เราอาศัยอยู่กับพ่อเเม่จนถึงป.6 เเล้วได้ย้ายมาอยู่กับปู่เเละย่า ซึ่งตั้งเเต่เด็กพ่อเราก็เมาเเละพิการเเขนใช้ไม่ได้1ข้าง กินเหล้าเเทบจะทุกวัน เเม่ก็ตีเเทบจะทุกวัน ทะเลาะกันมาตลอด จนบางครั้งเราตั้งไปเฝ้าที่โรงพยาบาลตั้งเเต่ยังเด็ก ขาดโรงเรียนไป เงินที่สร้างบ้านที่พ่อเเม่อยู่ก็เงินปู่กับย่า พ่อทั้งเล่นการพนันหมดข้าวของไปมากมาย(ทรัพย์สินของที่ปู่ย่าให้) เราเห็นความรุนเเรงมาตั้งเเต่เด็ก เเม่ไล่พ่ออกจากบ้าน ไปนอนข้างนอก ในเล้าไก่บ้างอะไรบ้าง จนเราอยู่ป.6เราไปอยู่กับปู่ย่า เพราะพ่อเเม่ไม่มีเงินจะส่ง โดยอาเป็นคนส่งเราเรียน(เเต่อากับเราก็ไม่ค่อยคุยกัน) เมื่อพ่อมาบ้านย่าก็เมาทั้งวันเเละทุกวัน ขโมยของไปขาย มีพวกผู้ชายติดยามาบ้าน มามั่วซุมกัน เราเห็นกับตา เรารู้สึกท้อใจมากที่มาเจออะไรเเบบนี้ จนวันนึงเราไปโรงเรียน ไอ้พวกที่เคยมาบ้านก็มาขโมยของที่บ้านไปโดยที่ย่าเราไม่รู้ตัว(เพราะว่ายาเราหลงๆลืมๆเเล้ว)ยังโชคดีที่ย่าไม่เป็นอะไร มันเอาบันไดมาพาดที่ห้องเรา เรากลับมาเห็นของในห้องเราถูกรื้อ บัตรatmหาย พระที่หิ้งก็หาย หายยันรองเท้า พ่อเราชอบเอาพวกกินเหล้าเมายาด้วยกันมา บางครั้งมาจับขาเรา ลืมบอกว่าอาเราอยู่ที่อำเภอนึงกับบ้านย่าเรา 
เรารู้สึกไม่ปลอดภัย บอกใครไปก็นิ่งเฉย กลับมาที่เเม่เราเมื่อเรากลับมาบ้านช่วงปิดเทอมเราก็เห็นเเม่กินเหล้าทุกวัน สูบบุหรี่ทุกวัน เห็นสิ่งอบายมุขทั้งหลาย 
เราบอกตรงๆเลยว่าเรารับไม่ได้ ตั้งเเต่เราเด็กมากๆก็เล่นการพนันโดยเอาเราไปด้วย เล่นเเบบข้ามคืน เเทบจะตลอด พอเราเปิดดูโทรศัพท์เเม่ เห็นคุยเเชทกับผญ.คนนึง ตอนเเรกเราก็เฉยๆเคยถามว่าใครเเม่ก็บอกว่าเพื่อน จนพามาอยู่ในบ้าน เเล้วเราเห็นเเชทที่คุยคือเหมือนเป็นอะไรกัน เรียกกันว่าที่รัก เเล้วคือพามาอยู่บ้านโดยที่คนรอบตัวคิดว่าเป็นเพื่อนจริงๆ เเต่เรื่องนี้เรารู้คนเดียว เราเครียดมาก เเบบว่าทำไมเเม่ทำขนาดนี้ เราไม่เคยจะเกเรเลยซักครั้ง เเต่ทำไมพ่อเเม่ถึงทำขนาดนี้ จนตอนนี้เราอยู่มหาลัยเเล้วอาก็ส่งเรามาตลอด พ่อเเม่เราก็มีพฤติกรรมเเบบเดิม เราเป็นซึมเศร้า เราคิดเรื่องพ่อเเม่ทุกวันจริงๆ เราอยากขอคำเเนะนำทุกๆคน เพื่อเป็นแนวทางเเละกำลังใจให้เรา