เเต่ก่อนผมเคยเป็นคนที่มั่นใจในตัวเอง กล้าพูด กล้าคุย กล้าแสดงออก ผมเคยพาตัวเองไปได้ไกลมาก จนวันนึงอาการนึงเริ่มเกิดขึ้นกับผม ผมเริ่มคิดมาก เริ่มซีเรียสกับทุกๆสิ่งๆอย่าง ระแวงที่จะคุยกับใคร ไม่เชื่อใจใคร คิดว่าคนอื่นมีเล่ห์เหลี่ยม มีความในใจที่ไม่พูดออกมา สิ่งที่เขาพูดไม่ใช่สิ่งที่เขาคิด
    ผมพยายามจะบอกตัวเองว่า อย่าคิดมาก อย่าวิตกเกินไป พอรู้ว่าควรต้องทำยังไง ก็เริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น เเต่หลักจากนั้นไม่นานก็อาการเดิมก็มากอีกครั้ง 
ผมไม่สามารถโฟกัสกับอะไรได้นานๆ หลุดคิดมากตลอด พยายามตามหาว่าอะไรคือความสุขของเรา อะไรคือเป้าหมายของเรา 
    ทำในสิ่งที่เราเคยทำ เคยทำได้ดี เเต่มันกลับไม่เหมือนเดิม เคยเล่นกีตาร์ได้ เเต่ตอนนี้กลับไม่สามารถเล่นได้ พยายามฝึก เเต่ก็คิดมากตลอด เวลาคุยกับใคร ก็ได้เเต่ถามคำตอบคำ ไม่กล้าพูดความคิดตัวเอง 
    ผมเป็นคนที่เก่งภาษาในระดับนึง เเต่ก่อนมีเพื่อนต่างชาติเยอะ เเต่พอมีอาการนี้ ผมไม่กล้าพูดอีกเลย ไม่ใช่ไม่กล้า เเต่เเค่ภาษาไทย ผมยังไม่รู้เลยว่าต้อง คุยยังไง 
ผมเคยไปกินข้าวกับเพื่อน เเล้วก็รุ่นพี่ ผมคิดคำพูดไม่ออกเลย ผมเงียบตลอด 
    สิ่งที่มันน่าหงุดหงิด คือ บางทีเราคิดว่าเราหลุดออกมาได้เเล้ว เเต่สักพักเราก็รู้สึกว่า เรากำลังหลอกตัวเอง เเล้วก็กลับไปเเย่ เป็นซ้ำเเล้วซ้ำอีก
ก่อนหน้าผมเข้าพบทั้งจิตเเพทย์ เเละนักจิต ทุกๆ 2 เดือน เป็นเวลาหนึ่งปีกว่าๆ ปัจจุบันก็ยังเข้าพบอยู่
    ผมเฝ้ารอวันที่จะพบจิตเเพทย์ กับนักจิต ตลอด เพราะมันคือวันที่ผมจะระบายความคิดของตัวเองออกมา หลักจากนั้น ผมก็จะดีขึ้น จากคำเเนะนำของหมอ เเละไม่นานอาการเดิมๆก็กลับมา 
     เป้าหมายของผมคือ หลุดออกจากอาการ หรือ ความคิด ความรู้สึก อะไรก็เเล้วเเต่ พยายามทำหลายๆอย่าง 
ทำให้ตัวเองมีความสุข ผมยังไม่รู้เลยว่าอะไรทำให้ตัวเองมีความสุข
ตั้งเป้าหมาย  ไม่มีเลย
       ใช้ชีวิตที่คิดเเต่ว่า จะทำยังไงให้ตัวเองดีขึ้น? ไม่มีเพื่อน ไม่กล้าคุยกับใคร 
จุดจบผมคืออะไร?  ผมเป็นอะไร ? ผมบ้าไปเเล้วหรือเปล่า? 
ผมไม่อยากใช้ชีวิตเเบบนี้