สวัสดีครับ อยากหาที่ระบายนะครับ คือผมคบกับแฟน (เกย์) มา 15 ปีละ ช่วง 7 ปีแรกเค้าเจ้าชู้มาก มีคนนู้นคนนี้อยู่เรื่อยๆ เราก็คบๆเลิกๆมาตลอด จนหลังจากปีที่ 7 เราเจอวิกฤตมาด้วยกัน เค้าคงเห็นว่าผมไม่ได้ทิ้งเค้าไปไหน ทำให้เค้าเห็นค่าเรามากขึ้น 7 ปีหลังนี้เค้าไม่มีนอกลู่นอกทางเลย เราซื้อคอนโดอยู่ด้วยกัน คอนโดเป็นชื่อผม เราอยู่ด้วยกันตลอด ทะเลาะกันบ้างแต่ไม่ใช่เรื่องมือที่สาม ที่บ้านเราสองคนยอมรับได้หมด ผมมั่นใจเค้าขึ้นเรื่อยๆถึงขนาดวางแผนเกษียณอายุด้วยกัน คุยกันว่าเราจะไปอยู่ที่ไหนกันดี ผมห่วงเค้าขนาดจะบอกพี่สาวว่าให้แบ่งสมบัติผมส่วนนึงให้เค้าถ้าผมเป็นอะไรไปก่อน เค้าเองก็บอกแม่เค้าว่าถ้าเค้าเป็นไรไปก็ให้แบ่งสมบัติเค้ามาให้ผม เค้าเริ่มเปิดเผยเรื่องของเรากับเพื่อนสนิทเค้ามากขึ้นเรื่อยๆ 
ดูแล้วก็เหมือนทุกอย่างจะไปด้วยดี แต่มาปีนี้ครับ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเราอยู่ด้วยกันมากเกินไปหรืออะไร เค้าเริ่มบ่นว่าอยู่ดีๆเค้าก็รู้สึกเบื่อทุกอย่างรอบตัวขึ้นมาเฉยๆ ทั้งงาน ทั้งที่บ้าน กลับจากทำงานก็มาอยู่บ้าน มันคงจำเจสำหรับเค้า และก็มาถึงจุดเปลี่ยนที่เค้าต้องการไปมีคนอื่นด้วย (ไม่ได้บอกผมตรงๆ แต่มันเดาได้ และเค้าก็ไม่ได้ปิด) เค้าบอกผมว่าไม่ต้องกังวลยังงัยซะเค้าไม่มีทางหาคู่ชีวิตที่ดีกว่าผมได้ 15 ปี มันยาวนานเพียงพอที่เค้าไม่สามารถทิ้งผมไปได้ แรกๆผมพยายามมองแง่บวก ให้เวลาเค้าอยู่กับตัวเอง เราแยกๆกันบ้าง แต่เอาเข้าจริงมันทำใจยากมากเลย เวลารู้ว่าเค้าไปกับคนอื่น มันเจ็บแล้วผมก็ฟุ้งซ่าน ผมเริ่มสับสน ภาพที่เคยวางแผนไว้ว่าจะมีเค้าตอนเราเกษียณอายุ มันค่อยๆจางลง ผมไม่มั่นใจละว่าเค้าจะไม่ทิ้งผม เพราะถ้าเค้ารักผมมากพอเค้าคงไม่ทำให้ผมเสียใจ ตอนนี้ผมกำลังคิดอยู่ระหว่าง (1) ทำตัวปกติ ถ้าเค้าไปหาคนอื่น เราก็พยายามหาอย่างอื่นทำ อยู่กับเพื่อน แต่เราก็ยังอยู่คอนโดเดียวกันเหมือนเดิม แต่ข้อเสียคือเค้าก็จะไม่เกรงใจผม อยากืำไรก็ทำ หรือ (2) เราแยกกันอยู่ซักพัก มันอาจจะเจ็บ อาจจะไม่ชิน แต่ถ้าผมทำใจได้มันก็น่าจะดีในระยะยาว แต่ก็กลัวว่าเรารักเค้ามากเกินกว่าจะแยกมาอยู่คนเดียว 
ใครมีประสบการณ์หรือว่ามีข้อแนะนำ รบกวนหน่อยนะครับ