ก่อนอื่นเราต้องบอกก่อนว่า ตั้งแต่เราเกิดมาพ่อเป็นแบบนี้ตั้งแต่จำความได้ เราโดนกระทืบมาตลอด และโดนไล่ออกจากบ้านอยู่เสมอเวลาเขาไม่พอใจอะไร ซึ่งเราไปค่ะเพราะพ่อจะบอกว่า อีกห้านาทีถ้ายังไม่ออกไปโดนหนักกว่าเดิมแน่(คือกระทืบ) หรือมีเวลากำหนดเช่น ถ้ากูตื่นมาแล้วยังเจออยู่โดน ต่างๆ เรากลัวเราก็ไป ที่ผ่านมาคือไปอยู่กับเพื่อนบ้าง ไปอยู่บ้านแฟนและหางานทำบ้าง ไปทีคือเป็นปีๆ และด้วยเรายังติดต่อแม่เสมอพอเวลาผ่านไปนานๆเจอพ่อก็จะหาย ชวนเรากลับมาอยู่บ้านบ้างเพราะสงสารที่ต้องออกไปอยู่ข้างนอก ชีวิตเราวนอยู่แบบนี้ จนตอนนี้เราโดนพ่อบังคับทำในสิ่งที่เราไม่ได้อยากทำ และโคตรไม่มีความสุขเวลานึกถึงว่าต้องทำ พอเราไม่ทำ พ่อก็จะกระทืบเราและไล่เราออกจากบ้านเหมือนเดิม เราเหนื่อยที่ต้องหอบเสื้อผ้าไปอยู่ที่อื่นแล้ว จริงๆไม่เคยอยากไปไหนเลย เราคิดสั้นบ่อยๆ เราโดนบังคับแม้กระทั่งเวลานอน บอกก่อนว่าเราอายุ 22 ปี เราเรียนจบปวส. แต่ไม่ได้ทำงานเพราะพ่อบังคับให้รองานที่พ่อกำลังจะให้ทำ(นั่นคือสิ่งที่เราบอกว่าเราไม่อยากทำ) เราอยากทำงานที่เราอยากจะทำ อยากเลือกงานเอง อยากมีความสุขที่จะได้ทำ ไม่ใช่ต้องทำตามใจใคร พ่อรู้ว่าเราไม่มีที่ไปก็ไล่ตลอด ถ้าเรามีเงินเราคงไปตั้งต้นชีวิตใหม่ เราเบื่อที่โดนไล่โดนกระทืบเวลาเมาต้องมาลุ้นว่า จะโดนมั้ยจะมีเรื่องอะไรให้โดนอีกมั้ย แม่เราก็โดนเหมือนเรานะคะ แต่เราจะโดนเยอะกว่าหนักกว่า แม่จะโดนเตะโดนถีบ เราจะโดนแบบครบวงจร แม่เราไม่ได้ทำงานนะคะ เราก็ยังไม่ได้ทำ อยากพาแม่ไปอยู่ที่อื่นมาก ที่ห่างออกความรุนแรงนี้ เราคุยกับแม่ แม่บอกแต่ว่า จะทำไงได้ถ้าแม่มีเงินแม่ไปแล้ว ทุกวันนี้คือต้องยอมอย่างเดียว ทำตามที่พ่อสั่งยอมไปจะได้จบ แต่เราคิดตลอดว่าโอเคพ่อคงหวังดีที่มาบังคับให้เราทำนั่นนี่ แต่เราฝืน เราไม่มีความสุข เห้อ และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เราโดนกระทืบและบอกว่า ถ้าพรุ่งนี้เลิกงานมาบ่าย2 และยังเจอเราอยู่ โดน เราไม่อยากหอบของหอบเสื้อผ้าไปไหนแล้วเราไม่มีที่ไป ควรทำยังไงดีคะ