ก็คือตามหัวข้อเลยนะคะ เรารู้สึกว่าพฤติกรรมเราเริ่มเลี่ยนไปค่ะ อย่างแต่ก่อนเราเป็นคนไม่ค่อยเถียงแม่นะคะ เวลาเเม่พูดอะไรเราก็จะจ้าๆ ตามที่เเม่พูด ถ้าเเม่พูดขัดกับความคิดเราเราก็อธิบายให้เขาฟังหรือบางทีก็เถียงแต่ถ้าเถียงก็ไม่เคยขึ้นเสียงอ่ะค่ะ แต่เราเริ่มรู้สึกว่าพอเราเข้าโรงเรียนใหม่ เวลาแม่พูดอะไรขัดใจเรา แม่ชอบพูดในเรื่องที่มันเป็ณหน้าที่ของเรา ซึ่งเราก็ร็ว่ามันเป็นหน้าที่ของเรา เเล้วเราก็จะทำอยู่เเล้วอ่ะค่ะ เราก็เถียงเเม่โดยการขึ้นเสียงอ่ะค่ะ เรารู้ตัวนะคะว่าเราเถียงแม่ขึ้นเสียงใส่เเม่ แต่เราห้ามตัวเองไม่ได้อ่ะค่ะ เเล้วพอเราพูดเสร็จเราก็กลับมานั่งคิดนะคะว่าเราพูดแบบนั้นไปทำไม เราเคยคิดจนร้องไห้แล้วก็ถามตัวเองว่าถ้าเราพูดแบบที่เราพูดไปแม่จะเสียใจมั้ย (เราก็พอรู้เเหละค่ะว่าเเม่ต้องเสียใจ แต่เราไม่อยากให้เเม่ร้องไห้ เราไม่รู้นะคะว่าแม่จะร้องมั้ย แต่เราก็กลัวค่ะ)          อาจจะเป็นเพราะเข้าโรงเรียนใหม่ เเล้วโรงเรียนที่เราเข้า ไม่มีเพื่อนที่อยู่โรงเรียนเก่าเราเลยแล้วเราคิดว่าเราอาจจะติดเพื่อน แต่เพื่อนเราก็ไม่ได้เป็นคนที่เลวร้ายเลย(คือเราอยู๋ห้องคิงด้วยค่ะ โรงเรียนสวนดอกไม่นี่แหละค่ะ) เราเข้าใจว่าเเม่เป็นห่วงนะคะ แต่เทอมนี้เกรดเราตกอ่ะค่ะ แล้วปกติเราไม่เคยเกรดต่ำกว่า3.8 แต่เทอมนี้เกรดเราตกมาอยู่ที่3.5 เรารู้ค่ะว่าแม่เครียด แต่เราก็เครียดเหมือน เราก็ไม่เข้าใจว่าเเม่จะเอาเราไปเราไปเปรียบกับคนอื่นทำไม พอแม่พูดเอาไปเปรียบกับโรงเรียนอื่น หรือคนอื่นปุ๊บ ก็นั่นแหละค่ะ อารมณ์เดิมเลย เถียงแม่อีกแล้ว แล้วก็กลับมาซึมอีกแล้วว่าจะเถียงเขาทำไม😅

ปล.ด่าเราได้นะคะ แต่อย่าด่าเราเเรงเลย