ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเล็กๆค่ะ
บางครั้งตื่นมารู้สึกเคว้งๆ นอนหลับก็ชอบคิดเรื่องอดีต
บางสิ่งที่เคยทำพลาดไปแล้วยังคงรู้สึกเสียดาย
เหมือนจิตใต้สำนึกมันยังปล่อยวางไม่ได้
มักฝันถึงเหตุการณ์ในอดีต คนในอดีตบ่อยๆ
..
แต่เราก็ใช้การทำสมาธิ เดินจงกรมเพื่อให้จิตใจสงบ
เพื่อให้จิตเกิดกุศล แจ่มใส สดชื่น ไม่หม่นหมอง ไม่จมทุกข์
การทำสมาธิช่วยเราได้เยอะเลย เราสวดมนต์ทุกวัน
สวดแทบจะตลอดเวลา ถ้าไม่พึ่งธรรมะเราคงแย่ไปนานแล้ว
เราสวดมนต์เพื่อให้จิตมีที่เกาะ ระงับความฟุ้งซ่าน
ฟังพระเทศน์ในยูทูป ฟังทั้งเวลาหลับและตื่น
บางบทฟังซ้ำๆเป็นสิบๆรอบ พอฟังแล้วมันอิ่มใจ
..
เข้าใจว่าโลกใบนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญเลยสักวินาทีเดียว
ไม่ว่าจะเป็นการผิดพลาดในช่วงเวลาหนึ่ง
เวลาใดในชีวิตล้วนไม่มีเรื่องบังเอิญ
ทุกสิ่งล้วนถูกกำหนดมาเเล้วไม่อาจหลีกเลี่ยง
..
เราเคยพยายามฝืนดวงชะตาหลายครั้ง หลีกเลี่ยงแต่ไม่เคยพ้น
เหมือนมันมีบางสิ่งที่ถูกกำหนดมาแล้วว่าต้องพบเจอกับคนนี้
ต้องพบเจอเหตุการณ์แบบนี้ แล้วสิ้นสุดลงที่ตรงนี้
ทุกอย่างมันไม่เคยเป็นไปตามแผนที่เราวางไว้
หลายเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาทดสอบชีวิต ทั้งผิดหวัง เสียใจ
ทำให้เราเริ่มสนใจธรรมะ รู้สึกโลกนี้มันไม่เที่ยงเลยสักอย่าง
ได้มา เสียไป สุขได้ไม่เท่าไร ก็ต้องเตรียมพร้อมรับความทุกข์
..
แต่เราเชื่อมากๆ เรื่องการอธิษฐานจิต
หลายๆครั้งสิ่งเหลือเชื่อในชีวิตเกิดขึ้นกับเรา
และเราเชื่อมากว่ามันมาจากการอธิษฐานจิต
..
เพื่อนๆ มีเหตุการณ์อะไรในชีวิตที่คิดว่าเกิดขึ้น
เพราะแรงอฐิษฐานกันบ้างมั้ยคะ
ไหนลองมาแชร์กัน