กระทู้นี้ เราแค่อยากเขียนมาเพื่อระบายความเศร้าของเรา ให้มันเบาบางลงเฉยๆ

ถ้าใครที่ผ่านเข้ามาอ่านแล้วรู้สึกรำคาญ เราขอโทษด้วยนะคะ

เรากับแฟนคบกันมาจะ 4 ปีแล้ว
ทุกอย่างวางแผนไว้หมด
ว่าอีก 2 ปี เราจะแต่งงานกัน
มีลูกน่ารักๆ ด้วยกัน

เราเป็นครู ส่วนเขาทำงานอยู่การไฟฟ้า
เจอกันจากการแนะนำของเพื่อน

เขาเป็นผู้ชายคนแรก ที่เราคบแล้วเราสบายใจ เขาทำให้เรารู้สึกอบอุ่น
เขาใจเย็นมาก ไม่เคยมีซักครั้ง ที่เขาตะคอกเรา
เวลาทะเลาะกัน เขาจะรอให้เราอารมณ์เย็นลงก่อน แล้วค่อยเคลียร์กัน
เราไม่ชอบอะไร เมื่อเราบอก เขาก็จะไม่ทำ พยายามปรับปรุงตัวเอง

ตอนแรก เขายังไม่มีอะไรที่จะพอเป็นหลักประกันในการใช้ชีวิตคู่ได้
เขาพยายามสร้างทุกๆอย่าง ทั้งบ้าน ทั้งรถ
เพื่อพิสูจน์กับพ่อแม่เรา ว่าเขาสามารถดูแลเราได้

แต่แล้ว.. วันที่ 16 ธันวาคม 2563 เขาก็มาจากเราไปอย่างไม่มีวันกลับ
แชทสุดท้าย ที่เขาบอกกับเรา คือเขาจะขี่มอเตอร์ไซส์กลับบ้าน ถ้าถึงแล้ว เขาจะโทรหา

นั่นคือสิ่งสุดท้าย ...

จากวันนั้น ก็ผ่านมาแล้ว 8 วัน
สำหรับเรา เรารู้สึกว่ามันเวิ้งว้างมาก
ความจริงที่ว่า ไม่มีเขาอยู่ด้วยแล้ว
มันยิ่งตอกย้ำ และทำให้เราคิดถึงเขามาก คิดถึงเขาที่สุด

เรารักเขามากนะ รักมากจนไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะสามารถรักใครได้แบบนี้อีกมั้ย

แต่ก็เข้าใจ ว่าชีวิตต้องดำเนินต่อไป

การที่เรามาเขียนลงในกระทู้นี้ ก็แค่อยากจะระบายความทุกข์ของตัวเอง ให้มันเบาบางลงไปบ้าง