คืนปีใหม่ปีนี้ เรามีแฟนค่ะ แต่แฟนทำงาน
แล้วอีกอย่างเราก็ค่อนข้างเก็บตัว อยู่แต่ในห้อง ไม่เคยออกจากบ้านเลย (มีงานทำที่บ้าน)
เราจบม.6 มาไม่ได้เรียนต่อนะ 5-6 ปีที่ผ่านมา ทุกเทศกาลคือเราอยู่กับเพื่อน แล้วปีนี้เรามีแฟน เราก็อยากไปกับเพื่อนนะ แต่ 1 เดี๋ยวแฟนโกรธ 2 ขี้เกียจ เราเลยเลือกที่จะมานอนหมกอยู่ในห้องเหมือนเดิม ก่อนหน้านี้เราก็บอกกับแฟนว่า ขอเปิดกล้องข้ามปีน๊า ก็โอเคตกลงกัน แต่แฟนทำงานเสร็จก็คือเลี้ยงสังสรรค์กับคนที่ทำงาน ก็คือไม่ได้เปิดกล้องตั้งแต่แรกนะ แต่เราก็ไม่ได้เป็นไรหรอก ก็โทรค้างไว้อย่างนั่นแหละ เราก็แต่งรูปคู่กะจะ happy new year เสร็จสรรพหมด แต่ตลอดที่โทรเราก็ได้ยินเขาคุยโม้กัน หัวเราะกันจนเราเองก็เผลอยิ้มออกมา แต่พอสักพักเข้าเราเริ่มหุบยิ้ม แล้วถามตัวเองว่า เราไม่มีมุมนี้นานแค่ไหนแล้วนะ วันเเบบนี้ เทศกาลแบบนี้ เราไม่ได้หัวเราะแบบนี้นานเท่าไหร่แล้วนะ แล้วเราก็เฟลไปเลย เราล้มเลิกทุกอย่าง ทั้งจะบอกสวัสดีปีใหม่แฟน หรืออะไรแล้วแต่ที่เราเตรียมจะบอก มันเฟลอ่ะ มันดิ่งลงไปเลย แล้วเราก็ไปดูความทรงจำปีก่อนๆ โห นานเลยที่เราไม่ยิ้ม ปกติคือเราเครียด เรามีปัญหามากมายอยู่แล้วเกี่ยวกับเรื่องที่บ้าน แต่เราไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้ จะเล่าปัญหาให้แฟนฟังก็กลัวเขาไม่ฟังรับ หรือแค่รับรู้แล้วเฉยๆ มันกลัวอ่ะ เราเลยเก็บไว้คนเดียว เราไม่รู้ว่าเราเป็นโรคอะไร เราเก็บตัว เราน้อยใจตัวเอง ตัวเองไม่มีอะไรดี วันๆเราไม่เคยได้ยิ้มแบบเป็นตัวของตัวเองเลย ไม่เคยได้หัวเราะเลย😭😭😭