เราเกลียดคนในบ้านทุกคนเลยค่ะ ไม่อยากคุยไม่อยากยุ่ง ไม่อยากเห็นหน้าใครสักคน อยากออกไปใช้ชีวิตคนเดียว แต่ทำไม่ได้ แม่เราขอบด่าแล้วก็ตีหยิกสารพัดเลยค่ะ เวลานั่งรถไปรรแม่ก็ด่า ปกติเราจะไปกับพ่อแค่สองคน>เป็นมอเตอร์ไซค์ค่ะ< แต่บางวันแม่ก็จะไปด้วย มันเป็นอะไรที่เราอยากจะกระโดดลงจากรถแล้วก็วิ่งหนีไปเลย  เราเกลียดมากค่ะ เวลาพ่อกับแม่กลับบ้านมา เราก็ไม่อยากเจอหน้า เลี่ยงไปเราขึ้นไปอยู่บนห้องเค้าก็ตามมาด่าเรา ขนาดแยกห้องแล้วเค้าก็อุตส่าห์เข้าเปี่ลยนเสื้อผ้าในห้องเรา เรารำคาญมากค่ะ พอเข้ามาห้องเราก็บ่น ไม่เคยชมเราเลย เราอ่านหนังสืออยู่ก็ใช้ พอเราบ่นว่าเราอ่านหนังสือก็มาด่า เวลารรสอนพิเศษหยุด พอครูไม่บอกเค้า เค้าก็มาด่าหนู คือ รรสอนพิเศษหนูเรียนกับเพื่อนอีก2คน แล้วรรก็หยุด แต่เพื่อนอีกสองคนไป เพราะลืมว่าหยุด แล้วครูก็สอน แต่หนูไม่ได้ไปเพราะครูยอกว่าหยุด แล้วแม่ก็มาด่าหนู หนูอธิบายก็ไม่ฟัง พอตัวเองผิดก็ไม่ขอโทษ แล้วเมื่อวานเค้าก็ด่าว่าหนูเอาข้าวไปใส่ตู้เย็น แต่พอพ่อบอกว่าใส่เอง เค้าก็ยังด่า มันยิ่งทำให้หนูเกลียดแมามากทุกวัน แล้วก็ไม่ชอบพ่อด้วยค่ะ แต่ไม่ถึงกับเกลียดเราแค่น้อยใจเพราะพ่อเราเอาใจพี่สองคนมากกว่า ถึงแม้เราจะดีกว่าพี่ทุกด้าน เราเป็นเด็กดีในสายตาพ่อแม่ตลอด(?) เราสอบติดรรที่เค้าหวัง เราได้เกรด4 ต่างกับพี่ชายที่มั่วสุม พี่สาวก็ท้อง แต่เค้ากลับด่าเรา จนเราพยายามฆ่าตัวตายหลายรอบ เราทำร้ายร่างกายตัวเองเค้าเห็นก็ด่า เราเครียดเรื่องเรียนเค้าก็ด่า เราทำอะไรก็ด่า เราจะรับมือยังไงดีคะ อารมร์ตอนนี้อยากตายมากเลย