หลังจากปีนขึ้นไปบนหลังคา บุญทิ้งก็สะเดาะกลอนหน้าต่าง แล้วย้ายตัวเองเข้าไปอยู่ในห้องนอน
เขาศึกษามาหมดแล้ว ในคืนนี้ ที่นี่ไม่มีคนอยู่ พ่อ แม่ ลูก พากันไปฉลองคริสต์มาสที่ต่างจังหวัด กว่าจะกลับก็คงเช้า โอกาสทองแบบนี้ มีหรือที่บุญทิ้งจะไม่ฉวยไว้
บุญทิ้งเปิดลิ้นชัก กวาดทุกอย่างลงถุงที่เตรียมมา จากนั้นก็เดินไปยังตู้เสื้อผ้า เปิดเจอเครื่องเพชรอีกสอง-สามกล่อง ข้างล่างมีเงินสดอีกสี่-ห้าปึก งานนี้คุ้มยิ่งกว่าคุ้ม
หลังจากแน่ใจว่าจัดการทรัพย์สินจนหมดห้อง เป้าหมายต่อไปก็คือชั้นล่าง เขาย่องไปที่ประตู เปิดมันออก... ฉับพลัน! มีร่างหนึ่งยืนอยู่หัวบันได บุญทิ้งคว้าปืนที่แนบอยู่ข้างเอว กำลังจะชักออก ทว่า! เมื่อได้เห็นร่างนั้น เขาก็หยุดชะงัก
อีกฝ่ายเป็นแค่เด็ก...เด็กอายุไม่เกินแปดขวบ บุญทิ้งยืนทำอะไรไม่ถูก จะหนีไปตอนนี้ก็ไม่ได้ ไอ้เด็กนั่นเห็นเขาแล้ว ถ้ามันโทรแจ้งตำรวจ เขาหนีไม่ทันแน่
“คุณเป็นใคร” เสียงเล็ก ๆ จากเด็กชาย
บุญทิ้งยืนแข็งค้าง ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่ เขาคงต้องทุบมันให้สลบ เพื่อแน่ใจว่ามันจะไม่โทรบอกใคร แต่นั่นก็เป็นแค่ความคิด อีกฝ่ายเป็นแค่เด็ก บุญทิ้งทำไม่ลงหรอก
“คุณเป็นซานต้าครอสใช่ไหม”
“หืม?” คำพูดนั้นดึกสติกลับมา เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
“ต้องใช่แน่ ๆ เลย” เด็กชายเผยรอยยิ้ม “คุณซานต้า คุณมาให้ของขวัญผมใช่ไหมฮะ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น บุญทิ้งเห็นโอกาสทอง ถ้าไอ้เด็กนี่ไม่รู้ว่าเขาเป็นโจรก็ไม่ใช่ปัญหา “ใช่ ข้านี่แหละซานต้า”
“จริงเหรอครับ” เด็กชายกระโดดโลด แต่เมื่อเดินเข้ามาดูให้ชัด ๆ สีหน้านั้นก็แปรเปลี่ยน “เอ่อ...ทำไมคุณดูไม่เหมือน...”
“ไม่เหมือนอะไรเล่า” บุญทิ้งทำเสียงดุ “ข้าเป็นซานต้าไง โฮ โฮ โฮ”
“เอ่อ...” เด็กชายมองตั้งแต่หัวจรดเท้า “แต่คุณดูผอม แถมชุดก็ไม่ใช่สีแดง”
“แล้วไงล่ะ ข้าก็อยากลดความอ้วนบ้างสิ ส่วนเครื่องแบบ ข้าก็อยากเปลี่ยนบ้าง ใส่สีแดงทุกปีน่าเบื่อจะตาย”
เด็กชายทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ แต่ทันทีที่เห็นถุงผ้าในมือ เขาก็เผยรอยยิ้ม “แต่คุณจะเอาของขวัญมาให้ผมใช่ไหมฮะ”
เรื่องเขย่าขวัญ : ซานตาคลอสย่องเบา
เขาศึกษามาหมดแล้ว ในคืนนี้ ที่นี่ไม่มีคนอยู่ พ่อ แม่ ลูก พากันไปฉลองคริสต์มาสที่ต่างจังหวัด กว่าจะกลับก็คงเช้า โอกาสทองแบบนี้ มีหรือที่บุญทิ้งจะไม่ฉวยไว้
บุญทิ้งเปิดลิ้นชัก กวาดทุกอย่างลงถุงที่เตรียมมา จากนั้นก็เดินไปยังตู้เสื้อผ้า เปิดเจอเครื่องเพชรอีกสอง-สามกล่อง ข้างล่างมีเงินสดอีกสี่-ห้าปึก งานนี้คุ้มยิ่งกว่าคุ้ม
หลังจากแน่ใจว่าจัดการทรัพย์สินจนหมดห้อง เป้าหมายต่อไปก็คือชั้นล่าง เขาย่องไปที่ประตู เปิดมันออก... ฉับพลัน! มีร่างหนึ่งยืนอยู่หัวบันได บุญทิ้งคว้าปืนที่แนบอยู่ข้างเอว กำลังจะชักออก ทว่า! เมื่อได้เห็นร่างนั้น เขาก็หยุดชะงัก
อีกฝ่ายเป็นแค่เด็ก...เด็กอายุไม่เกินแปดขวบ บุญทิ้งยืนทำอะไรไม่ถูก จะหนีไปตอนนี้ก็ไม่ได้ ไอ้เด็กนั่นเห็นเขาแล้ว ถ้ามันโทรแจ้งตำรวจ เขาหนีไม่ทันแน่
“คุณเป็นใคร” เสียงเล็ก ๆ จากเด็กชาย
บุญทิ้งยืนแข็งค้าง ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่ เขาคงต้องทุบมันให้สลบ เพื่อแน่ใจว่ามันจะไม่โทรบอกใคร แต่นั่นก็เป็นแค่ความคิด อีกฝ่ายเป็นแค่เด็ก บุญทิ้งทำไม่ลงหรอก
“คุณเป็นซานต้าครอสใช่ไหม”
“หืม?” คำพูดนั้นดึกสติกลับมา เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
“ต้องใช่แน่ ๆ เลย” เด็กชายเผยรอยยิ้ม “คุณซานต้า คุณมาให้ของขวัญผมใช่ไหมฮะ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น บุญทิ้งเห็นโอกาสทอง ถ้าไอ้เด็กนี่ไม่รู้ว่าเขาเป็นโจรก็ไม่ใช่ปัญหา “ใช่ ข้านี่แหละซานต้า”
“จริงเหรอครับ” เด็กชายกระโดดโลด แต่เมื่อเดินเข้ามาดูให้ชัด ๆ สีหน้านั้นก็แปรเปลี่ยน “เอ่อ...ทำไมคุณดูไม่เหมือน...”
“ไม่เหมือนอะไรเล่า” บุญทิ้งทำเสียงดุ “ข้าเป็นซานต้าไง โฮ โฮ โฮ”
“เอ่อ...” เด็กชายมองตั้งแต่หัวจรดเท้า “แต่คุณดูผอม แถมชุดก็ไม่ใช่สีแดง”
“แล้วไงล่ะ ข้าก็อยากลดความอ้วนบ้างสิ ส่วนเครื่องแบบ ข้าก็อยากเปลี่ยนบ้าง ใส่สีแดงทุกปีน่าเบื่อจะตาย”
เด็กชายทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ แต่ทันทีที่เห็นถุงผ้าในมือ เขาก็เผยรอยยิ้ม “แต่คุณจะเอาของขวัญมาให้ผมใช่ไหมฮะ”