นอกชายฝั่งคาไวของหมู่เกาะฮาวาย
สามหนุ่มเพื่อนสนิทล่องเรือใบกลางทะเล 
บังเอิญพบเต่าว่ายหนีคมเขี้ยวฉลามเสือ
เจ้านักล่าดุร้ายงับกระดองหลายครั้ง แต่กระดองเหล็กสะบัดหลุด 
แหวกน้ำทวนคลื่นโซเซมาข้างเรือ

"ให้ตายสิ ยังกับเรื่องอูราชิมะ ทาโร ถ้าช่วยเต่าจะพาไปวังมังกรมั้ย ?" หนุ่มผมดำพูดกึ่งเย้ากึ่งตื่นเต้น
"หยุดเพ้อเจ้อเถอะน่า อย่าช่วยดีกว่า ห้ามไปแทรกแทรงวิถีธรรมชาติ" หนุ่มผมหยักศกคิ้วขมวดย่น
"เต่าตัวเดียวผีเสื้อไม่ขยับปีกหรอก!" หนุ่มผมทองประชด

คลื่นกระเซ็นดังซ่า ฉลามไล่ต้อนกระหายหิว
สี่เท้าพุ้ยน้ำตรงหางเสือ ดิ้นรนกระโดดขึ้นทุลักทุเล
ทว่าข้ามไม่ได้ จึงพยายามงับเรือด้วยปากเกาะไว้เหนียวแน่น 
เมื่อทั้งสามเห็นการสู้ชีวิตขาดใจ
ชายผมทองตัดสินใจเขยิบใกล้ อุ้มขึ้นอ่อนโยน 
สองมือสัมผัสกระดองสั่นเทิ้ม แขนขากระตุกยุบยับ
เขาค่อย ๆ วางบนชูชีพ มันหายใจฟืดฟาดสำรวจรอบ ๆ 
เมื่อเรือแล่นไกลจากฉลาม ก็ปล่อยลงใกล้แนวประการัง
ในระรอกคลื่นเล็ก ๆ เต่าตาโตว่ายคึกคัก

"ฉันโล่งใจที่ได้ช่วย ไม่งั้นคงผิดหวังภายหลัง" ชายผมทองพูดด้วยความภาคภูมิ
"ฉันก็ดีใจที่เราได้กู้ภัยครั้งยิ่งใหญ่!" สุ้มเสียงหนุ่มผมดำยินดี สีหน้าเปล่งปลั่งกลางแสงโพล้เพล้
"หึ ฉันเสียใจอยู่อย่าง คือไม่ได้เป็นคนช่วยมันเอง" ชายผมหยักศกยักไหล่จับตามองเพื่อนทั้งสอง
ทั้งสามหัวเราะเอาข้อศอกตีกัน
เจ้าเต่าว่ายเคียงข้างเหมือนขอบคุณ
ก่อนดำดิ่งหายลงคลื่นระยิบระยับ ขณะดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า

ไม่มีอะไรทำให้เรารู้สึกดี นอกจากได้รับความเอื้ออารีอย่างไม่คาดฝัน
สัตว์ทุกตัวต่างต้องการความเมตตา
การช่วยเหลือเพื่อนร่วมโลกโดยไม่คาดคิด ยิ่งนับเป็นประสบการณ์น่าอัศจรรย์

ตามสัญชาตญาณมนุษย์มักช่วยเหลือสัตว์ที่ไม่เป็นภัยตนเองอยู่แล้ว
โดยเฉพาะเหตุการณ์ตรงหน้านาทีชีวิตวิกฤติ อย่าเพิ่งสนเรื่องขัดวัฏจักร 
มองในแง่ดี เราช่วยเต่ารอดตาย ส่วนฉลามก็ไม่ต้องฟันหักหรือกระดองติดคอ