
และที่เจ็บปวดคือ..เธอเป็นมากกว่าแค่แฟนกัน......
ผมเสียใจมาก ถึงมากที่สุด เพราะเฝ้ารอเธอมาตลอด แต่เธอไม่เคยรอผมเลย...จากนั้นผมก็กลายเป็น Playboy ไม่สนใจผู้หญิงคนไหนจริงจัง
ไม่มีแฟนจริงจัง คบไปเรื่อยๆ ได้ฟันก็เอา ได้เสร็จก็เลิก มีไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเรียนจบทำงาน ผมได้งานที่มั่นคง และรายได้เยอะมาก
ผมกลับไปตามหาเธออีกครั้ง ปรากฎว่า เธอแต่งงานแล้ว..หรือกำลังจะแต่งนี่แหละ ผมคิดว่า มันจบแล้ว จบแล้วจริงๆ
จนกระทั่งวันนึ่งผมก็พลาด ทำผู้หญิงคนนึงท้องและต้องรับผิดชอบ เธอเป็นเมียและแม่ของลูกคนปัจจุบัน.....
เวลาผ่านไปกว่า..26 ปี .....
เมียผมก็ขอแยกทาง และทิ้งผมไป ด้วยเหตุผลบางอย่าง (ผมไม่ได้ผิดกับเธอจริงๆ เธอที่ผิดกับผม) ผมอยู่คนเดียวมากว่า 1 ปี แรกๆ ร้องไห้ทุกคืน ลูกสาวอายุ11 ขวบ ไม่ยอมกลับมาบ้าน
เธออยู่บ้านแม่ผม ตลอด 1 ปี ซึ่งบ้านผมกับแม่ไม่ได้ห่างกันมาก อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน
....อยู่ๆวันนึ่ง ผมก็ใช่โซเชียล ตามหาเธออีกครั้ง จนได้พบกัน และคุยกัน เธอมีลูก 2 คน และเป็นแม่หม้าย.....
มาถึงตรงนี้คงเดาเรื่องออกแล้วใช่ไหมครับ ครับเราคบกันอยู่พักนึง แต่....อยู่มาวันนึงเมียผมก็ขอกลับมาคืนดี มาอยู่กับลูก ผมไม่ติดใจอะไรมันจบไปแล้ว ให้เธอมาอยู่กับลูกได้ แต่น้องคนนั้น ก็ขอห่างออกไป ออกไป จนออกไปจากชีวิตผมจริงๆ....
ผมกับเมียกลับมาเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว....และผมก็เสียน้องคนนั้นไปด้วยเหมือนกัน...ผมอยู่ในภาวะที่ทำอะไรไม่ได้เลย ควบคุมอะไรไม่ได้เลย เรียกร้องอะไรไม่ได้เลย.......ไม่รู้จะทำไงต่อไป...
อกหักกับคนคนเดียวกัน ถึง 2 ครั้ง 14 กับ 40
เรื่องของผมคือ รักผู้หญิงคนนึง นานมาแล้ว สมัยเรียนม.ต้น ผมตามจีบน้องม.2 ผมรักเขามาก ตกหลุมรักมาก ตามจีบอยู่เป็นปีๆ
พอจบม.3 ผมย้ายไปเรียนอาชีวะ และห่างๆจากเธอไป แต่ไม่เคยลืมเธอเลย ยังตามหา และพยายามติดต่อกับเขาตลอด จนกระทั่งคิดได้ว่าเธอเรียนม.ปลาย
ผมเรียนอาชีวะ ถ้าจะคบกันคงลำบาก เพราะอีกหน่อยเธอต้องเข้ามหาลัย ผมเริ่มมุมานะตั่งใจเรียน เพื่อจะสอบเข้ามหาลัยให้ได้ จนกระทั่งได้เรียนมหาลัย
และผมก็กลับไปตามหาเธอ ผมตามสืบจนทราบว่าเธอเรียนมหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง จากนั้นผมก็แอบไปหาเธอ ไปเฝ้าเธอที่คณะทุกครั้งที่มีโอกาส จนได้เจอ (แต่เธอไม่รู้ว่าผมไปแอบเฝ้าเธออยู่) แต่พอมารู้ว่าเธอมีแฟนใหม่แล้ว และรักกันมาก เพื่อนทั้งคณะของเธอรู้กันหมด ว่าเธอเป็นแฟนกันกับผู้ชายคนนั้น
และที่เจ็บปวดคือ..เธอเป็นมากกว่าแค่แฟนกัน......
ผมเสียใจมาก ถึงมากที่สุด เพราะเฝ้ารอเธอมาตลอด แต่เธอไม่เคยรอผมเลย...จากนั้นผมก็กลายเป็น Playboy ไม่สนใจผู้หญิงคนไหนจริงจัง
ไม่มีแฟนจริงจัง คบไปเรื่อยๆ ได้ฟันก็เอา ได้เสร็จก็เลิก มีไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเรียนจบทำงาน ผมได้งานที่มั่นคง และรายได้เยอะมาก
ผมกลับไปตามหาเธออีกครั้ง ปรากฎว่า เธอแต่งงานแล้ว..หรือกำลังจะแต่งนี่แหละ ผมคิดว่า มันจบแล้ว จบแล้วจริงๆ
จนกระทั่งวันนึ่งผมก็พลาด ทำผู้หญิงคนนึงท้องและต้องรับผิดชอบ เธอเป็นเมียและแม่ของลูกคนปัจจุบัน.....
เวลาผ่านไปกว่า..26 ปี .....
เมียผมก็ขอแยกทาง และทิ้งผมไป ด้วยเหตุผลบางอย่าง (ผมไม่ได้ผิดกับเธอจริงๆ เธอที่ผิดกับผม) ผมอยู่คนเดียวมากว่า 1 ปี แรกๆ ร้องไห้ทุกคืน ลูกสาวอายุ11 ขวบ ไม่ยอมกลับมาบ้าน
เธออยู่บ้านแม่ผม ตลอด 1 ปี ซึ่งบ้านผมกับแม่ไม่ได้ห่างกันมาก อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน
....อยู่ๆวันนึ่ง ผมก็ใช่โซเชียล ตามหาเธออีกครั้ง จนได้พบกัน และคุยกัน เธอมีลูก 2 คน และเป็นแม่หม้าย.....
มาถึงตรงนี้คงเดาเรื่องออกแล้วใช่ไหมครับ ครับเราคบกันอยู่พักนึง แต่....อยู่มาวันนึงเมียผมก็ขอกลับมาคืนดี มาอยู่กับลูก ผมไม่ติดใจอะไรมันจบไปแล้ว ให้เธอมาอยู่กับลูกได้ แต่น้องคนนั้น ก็ขอห่างออกไป ออกไป จนออกไปจากชีวิตผมจริงๆ....
ผมกับเมียกลับมาเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว....และผมก็เสียน้องคนนั้นไปด้วยเหมือนกัน...ผมอยู่ในภาวะที่ทำอะไรไม่ได้เลย ควบคุมอะไรไม่ได้เลย เรียกร้องอะไรไม่ได้เลย.......ไม่รู้จะทำไงต่อไป...