ช่วงนั้นของทุกคนไม่เท่ากัน  แต่ละคนมีความทรงจำที่แตกต่างกัน  ฟังเพลงก็คนละยุคกัน  สภาพแวดล้อมก็คนละประสบการณ์
แต่มันคือความทรงจำที่น่าจดจำ  ไม่ว่ามันจะดีหรือร้ายก็ตาม   
                 เจ้าของกระทู้อยู่ในยุค 90 ฟังเพลงลิฟท์ออย  อาเอส กินน้ำอัดลมใส่ถุงรัดยางหนังสะติ๊ก  เดินหิ้วโตงเตง ใส่กางเกงขาบาน
รองเท้าไนกี้นี่สุดแสนจะเท่ห์   ทรงผมสุดฮิตคือบ็อบหน้าม้า  เดินเข้าโรงหนังของจังหวัดเพื่อดูโลกทั้งใบให้นายคนเดียว
แล้วก็มากินขนมกุ้ยฉ่ายเจ้าอร่อยกับเพื่อน  เดินทางไปกลับบ้านด้วยรถสองแถว  อยากเท่ห์ต้องเล่นบาส แอบส่งรุ่นพี่อยู่นาน
ติดต่อกันด้วยโทรศัพท์หยอดตู้ คนรวยหน่อยก็เพจเจอร์ บ้านห่างไกลต้องยืนต่อแถวจ่ายนาทีละบาท  ชอบแต่งเพลงคิดเองเออเองว่ามันเพราะ
วัยรุ่นต่างจังหวัดต้องเข้าชมวงสตริงตามงานวัด แล้วก็เจอวัยรุ่นตีกันทุกงาน  เที่ยวงานวัด ยิงเป้าตุ๊กตาลิงตีฉาบ ร้องเพลงกับกีต้าโปร่ง 
ช้อปปิ้งที่ร้านกิ๊ฟช็อป  เพื่อเข็มกลัดเซเลอร์มูนและการ์ตูนญ่ปุ่นตัวอื่น  ไอดอลของเราคือ J pop ไม่ใช่ K pop  เล่นไอซ์สเก็ตที่เวิร์ลเทรด ฯลฯ
 
ช่วงเวลานั้นได้ผ่านพ้นไปแล้ว  สิ่งที่เราสามารถทำได้  คือเก็บประสบการณ์เหล่านั้น
มาใช้เป็นกำลังใจเล็ก  ๆ ให้พอแอบยิ้มได้  เมื่อนึกถึงวันวาน   เรื่องราวความรัก  เพื่อน ญาติ อาหาร สถานที่ท่องเที่ยว แค่คิดถึงก็เท่านั้นเอง

               แล้วช่วงอายุ 17 ของคุณล่ะ เป็นอย่างไร