ความรัก คือ การไว้ใจ (ไว้ใจ / ไม่ไว้ใจ)
เริ่มต้นด้วยคำว่า “ไม่ไว้ใจ” เพราะผมไม่ใช่สิ่งจูงใจที่ทำให้เธอพยายามย้ายมากรุงเทพฯ ขนาดว่าผมมีโอกาสได้ไปในจังหวัดที่เธออยู่ และพยายามขอเจอเธอ เธอเองก็ยังไม่ยอมมาเจอ
เมื่อเธอมากรุงเทพฯ ก็ได้รู้จักกัน ในขณะที่ผมก็ยังคงมีเพื่อนฝูงมากมาย ยังคงแบ่งเวลาระหว่างเพื่อนและเธอ โดยไม่มีปัญหาใดๆ ส่วนตัวเธอนั้น ก็ยังคงให้ผมได้เป็นแค่เพื่อนคนนึงของเธอ เพราะเธอมีคนที่เธอมองอยู่ถึง 2 คน และยังคงเล่าให้ผมฟังอยู่เนืองๆ จนกระทั้ง ทั้ง 2 คนนั้น ต่างแยกย้ายกันไปมีครอบครัวของตัวเอง
จนถึงจุดๆ นึง ที่เธอสัญญาว่าจะไม่มีใคร จะรักแค่ผม คำว่า “ไม่ไว้ใจ” ก็หายไปจากความคิดผมไปทั้งหมด กลายเป็นความ “ไว้ใจ” ที่ไม่เคยระแวง ไม่เคยสงสัย ไม่เคยคิดแม้จะตรวจสอบ ถึงขนาด ผมยอมทิ้งทุกๆ อย่าง เพื่อเธอทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นถิ่นฐานเดิม เพื่อนๆ หรือ แม้กระทั่งเวลาที่จะให้ครอบครัว ตลอด 7 ปี ที่เราแต่งงานกัน ผมมีแค่เธอ ทั้งชีวิตก็มีให้เธอคนเดียว
ณ วันนี้ คำว่า “ไว้ใจ” ที่ผมให้เธอไปทั้งหมด มันกลับมาทำร้ายตัวผมเองได้อย่างไม่น่าเชื่อ วันนี้ที่ผมกลับมามีเพื่อนอีกครั้ง กลับกลายเป็นเธอที่เริ่ม “ไม่ไว้ใจ” ผม
แรกเริ่มเดิมที ผมก็เพียงเข้าใจว่า เธอแค่ระแวงมากไป อาจจะเป็นเพราะผมเข้ากับคนง่าย คุยกับใครก็จะสนุกไปหมด จึงพยายามอธิบาย ว่าไม่มีอะไรจริงๆ ให้ดูจากสิ่งที่ผมให้เธอก็ได้ ผมให้เธอทั้งชีวิต แต่กับคนที่เธอระแวง ผมไม่เคยให้อะไรเลยซักอย่าง แต่ด้วยความที่ว่า เวลาคนเราเมื่ออยู่กับเพื่อนฝูง ก็มักจะเอาเรื่องส่วนตัวมาคุยเล่น หรือ ปรึกษา เพื่อนเป็นเรื่องปกติ ไม่เว้นแม้กระทั่งนินทาเมียตัวเอง
เมื่อมีการปรับความเข้าใจครั้งแรก และดูเหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดี แต่แล้วก็ต้องมีการปรับความเข้าใจครั้งที่สอง ครั้งที่สาม ตามมา จนที่สุด ถึงได้รู้ว่า เธอไม่ได้แค่ระแวง แต่เธอมีคำว่า “ไม่ไว้ใจ” อยู่ในหัวเธอแล้ว เธอถึงขั้นแอบดูมือถือผม ในขณะที่ผมหลับไปแล้ว โดยที่ผมเองก็ไม่เคยปิดบังอะไรเธอเลย รหัสเครื่องเธอก็รู้
โดยเธอให้เหตุผลกับผมว่า ผมแชทคุยกับเพื่อนคนนี้ ไม่เหมือนเพื่อน เล่าเรื่องส่วนตัวมากเกินไป และบอกว่า ผมกำลังนอกใจเธอ และเธอก็ยังเอาแชทเหล่านี้ไปให้เพื่อนๆ เธอดู เพื่อขอคำปรึกษา โดยเพื่อนๆ เธอกลับมองไปอีกแบบว่าเพื่อนคนนี้ ชอบผม
ณ ตอนนี้ ผมกำลังเริ่มหมดศรัทธาในตัวเธอ อาจจะเพราะเธอคือทั้งหมดของชีวิตผม และผมก็ไม่เคย “ไม่ไว้ใจ” เธออีกเลยตั้งแต่แต่งงานมา ไม่ว่าเธอจะเล่าถึงคนเก่า หรือเพื่อนคนไหนที่ผมไม่รู้จักก็ตาม แต่ความ “ไว้ใจ” ที่ผมมีให้เธอซะอีก ที่มันกลับมาทำร้ายผม ตอนนี้ผมเองสับสนว่าควรจะไปทางไหนดี ความรู้สึกดีๆ เริ่มจางหายไป จนทำให้ผมนึกถึงคำๆ นึง ที่เพื่อนๆ เคยพูดกับผมอยู่เสมอ “คนรักเรา กับ คนที่เรารัก” หรือเพราะผมรักเธอมากไป แต่เธอยังรักผมไม่มากพอใช่หรือไม่
ความรัก คือ การไว้ใจ (ไว้ใจ / ไม่ไว้ใจ)
เริ่มต้นด้วยคำว่า “ไม่ไว้ใจ” เพราะผมไม่ใช่สิ่งจูงใจที่ทำให้เธอพยายามย้ายมากรุงเทพฯ ขนาดว่าผมมีโอกาสได้ไปในจังหวัดที่เธออยู่ และพยายามขอเจอเธอ เธอเองก็ยังไม่ยอมมาเจอ
เมื่อเธอมากรุงเทพฯ ก็ได้รู้จักกัน ในขณะที่ผมก็ยังคงมีเพื่อนฝูงมากมาย ยังคงแบ่งเวลาระหว่างเพื่อนและเธอ โดยไม่มีปัญหาใดๆ ส่วนตัวเธอนั้น ก็ยังคงให้ผมได้เป็นแค่เพื่อนคนนึงของเธอ เพราะเธอมีคนที่เธอมองอยู่ถึง 2 คน และยังคงเล่าให้ผมฟังอยู่เนืองๆ จนกระทั้ง ทั้ง 2 คนนั้น ต่างแยกย้ายกันไปมีครอบครัวของตัวเอง
จนถึงจุดๆ นึง ที่เธอสัญญาว่าจะไม่มีใคร จะรักแค่ผม คำว่า “ไม่ไว้ใจ” ก็หายไปจากความคิดผมไปทั้งหมด กลายเป็นความ “ไว้ใจ” ที่ไม่เคยระแวง ไม่เคยสงสัย ไม่เคยคิดแม้จะตรวจสอบ ถึงขนาด ผมยอมทิ้งทุกๆ อย่าง เพื่อเธอทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นถิ่นฐานเดิม เพื่อนๆ หรือ แม้กระทั่งเวลาที่จะให้ครอบครัว ตลอด 7 ปี ที่เราแต่งงานกัน ผมมีแค่เธอ ทั้งชีวิตก็มีให้เธอคนเดียว
ณ วันนี้ คำว่า “ไว้ใจ” ที่ผมให้เธอไปทั้งหมด มันกลับมาทำร้ายตัวผมเองได้อย่างไม่น่าเชื่อ วันนี้ที่ผมกลับมามีเพื่อนอีกครั้ง กลับกลายเป็นเธอที่เริ่ม “ไม่ไว้ใจ” ผม
แรกเริ่มเดิมที ผมก็เพียงเข้าใจว่า เธอแค่ระแวงมากไป อาจจะเป็นเพราะผมเข้ากับคนง่าย คุยกับใครก็จะสนุกไปหมด จึงพยายามอธิบาย ว่าไม่มีอะไรจริงๆ ให้ดูจากสิ่งที่ผมให้เธอก็ได้ ผมให้เธอทั้งชีวิต แต่กับคนที่เธอระแวง ผมไม่เคยให้อะไรเลยซักอย่าง แต่ด้วยความที่ว่า เวลาคนเราเมื่ออยู่กับเพื่อนฝูง ก็มักจะเอาเรื่องส่วนตัวมาคุยเล่น หรือ ปรึกษา เพื่อนเป็นเรื่องปกติ ไม่เว้นแม้กระทั่งนินทาเมียตัวเอง
เมื่อมีการปรับความเข้าใจครั้งแรก และดูเหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดี แต่แล้วก็ต้องมีการปรับความเข้าใจครั้งที่สอง ครั้งที่สาม ตามมา จนที่สุด ถึงได้รู้ว่า เธอไม่ได้แค่ระแวง แต่เธอมีคำว่า “ไม่ไว้ใจ” อยู่ในหัวเธอแล้ว เธอถึงขั้นแอบดูมือถือผม ในขณะที่ผมหลับไปแล้ว โดยที่ผมเองก็ไม่เคยปิดบังอะไรเธอเลย รหัสเครื่องเธอก็รู้
โดยเธอให้เหตุผลกับผมว่า ผมแชทคุยกับเพื่อนคนนี้ ไม่เหมือนเพื่อน เล่าเรื่องส่วนตัวมากเกินไป และบอกว่า ผมกำลังนอกใจเธอ และเธอก็ยังเอาแชทเหล่านี้ไปให้เพื่อนๆ เธอดู เพื่อขอคำปรึกษา โดยเพื่อนๆ เธอกลับมองไปอีกแบบว่าเพื่อนคนนี้ ชอบผม
ณ ตอนนี้ ผมกำลังเริ่มหมดศรัทธาในตัวเธอ อาจจะเพราะเธอคือทั้งหมดของชีวิตผม และผมก็ไม่เคย “ไม่ไว้ใจ” เธออีกเลยตั้งแต่แต่งงานมา ไม่ว่าเธอจะเล่าถึงคนเก่า หรือเพื่อนคนไหนที่ผมไม่รู้จักก็ตาม แต่ความ “ไว้ใจ” ที่ผมมีให้เธอซะอีก ที่มันกลับมาทำร้ายผม ตอนนี้ผมเองสับสนว่าควรจะไปทางไหนดี ความรู้สึกดีๆ เริ่มจางหายไป จนทำให้ผมนึกถึงคำๆ นึง ที่เพื่อนๆ เคยพูดกับผมอยู่เสมอ “คนรักเรา กับ คนที่เรารัก” หรือเพราะผมรักเธอมากไป แต่เธอยังรักผมไม่มากพอใช่หรือไม่